Książka „Szczeniak. Jak labrador ocalił chłopca z ADHD” przeciągła moja uwagę śliczną okładką, na której uroczy psiak przytula się do chłopca. Jestem niepoprawną psiarą, która rozpieszcza i psuje swoje dwa kosmate potworki, więc czworonożna literaturę czytam z przyjemnością. Dodatkowym atutem tomu miały być wątki autobiograficzne i chwytająca za gardło historia o tym jak przyjaźń ze szczeniaczkiem zmieniła życie nadpobudliwego nastolatka. I wiecie co? Okazuje się, że tak fajny temat można jednak spartolić. Ale po kolei....
Liam Creed od zawsze uważany był za dziecko niegrzeczne, krnąbrne i problemowe. Chłopiec nie potrafił usiedzieć w miejscu, lubił niszczyć różne rzeczy, na wszystko reagował z agresją. W końcu zdiagnozowano u niego ADHD, co pozwoliło rodzinie i nauczycielom spojrzeć na niego ze zrozumieniem. Leki nieco okiełznały jego temperament, niemniej jednak paskudny charakterek Liam pozostał ten sam. Mimo wszystko pan Blackmore, wychowawca Liama, uwierzył w siedemnastolatka i dał mu szansę na zmianę. Zaproponował bohaterowi udział w filmie dokumentalnym, w którym problemowe dzieciaki podejmą się trenowania psów, które przygotowywane są do pracy z osobami niepełnosprawnymi. To właśnie w ośrodku szkoleniowym Canine Partners Liam poznaje Aero – ślicznego i niesfornego szczeniaka labradora. Od tego momentu życie chłopaka zaczyna się zmieniać.
Historia przyjaźni Liama i Aero jest ciepła i pełna uroku, a na końcu można się nawet wzruszyć. Coś jednak w niej zawodzi. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy już oryginał napisany został w tak fatalny sposób. I wcale nie chodzi mi o chaotyczną narrację, bo to akurat ma swój urok i pozwala odczuć na własnej skórze natłok myśli kłębiących się w głowie chorego chłopaka. Przez cały czas drażnił mnie młodzieżowy język opowieści Liama, ja rozumiem, że autorem jest nastolatek, ale znowu bez przesady (może to już moja starość daje o sobie znać?). Ponadto bohater widzi tylko czubek własnego nosa. Rozczarowało mnie, że narrator cały czas opowiada tylko i wyłącznie o sobie, nawet mówiąc o innych wszystko sprowadza do własnej osoby. Miałam nadzieję, że będzie to książka o przyjaźni z psem i trudnych relacjach międzyludzkich. Niestety ogromnie się zawiodłam. Przebrnięcie przez te 288 strony było dla mnie prawdziwą męczarnią. Publikacja zebrała mnóstwo pozytywnych recenzji, więc możliwe, że to raczej problem ze mną, a nie książką, jednak po lekturze trudno mi kogokolwiek zachęcać do jej przeczytania. Nie polecam!

Książka „Szczeniak. Jak labrador ocalił chłopca z ADHD” przeciągła moja uwagę śliczną okładką, na której uroczy psiak przytula się do chłopca. Jestem niepoprawną psiarą, która rozpieszcza i psuje swoje dwa kosmate potworki, więc czworonożna literaturę czytam z przyjemnością. Dodatkowym atutem tomu miały być wątki autobiograficzne i chwytająca za gardło historia o tym jak...