Podobno zemsta jest słodka. Tutaj jednak, w „Wilczycy z Francji”, ma ona wydźwięk bardzo gorzki i okrutny. Zapewne dzięki ironii twórcy tego cyklu, który niejednoznacznie patrzy na wydarzenia przez siebie opisane, widzi i wskazuje czytelnikowi paradoksy, do których prowadzi przewrót w Anglii, postrzegamy, że nic nie jest czarne ani białe, bohaterowie, do których się przywiązujemy i do których czujemy sympatię, okazują się być nie do końca pozytywni i odwrotnie – ci, dla których mamy tylko pogardę i nienawiść, kiedy spotyka ich okropny los, a właściwie bezlitosna zemsta budzą litość i myśl, czy naprawdę było to potrzebne, czy ofiara nie stała się tyranem? Myślę, że to jak autor przedstawił swoje postaci, jest jedną z niezaprzeczalnych zalet tej powieści.

Akcja tym razem dzieje się na dworze angielskim we Francji i w Anglii. To czas panowania francuskiego króla Karola Pięknego, nieudolnego, niekompetentnego, niezbyt bystrego władcy. Główna fabuła kręci się jednak wokół jego siostry, królowej angielskiej, Izabeli i zbiega z londyńskiego więzienia Tower, Rogera Mortimera, przywódcy rebelii wymierzonej przeciw Edwardowi II.

Wilczyca z Francji, o małych ostrych ząbkach, to właśnie Izabela, córka Filipa Pięknego i żona Edwarda II. To ona bez litości doprowadza do ujawnienia sprawy wieży Nesle, co w efekcie powoduje wielki kryzys w królestwie Francji. To ona bezwiednie wprowadza w ruch tę machinę, która powoli zmierza do wojny stuletniej. Biedna królowa, nieznająca miłości, skazana na ogromne upokorzenie i odrzucenie przez swojego męża, który na oczach całego dworu, ba, na oczach całej Anglii i Europy, zabawia się ze swoim faworytem, pozbawiając powoli Izabelę wszystkiego, a nawet zagrażając jej bezpieczeństwu. To ona, po latach, kiedy sama poznaje miłość, zaczyna rozumieć księżniczki tak srogo ukarane za zdradę. To wreszcie ona pojmuje, jaki błąd popełniła przed laty i żałuje tego.

Kolejna świetna pozycja, w której na uwagę zasługuje bardzo dobry styl. Jedyne zastrzeżenie mam wobec dużej liczby nazwisk, które, mimo not biograficznych zamieszczonych z tyłu, czasem utrudniają płynne czytanie.

Podobno zemsta jest słodka. Tutaj jednak, w „Wilczycy z Francji”, ma ona wydźwięk bardzo gorzki i okrutny. Zapewne dzięki ironii twórcy tego cyklu, który niejednoznacznie patrzy na wydarzenia przez siebie opisane, widzi i wskazuje czytelnikowi paradoksy, do których prowadzi przewrót w Anglii, postrzegamy, że nic nie jest czarne ani białe, bohaterowie, do których się...