Książka przytłoczona myśleniem psychoanalitycznym. No ale to w końcu Żiżek.

Książka przytłoczona myśleniem psychoanalitycznym. No ale to w końcu Żiżek.

Towarzyszy mi nieustanny podziw dla erudycji Zizka, jednak czytanie tych esejów to intelektualna orka.

Towarzyszy mi nieustanny podziw dla erudycji Zizka, jednak czytanie tych esejów to intelektualna orka.

Filozofię lubię, rozmowy, spory, nowe poglądy, dyskusje itp. Dlatego filozofia zawsze mnie kręciła. Socjologia też.

Ale nie znoszę dymu. A wielu pisarzy w naukach humanistycznych pozwala sobie na taki chwyt: pomieszam wiedzę z poezją, sformułuję zaskakujące zdania, najlepiej bardzo ogólne, nie oglądając się na precyzję i jednoznaczność. Niech znaczą wiele, to będą bardziej pojemne.

Zizek robi to w dość oryginalny sposób - przeskakuje w swoim wywodzie od Lenina do Clintona a potem do Lacana i potem do Sokratesa, którego komentuje Heiddeger i tak to leci. Właśnie - specyficzna forma dymu, jakbyś błądził we mgle i co chwilę zmieniał kierunek - bo tam światełko błysnęło, a tam daleki odgłos rogu słychać. Nie wiesz gdzie idziesz, a przewodnik z całą swoją charyzmą i pewnością siebie ciągnie cię za rękę to tu to tam, w końcu nie wiadomo gdzie.

Szkoda czasu na takie wywody jeszcze dlatego, że one w superekspresowym tempie się starzeją. Już w chwili ich pisania dziesięciu innych myślicieli wpada na ten sam pomysł nagłośnienia swoich wątków myślowych, trzymając się tej samej reguły: "Jestem inteligentny i mam wiedzę, więc to co myślę jest słuszne. Koniecznie muszę to upublicznić". Nudy. Inteligencja i wiedza, to coraz bardziej powszechne dobra, tak mi się wydaje, dlatego ta książka nie wybija się z natłoku innych, które pisane są w każdej dekadzie setkami.

Nie odradzam, czyta się bez zmęczenia, bo nie ma tu grafomanii, chwalić Boga, ale i nie zachęcam. Ja tam do Zizka nie wracam.

Filozofię lubię, rozmowy, spory, nowe poglądy, dyskusje itp. Dlatego filozofia zawsze mnie kręciła. Socjologia też.

Ale nie znoszę dymu. A wielu pisarzy w naukach humanistycznych pozwala sobie na taki chwyt: pomieszam wiedzę z poezją, sformułuję zaskakujące zdania, najlepiej bardzo ogólne, nie oglądając się na precyzję i jednoznaczność. Niech znaczą wiele, to będą...

Slawoj Zizek ma swój styl filozofowania, myślenia i pisania, który można ująć używając Deleuzjańskiej koncepcji rizomu, tj. czegoś w rodzaju kłącza. Polega on na niescentralizowanym (często wbrew tytułowi, który często może być bardzo mylny),swobodnym toku myślowym zdolnym poruszyć niemal wszystko, co w przypadku Zizka często dotyczny przede wszystkim Hegla, Lacana, filmów, Lenina, marksizmu, nazizmu, Hitlera i generalnie tego czym się Zizek w danym momencie zajmuje. W wypadku tej książki, skądinąd traktującej o wierze, sytuacja jest podobna i oprócz wyżej wymienionych sztampowych Zizkowych tematów jest w niej jeszcze miejsce na rozważanie twardego problemu świadomości z pogranicza nauk kognitywistycznych i filozofii umysłu, rewelacyjny rozdział pt."Opróżnij się" tłumaczący specyfikę ludzkiego stosunku do hmm ... wypróżniania się, jak i omówienie różnic i podobieństw między Judaizmem a Chrześcijaństwem (w oparciu i nawiązaniu zarazem do książek Erica Santnera a szczególnie nieprzetłumaczonej na język polski pozycji "On the Psychotheology of Everyday Life"),oraz wiele innych tematów i ideii.

Polecam lekturę tej książki jednak dodaję, że trzeba mieć do niej dystans i znać styl słoweńskiego filozofa, ażeby w pełni docenić jego odkrywcze poglądy.

Slawoj Zizek ma swój styl filozofowania, myślenia i pisania, który można ująć używając Deleuzjańskiej koncepcji rizomu, tj. czegoś w rodzaju kłącza. Polega on na niescentralizowanym (często wbrew tytułowi, który często może być bardzo mylny),swobodnym toku myślowym zdolnym poruszyć niemal wszystko, co w przypadku Zizka często dotyczny przede wszystkim Hegla, Lacana,...