Nieco ośmielona moimi dwoma pierwszymi horrorami w życiu, które miałam przyjemność czytać (wciągające i niepokojące Wypowiedz jej imię, a także intrygujące Makabreski), gdy zobaczyłam w zapowiedziach Złe dziewczyny pomyślałam, że warto spróbować. I było warto! Co prawda bardziej niż horrorem nazwałabym je thrillerem (bo dreszczyk grozy był, ale nie aż taki, żebym nie mogła zasnąć, a przypominam, że nie jestem wyjadaczką horrorów, więc przestraszyć mnie łatwo). Jest ciekawie, jest z pomysłem, nie obyło się baz paru niedociągnięć, ale tak czy siak - Złe dziewczyny to świetna, fascynująca powieść w tajemniczych klimatach, którą czyta się w zawrotnym tempie. Naprawdę dobrze się bawiłam i nie spodziewałam się, że historia Alexis aż tak mnie wciągnie.

Alexis jest zapaloną fotografką, a jej zaangażowanie naprawdę robi wrażenie. Jej siostra Kasey także ma swoją wielką pasję, ale jest ona trochę nietypowa. Kasey... kolekcjonuje lalki. Stare, nowe, takie, siakie, wszystkie. Nie byłoby w tym nic złego... ale z dziewczynką zaczyna dziać się coś złego. Jej oczy nabierają dziwnego blasku, Kasey nie pamięta niektórych wydarzeń... A może to Alexis zwariowała, nie jej siostra?
Duchy są wszędzie. Nie sposób ich uniknąć. Próbujesz jedynie unikać tych, które chcą cię zabić.
Do czego mogę się przyczepić? Przede wszystkim, kulała nieco sceneria. Katie Alender nie wysiliła się specjalnie i umieściła nasze bohaterki w starym domu sprzed wieków ogarniętym złą sławą. Mało kreatywnie. Wyobraźcie sobie horror, który dzieje się w jakimś ładnie urządzonym mieszkaniu młodej dekoratorki wnętrz, a gustowne dekoracje wyszperane na chińskim allegro i meble z Ikei są poplamione krwią. Już widzę te pasujące kolorystycznie szpargały na sterylnie białym biurku, których harmonię psuje zakrwawiony nóż. Albo pistolet koło miski w kwiatki ze zdrową i pożywną owsianką (tak, zainspirowało mnie Wybacz mi, Leonardzie). Zupełnie inaczej, prawda? Też uważam, że stare, pełne niezbadanych tajemnic gmaszyska, w których strach przebywać samemu, są przereklamowane.

W całej historii nie pasował mi też Carter. Miała być nutka romansu i interesujące urozmaicenie, a wyszło mocno na siłę i zwyczajnie niepotrzebnie. Naprawdę, żeby powieść dla młodzieży była ciekawa i poczytna, nie musi być w niej wątku romantycznego i jeżeli nie mamy na niego pomysłu, a cała opowieść jest o czymś innym, to wychodzi nam tylko taki Carter, którego obecność w każdej scenie jest zupełnie nieuzasadniona. Aż chce się krzyczeć: co on tutaj robi?! Odpowiedź jest prosta - tylko przeszkadza. Zobaczymy, może w kolejnej części będzie pełnił ważniejszą rolę niż element scenografii. Swoją drogą, zaskakująca sprawa z tą kolejną częścią - dałabym sobie rękę uciąć, że Złe dziewczyny to powieść zamknięta, a tu proszę, na tym nie koniec. Nie mogę się doczekać 2 tomu, bo nie mam pojęcia, o czym mógłby opowiadać - mam nadzieję, że Katie Alender ponownie pozytywnie mnie zaskoczy! Moje spotkanie ze Złymi dziewczynami uważam za naprawdę udane - bardzo polubiłam główną bohaterkę, a mroczny klimat powieści sprawiał, że nie mogłam się oderwać od jej losów. Polecam, jeśli macie ochotę na coś straszniejszego, a niekoniecznie przerażającego i obrzydliwego.

recenzja: zakochanawksiazkach.pl

Nieco ośmielona moimi dwoma pierwszymi horrorami w życiu, które miałam przyjemność czytać (wciągające i niepokojące Wypowiedz jej imię, a także intrygujące Makabreski), gdy zobaczyłam w zapowiedziach Złe dziewczyny pomyślałam, że warto spróbować. I było warto! Co prawda bardziej niż horrorem nazwałabym je thrillerem (bo dreszczyk grozy był, ale nie aż taki, żebym nie mogła...