Książka bardziej do oglądania niż do czytania - i to często pod światło, poruszając nią i zmieniając ułożenie płaszczyzny stron, by ujrzeć odbite kocie łapki. Prawie niedostrzegalne ślady, które jednak naprowadzają na trop: Emily nie jest dziewczynką tylko kotem. Na ilustracjach bez szyi, dziwnie przykurczona, jak skulony kot, rzuca spod czarnej grzywki chłodne spojrzenia, w których patrzący nie znajdzie żadnej wzajemności czy choćby odrobiny zainteresowania jego osobą. I spójrzcie na te jej pepegi - założymy się, że stąpa bezszelestnie?

Emily nie istnieje po to, by można się z nią było zaprzyjaźnić czy jakoś polubić. Myślę, że istnieje, bo tak chce - i ewentualnie po to, by nas trochę zaskoczyć. Także zdumiewającym dowcipem, opartym często na grze słów, na zestawianiu pojęć na co dzień zupełnie ze sobą niepowiązanych, niespokrewnionych.

Nie do poczytania, bo na to wystarczą 3 minuty w księgarni. Do pomyślenia - już bardziej. Nie dla dzieci. Ale moja córka dostała tę książeczkę w wieku 10 lat i w pełni zaakceptowała. Może dzieci wiedzą/widzą coś, co nam, mądrym dorosłym, już umyka?...

Książka bardziej do oglądania niż do czytania - i to często pod światło, poruszając nią i zmieniając ułożenie płaszczyzny stron, by ujrzeć odbite kocie łapki. Prawie niedostrzegalne ślady, które jednak naprowadzają na trop: Emily nie jest dziewczynką tylko kotem. Na ilustracjach bez szyi, dziwnie przykurczona, jak skulony kot, rzuca spod czarnej grzywki chłodne spojrzenia,...