Osobiście bardziej zwróciłem uwagi na przedstawienie "dialogowości" słowa w otaczającym nas świecie, o tym jak za pojedynczym słowem może kryć się wiele pojęć, że ma wiele znaczeń, że przemawia przez nie wiele głosów, a nie jest, jak się niektórym wydaje, prostym odniesieniem do przedmiotu... Z resztą gdy ktoś chwilę się zastanowi, to może znaleźć setki tysiące przykładów jak znaczenie pewnych słów zostało wypaczone przez przeszłość, ale jak niektórzy pewnym słowo próbują na siłę nadać nowe znaczenie.
A co do tego co powinno być główną częścią tej analizy - czyli polifoniczność Dostojewskiego, to szczerze, niezbyt zgadzam się z Bachtinem. W każdej książce Dostojewskiego można znaleźć komu ostatecznie autor przyznawał rację i z kim sympatyzował, on po prostu nie robił tego bezpośrednio i stosując tysiące uników (o których w sumie Bachtin pisał "udawał", że nikogo nie faworyzuje. Żeby to udowodnić opiszę krótko co się działo w Braciach Karamazow (spoilery):
Dostojewski, ten stary chrześcijanin, przez całą książkę bezwzględnie wybielał postacie wierzące, nieważne co by robiły, a jeśli nawet je oczerniał - to tak "żeby nie było, że nie oczernia i jest obiektywny". Takie zachowanie na zasadzie "ach, od czasu do czasu skrytykuję, żeby nikt mi nie powiedział, że jestem stronniczy, ale skrytykuję w taki sposób, żeby można to było wybielić..." - tak właśnie jest przedstawiony Dymitr Karamazow. Kto czytał ten wie - łajdak, rozpustnik itp. ale zawsze się podkreśla, że to tylko jego "namiętności" go do tego pchają, a środku ma dobre serce. Dodatkowo podkreśla się jego miłość do Rosji i wiarę (takim postaciom D. sprzyja). A kogo krytykuje? Jakie postacie są nieusprawiedliwiane? Ateiści oraz ci którzy odwrócili się od mateczki Rosji (głównie Smierdiakow). Można tu wspomnieć o Iwanie, ale D. ma dla niego odrobinę sympatii, bo kwestia istnienia Boga jest dla niego bez przerwy "nierozstrzygnięta". Natomiast co do Smierdiakowa (ateisty) - jest pokazany jako ostatnia menda, pseudo-inteligencik, polegający na pozorach (ciągłe podkreślanie jak przesadnie dba o ubiór),i, co najgorsze, tchórz i słabeusz (Dostojewski, bezwzględny realista, wiedział, że to czego ludzie się najbardziej brzydzą to słabość). O ile u innych postaci można znaleźć jakieś pozytywne odcienie (nawet u Fiodora Pawłowicza),to Smierdiakow jest nawet nie tyle złem wcielonym, co uosobieniem wszystkiego czym ludzkość gardzi. Jak w takim wypadku w ogóle można mówić o jakiejkolwiek obiektywności, polifoniczności, pozwoleniu na przemawianie bohaterom ich własnym głosem?

Osobiście bardziej zwróciłem uwagi na przedstawienie "dialogowości" słowa w otaczającym nas świecie, o tym jak za pojedynczym słowem może kryć się wiele pojęć, że ma wiele znaczeń, że przemawia przez nie wiele głosów, a nie jest, jak się niektórym wydaje, prostym odniesieniem do przedmiotu... Z resztą gdy ktoś chwilę się zastanowi, to może znaleźć setki tysiące przykładów...