Z przynajmniej dwóch powodów pracę "Religia w tworzeniu" można zaliczyć do ważnych pozycji XX-wiecznej filozofii religii. Po pierwsze była jedną z pierwszych, która postulowała powrót do metafizyki w zdominowanej przez myślenie scjentystyczne i matematyczne kulturze filozoficznej języka angielskiego w początkach minionego wieku. Fakt ten był znaczący, gdyż autor - Alfred Whitehead - sam przyczynił się do rozwoju logiki, współtworząc wraz Bertrandem Russellem "Principia Mathematica". Drugim powodem jest oryginalność teologii Whiteheada. M. in. rezygnuje on z tradycyjnie przypisywanym Bogu atrubytom, np. samowystarczalności czy nieograniczoności. Ale "Religia w tworzeniu" to być może dzieło ważne jeszcze z innego powodu (rzadziej wymienianego): mało kto, tak jak Whitehead, podkreślał, że religijność jest kwestią indywidualną. Co więcej, rodzi się z samotności, poczucia pustki, nawet (choć może brzmi to paradoksalnie) z doświadczenia osamotnienia przez Boga. Samotność - przeżycie, od którego, zdaniem wielu autorów religijnych musimy być uratowani, dla Whiteheada było źródłem i warunkiem życia duchowego. W czasach, gdy religia, a mam tu na myśli głównie współczesny islam, przeżywana jest jako uczucie ugruntowujące zbiorowość, ostrzeżenie Whiteheada, że taka religia jest de facto w stanie rozkładu, brzmi wyjątkowo prawdziwie.

Z przynajmniej dwóch powodów pracę "Religia w tworzeniu" można zaliczyć do ważnych pozycji XX-wiecznej filozofii religii. Po pierwsze była jedną z pierwszych, która postulowała powrót do metafizyki w zdominowanej przez myślenie scjentystyczne i matematyczne kulturze filozoficznej języka angielskiego w początkach minionego wieku. Fakt ten był znaczący, gdyż autor - Alfred...