Slawoj Zizek ma swój styl filozofowania, myślenia i pisania, który można ująć używając Deleuzjańskiej koncepcji rizomu, tj. czegoś w rodzaju kłącza. Polega on na niescentralizowanym (często wbrew tytułowi, który często może być bardzo mylny), swobodnym toku myślowym zdolnym poruszyć niemal wszystko, co w przypadku Zizka często dotyczny przede wszystkim Hegla, Lacana, filmów, Lenina, marksizmu, nazizmu, Hitlera i generalnie tego czym się Zizek w danym momencie zajmuje. W wypadku tej książki, skądinąd traktującej o wierze, sytuacja jest podobna i oprócz wyżej wymienionych sztampowych Zizkowych tematów jest w niej jeszcze miejsce na rozważanie twardego problemu świadomości z pogranicza nauk kognitywistycznych i filozofii umysłu, rewelacyjny rozdział pt."Opróżnij się" tłumaczący specyfikę ludzkiego stosunku do hmm ... wypróżniania się, jak i omówienie różnic i podobieństw między Judaizmem a Chrześcijaństwem (w oparciu i nawiązaniu zarazem do książek Erica Santnera a szczególnie nieprzetłumaczonej na język polski pozycji "On the Psychotheology of Everyday Life"), oraz wiele innych tematów i ideii.

Polecam lekturę tej książki jednak dodaję, że trzeba mieć do niej dystans i znać styl słoweńskiego filozofa, ażeby w pełni docenić jego odkrywcze poglądy.

Slawoj Zizek ma swój styl filozofowania, myślenia i pisania, który można ująć używając Deleuzjańskiej koncepcji rizomu, tj. czegoś w rodzaju kłącza. Polega on na niescentralizowanym (często wbrew tytułowi, który często może być bardzo mylny), swobodnym toku myślowym zdolnym poruszyć niemal wszystko, co w przypadku Zizka często dotyczny przede wszystkim Hegla, Lacana,...