Czytam każdą książkę Nothomb. Skłamię jednak, pisząc, że każda podoba mi się tak samo. "Pewną formę życia", która wyszła u nas całkiem niedawno, przeczytałam jako ostatnią z powiastek Amelki przetłumaczonych na język polski. I choć nie mam jej nic do zarzucenia, nie zrobiła też na mnie większego wrażenia.
Pisarka chętnie odpisuje na listy czytelników. Któregoś dnia dostaje list od amerykańskiego żołnierza, Melvina, stacjonującego w Iraku. Żołnierz ten ma coś na kształt "odwrotnej anoreksji" - jego sprzeciwem przeciwko działaniom wojennym jest stałe tycie. Między pisarką, a Melvinem nawiązuje się pasjonująca korespondencja.
Przeczytałam szybko, jak zresztą większość książek Amelie Nothomb, zresztą epistolarna forma bardzo mi w tym pomogła. Była to miła rozrywka, jednak nie wniosła zbyt wiele do mojego życia. Ot, udawały się pani Amelce bardziej poruszające książki. Ach, jeszcze jedno: zakończenie. Sprawia wrażenie pisanego trochę na siłę i oderwanego od rzeczywstości.

Czytam każdą książkę Nothomb. Skłamię jednak, pisząc, że każda podoba mi się tak samo. "Pewną formę życia", która wyszła u nas całkiem niedawno, przeczytałam jako ostatnią z powiastek Amelki przetłumaczonych na język polski. I choć nie mam jej nic do zarzucenia, nie zrobiła też na mnie większego wrażenia.
Pisarka chętnie odpisuje na listy czytelników. Któregoś dnia dostaje...