Mówienie o telewizji i dziennikarzach - i to w sposób krytyczny - w audycji telewizyjnej zakrawa na paradoks. Taki jednak sposób dotarcia do szerszej publiczności wybrał Pierre Bourdieu, znakomity francuski socjolog, odsłaniając kulisy przekazywania za pośrednictwem mediów informacji, a także wzajemne powiązania między polem nauki a polem dziennikarstwa. Niejednokrotnie ironiczne uwagi Bourdieu demaskują status medialnych ekspertów, zawodowców od lapidarnych opinii, oraz często nieoczywiste uwikłania świata polityki w kolaborację z mediami. Jakie są zyski i straty z bycia osobą medialną? Dlaczego warto się nad tym zastanawiać? Na takie pytania odpowiada Bourdieu w swoim pasjonującym eseju.
Odsłanianie ukrytych przymusów, ciążących na dziennikarzach i wywieranych przez dziennikarzy na wszystkich producentach kulturowych, nie jest - czy rzeczywiście trzeba to powtarzać? - szukaniem osób odpowiedzialnych, umieszczaniem winnych na indeksie. Jest ono próbą podarowania jednym i drugim możliwości uwolnienia się od panowania tych mechanizmów, dzięki uświadomieniu sobie ich istnienia. Być może jest ono również próbą przedstawienia programu wspólnego działania skupiającego artystów, pisarzy, uczonych, dziennikarzy, posiadających (quasi-)monopol na instrumenty upowszechniania. Wyłącznie taka współpraca pozwoli skutecznie działać na rzecz upowszechnienia najbardziej uniwersalnych osiągnięć, jak również w pewnym stopniu, na rzecz uniwersalizacji warunków dostępu do tego, co uniwersalne.