Gejsza, jaka jest, każdy wie - bo każdy widział albo czytał "Wyznania gejszy" Arthura Goldena, albo wpadła mu w ręce lub w oko jakaś ładna, kolorowa, bajkowa niemal publikacja o dyskretnych, wyrafinowanych, strojnych i artystycznie utalentowanych kobietach, których upudrowane na biało twarze są do siebie tak podobne, że nie mogą kryć się za nimi żadne historie dramatów, ciężkiej pracy i parszywej roboty.
Kto z kolei na takich opowiastkach wykarmiony zabrał się za "Krainę śniegu" Kawabaty Yasunarego miał święte i pełne prawo zgłosić reklamację: w tej przepięknej powieści pojawia się bodaj jeden jedyny raz w literaturze japońskiej postać gejszy prowincjonalnej, gejszy z onsenu, gejszy-w-zasadzie-bardziej-prostytutki. Gdzie całe to wyrafinowanie, artyzm i glamour z Gion?

Sayo Masuda jest właśnie jedną z takich kobiet, prowincjonalnych gejsz, jednocześnie mniej bajkowej, mniej glamour, ale w jakimś sensie bardziej autentycznej i bardziej ludzkiej. Mało kto myśląc o gejszach, zwłaszcza tych przedwojennych, myśli o tym, co historiach kryjących się pod pudrem i jedwabiem. To jest właśnie historia Masudy.

Mamy zatem porzucone, niechciane dziecko, wcześnie oddane na służbę do bogatszych właścicieli ziemskich, zmuszone do pracy ponad siły, wychowujące się w spartańskich warunkach i w potwornym emocjonalnym zaniedbaniu. Kto odpadał przy pozytywistycznych nowelkach Konopnickiej, przez pierwsze rozdziały wspomnień Masudy będzie przechodził ciężkie chwile.
Dziewczynka - drogą kupna i sprzedaży, a jakże - trafia do okiya, gdzie oczywiście jako służąca trafia na sam dół hierarchii, ale przynajmniej ma co jeść, a po kilku latach debiutuje jako maiko.
Glam, jedwab, puder, przyjęcia i sztuka? Raczej tarcia i rywalizacja między gejszami, liczydło z tyłu głowy, które pracowicie wskazuje odsetki długu, jaki każda dziewczynka zaciąga wobec okiya, oraz mężczyźni, ciągle mężczyźni, których musisz zabawiać ciągle z taką samą uwagą. No i seks. Znamienne jest, jak bardzo bez emocji Masuda podchodzi do tego tematu.

Masuda nie kończy swojej historii wraz z tym, jak opuszcza okiya - zresztą jako utrzymanka swojego patrona. Jej życie układa się różnie, przypada też na niełatwe wojenne i powojenne czasy. To tak naprawdę najobszerniejsza cześć książki - rozdziałów poświęconym życiu w okiya jest relatywnie niedużo - ale dobrze pokazują one problemy, z jakimi stykały się młode kobiety po zakończeniu kariery jako gejsze, jaki ostracyzm im groził i jak tradycyjne społeczeństwo postrzegało te, które częściej portretuje się jako artystki i boginie piękna.

Najpiękniejsze w tej książce jet to, jak Masuda pisze o swoim bracie, o swojej rodzinie; jak z uporem walczy o byt, bez użalania się nad sobą i bez załamywania rąk: cierpliwie, krok po kroku wychodząc na prostą. Jeśli pomyśleć o tym, w jakiej poniewierce minęły pierwsze lata jej życia, jej hart ducha i wielkie serce budzą najgłębszy podziw.

Gejsza, jaka jest, każdy wie - bo każdy widział albo czytał "Wyznania gejszy" Arthura Goldena, albo wpadła mu w ręce lub w oko jakaś ładna, kolorowa, bajkowa niemal publikacja o dyskretnych, wyrafinowanych, strojnych i artystycznie utalentowanych kobietach, których upudrowane na biało twarze są do siebie tak podobne, że nie mogą kryć się za nimi żadne historie dramatów,...

Fantastyczna lektura. Zupelnie nowe spojrzenie na swiat gejsz, odwrot o 180 stopni od wielbionej przeze mnie "Gejszy z Gion" Mineko iwasaki. O ile Iwasaki pracowala w Kioto i w latach 70., o tyle Masuda przypadlo w udziale zycie gejszy w kurorcie, i to przed wojna, wiec jej praca niewiele sie roznila od prostytucji i pracy niewolniczej. Swiat Wierzb i Kwiatow zlamal jej zycie na zawsze. Wstrzasajace.

Fantastyczna lektura. Zupelnie nowe spojrzenie na swiat gejsz, odwrot o 180 stopni od wielbionej przeze mnie "Gejszy z Gion" Mineko iwasaki. O ile Iwasaki pracowala w Kioto i w latach 70., o tyle Masuda przypadlo w udziale zycie gejszy w kurorcie, i to przed wojna, wiec jej praca niewiele sie roznila od prostytucji i pracy niewolniczej. Swiat Wierzb i Kwiatow zlamal jej...