Marian. No tak, Marian jest jedyny w swoim rodzaju... jako bohater literacki. W codziennym życiu za to spotykamy ich wielu, choć sprytnie się kryją i stosują różne triki, byśmy ich nie rozpoznali. Jako kreacja bohatera Marian jest genialny, pierwowzór z codzienności zaś to człowiek mały i godzien... No właśnie, czego? Potępienia? Krytyki? Kopa w tyłek mu zapodać? Oj, chciałoby się, chciało, kiedy się o nim czyta na kartach powieści, bo postać niezmiennie wkurza i irytuje, czasem śmieszy, lecz jest to śmiech zły, złośliwy, śmiech przez łzy. Wkurzająca persona, genialnie wykreowana przez autorkę. Satyra na całego. Inteligentna, mocno osadzona w realiach społecznych i polskiej mentalności opowieść. Jak zawsze u Noszczyńskiej - świetne dialogi i lekkie pióro. Choć wkurzenie czytelnika jakby murowane. W pakiecie. Zaplanowane i zamierzone. Pomimo to, Marian pozostaje jednak ludzki, ma swoje słabsze chwile i czasem zdaje się, że go rozumiemy, że chcemy go rozgrzeszyć. Tak, różne emocje towarzyszą Marianowi, nie jest to postać rozpisana na jedną, że tak powiem nutę. Tonacji jest więcej. I dlatego lektura jest tak cenna. Polecam!
Acha, jeszcze jedno - stylizacja językowa. Konsekwentna, wiarygodna, prawdziwa. Inteligentnie!

Marian. No tak, Marian jest jedyny w swoim rodzaju... jako bohater literacki. W codziennym życiu za to spotykamy ich wielu, choć sprytnie się kryją i stosują różne triki, byśmy ich nie rozpoznali. Jako kreacja bohatera Marian jest genialny, pierwowzór z codzienności zaś to człowiek mały i godzien... No właśnie, czego? Potępienia? Krytyki? Kopa w tyłek mu zapodać? Oj,...