Gdybym chciała porzucić wszystko, co do tej pory osiągnęłam i wszystkich, z którymi związałam swoje życie chciałabym zniknąć na niewielkiej skandynawskiej wyspie. Oczyma wyobraźni widzę rozległe zielone łąki, sięgające poszarpanego wybrzeża i masywne, wyniosłe góry w oddali. Zamieszkałabym w minimalistycznym domku z ceglastą fasadą i białymi ramami okiennymi, do którego przylega drewniany taras, gdzie latem stoją wielkie donice z pięknymi kwiatami. Zimą cała okolica znika pod pierzyną białego puchu. Klimat jest surowy, co mi odpowiada, bo ukrywając się doceniam niedostępność i dzikość tego miejsca. Nieustanny pomruk pobliskiego morza i bijących o brzeg fal upewnia mnie, że nikt nie będzie mnie tu szukał. Ciemne i ciężkie chmury wiszą nad moją wyspą niemal codziennie, a rzadkie słoneczne dni zmieniają ją w urokliwy, zapierający dech w piersiach zakątek. Przytulny, skromny i ciepły domek jest moją ostoją w tej pozornie nieprzyjaznej krainie.

Gdybym chciała porzucić wszystko, co do tej pory osiągnęłam i wszystkich, z którymi związałam swoje życie chciałabym zniknąć na niewielkiej skandynawskiej wyspie. Oczyma wyobraźni widzę rozległe zielone łąki, sięgające poszarpanego wybrzeża i masywne, wyniosłe góry w oddali. Zamieszkałabym w minimalistycznym domku z ceglastą fasadą i białymi ramami okiennymi, do którego...

Nie ma takiej możliwości,abym mogła uciec przed swoją przeszłością.

Nie mam najmniejszych powodów do zamartwiania się na zapas.

Kłamstwu mówię do widzenia.

Szkoda czasu na ukrywaniu się w nieznanym miejscu.

Lepsze i korzystniejsze jest życie w prawdzie, która spowoduje, że życie będzie jeszcze barwniejsze.

Nie ma takiej możliwości,abym mogła uciec przed swoją przeszłością.

Nie mam najmniejszych powodów do zamartwiania się na zapas.

Kłamstwu mówię do widzenia.

Szkoda czasu na ukrywaniu się w nieznanym miejscu.

Lepsze i korzystniejsze jest życie w prawdzie, która spowoduje, że życie będzie jeszcze barwniejsze.

Myślę, że starałbym się być cały czas w ruchu. Jeżeli zatrzymywałbym się to tylko na kilka dni-góra miesiąc. Oczywiście wszystko zależałoby czy uciekał bym przed mordercami grożącymi mi śmiercią, przed aparatem Państwa czy teściową. Niezależnie jednak od wszystkiego starałbym się bardzo często zmieniać lokalizacje. Jechać w nowe miejsce. Złapać się dorywczej pracy na miesiąc i wyjechać i tak dalej i dalej. Chodziłoby mi o to, żeby cały czas utrzymywać pewien stopień czujności i napięcia. Być ciągle gotowym na „coś”. Przywiązywanie się do miejsc i zostawanie w jednym miejscu szybko spowodowałoby spadek czujności i pojawienie się rutyny przez którą stałbym się nieuważny i nieostrożny, a od tego już tylko krok do wykrycia przez prześladowców. Unikałbym jednak bardzo małych wioseczek i społeczności tak samo jak wielkich, zelektronizowanych metropolii. W tych pierwszych ludzie są za bardzo ze sobą zżyci i za wiele o sobie wzajemnie wiedzą, dlatego pojawienie się nowej postaci zawsze nie odbędzie się bez echa. Natomiast duże miasta naszpikowane są takimi ilościami narzędzi inwigilacyjnych, że uniknięcie ich wszystkich staje się wręcz niemożliwe. Uciekałbym do średnich 12-15 tysięcznych miasteczek.

Myślę, że starałbym się być cały czas w ruchu. Jeżeli zatrzymywałbym się to tylko na kilka dni-góra miesiąc. Oczywiście wszystko zależałoby czy uciekał bym przed mordercami grożącymi mi śmiercią, przed aparatem Państwa czy teściową. Niezależnie jednak od wszystkiego starałbym się bardzo często zmieniać lokalizacje. Jechać w nowe miejsce. Złapać się dorywczej pracy na...

Zdarzenia i doświadczenia z przeszłości stanowią sumę tego, kim jesteśmy obecnie. Aby od tego uciec, nie można chyba zrobić nic, jak tylko się zabić.
Gdybym więc chciała uciec od swojej przeszłości, na miejsce schronienia wybrałabym grób!

Zdarzenia i doświadczenia z przeszłości stanowią sumę tego, kim jesteśmy obecnie. Aby od tego uciec, nie można chyba zrobić nic, jak tylko się zabić.
Gdybym więc chciała uciec od swojej przeszłości, na miejsce schronienia wybrałabym grób!

Przeszłość nie istnieje.
Jest tylko jej zapis w Twojej głowie, w formie wielozmysłowych wspomnień.
Dlaczego więc miałbym tak bardzo się martwić czymś, co już minęło?
Czego tak naprawdę w rzeczywistości nie ma?
Żadna ucieczka na krańce świata nam w tym nie pomoże. Najpierw trzeba uporać się z tym we własnej głowie.
Z racji tego, iż osobiście jestem introwertykczą wybrałabym miejsce na "ucieczkę" gdzie byłabym sama ze swoimi myślami. Oczywiście można zaszyc się w domu na kilka dni, udawać, że nas nie ma, lub wybrać piękne wody gdzieś nad oceanem i podziwiać widoki. Jednak przeszłość mieszkająca w naszej głowie i tak nas dopadnie,gdziekolwiek będziemy.
Nie bójmy się stawiać czoła wrogom!

Przeszłość nie istnieje.
Jest tylko jej zapis w Twojej głowie, w formie wielozmysłowych wspomnień.
Dlaczego więc miałbym tak bardzo się martwić czymś, co już minęło?
Czego tak naprawdę w rzeczywistości nie ma?
Żadna ucieczka na krańce świata nam w tym nie pomoże. Najpierw trzeba uporać się z tym we własnej głowie.
Z racji tego, iż osobiście jestem introwertykczą...

Przed niechcianą przeszłością można uciec do małego domku w górach, do małego domku nad morzem, na odludzie, do zatłoczonego miasta, gdziekolwiek ...ale czy zdołam uciec na pewno skoro strach jest w mnie?
Gdziekolwiek spróbuje uciec, mój strach bedzie tuż obok, zatruje życie i zawsze będzie zagrożeniem, gorszym niż sama przeszłość.
Zatem co mnie wyzwoli? Śmierć? Czy to nie strach ją przyciąga? Czy wogóle można uciec? Albo zabije Cie przeszłość albo strach..
Czy można próbować oczyścić się z przeszłości? Przejść katharsis? Musze spróbować, inaczej przeszłość wyciąhnie po mnie rękę...

Przed niechcianą przeszłością można uciec do małego domku w górach, do małego domku nad morzem, na odludzie, do zatłoczonego miasta, gdziekolwiek ...ale czy zdołam uciec na pewno skoro strach jest w mnie?
Gdziekolwiek spróbuje uciec, mój strach bedzie tuż obok, zatruje życie i zawsze będzie zagrożeniem, gorszym niż sama przeszłość.
Zatem co mnie wyzwoli? Śmierć? Czy to nie...

Nigdy nie musiałam uciekać, i teraz myśląc o tym nie mam pojęcia gdzie mogłabym w sytuacji zagrożenia się schować. Uwielbiam morze, często tam wracam, więc być może w pierwszej kolejności wybrałabym takie miejsce. Jedno z tych dużych, nadmorskich miejscowości- tam nikt by mnie nie znalazł wśród tłumu. A woda, plaża to najlepsza odskocznia dla mnie. Uwielbiam pływac, chodzić wśród brzegu i nie myśleć o niczym. Natomiast jeśli chodzi o chwilową odskocznie to zawsze gdy nie byłam w humorze uciekałam w podróż rowerową. Mój bike przejechał ze mną wiele kilometrów, chyba też to lubi bo nigdy mnie nie zawiódł nawet na długich dystansach. To moje sposoby, jednak mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała uciekac, nie samotnie. Na szczęście do tej pory wypady są rodzinne, ze znajomymi i chłopakiem. I chciałabym nie być w tej sytuacji co główna bohaterka ;)

Nigdy nie musiałam uciekać, i teraz myśląc o tym nie mam pojęcia gdzie mogłabym w sytuacji zagrożenia się schować. Uwielbiam morze, często tam wracam, więc być może w pierwszej kolejności wybrałabym takie miejsce. Jedno z tych dużych, nadmorskich miejscowości- tam nikt by mnie nie znalazł wśród tłumu. A woda, plaża to najlepsza odskocznia dla mnie. Uwielbiam pływac, chodzić...

Moim schronieniem jest mój umysł. Najlepsze schronienie każdego człowieka. Każdy go ma. A tylko dana osoba ma do niego całkowity dostęp. To jest azyl, twierdza. Sam decydujesz jak postąpisz w danej sytuacji, mogę się zamknąć w nim, klucz i mapa należą tylko do mnie.

Moim schronieniem jest mój umysł. Najlepsze schronienie każdego człowieka. Każdy go ma. A tylko dana osoba ma do niego całkowity dostęp. To jest azyl, twierdza. Sam decydujesz jak postąpisz w danej sytuacji, mogę się zamknąć w nim, klucz i mapa należą tylko do mnie.

Skuteczna ucieczka i znakomita kryjówka? Golę się. Ubieram… może nie od razu garnitur, ale przynajmniej marynarkę i krawat. Na nos zakładam okulary – mam takie zerówki na wypadek W. Markowa woda toaletowa („A men” Thierry Mugler). Jakieś krople do oczu ukrywające przekrwienia. Jednak najważniejsze jest coś innego: zaczynam zachowywać się przyzwoicie, jestem grzeczny, kulturalny, uprzejmy… i całkowicie bezpieczny – nikt mnie nie rozpozna!

Skuteczna ucieczka i znakomita kryjówka? Golę się. Ubieram… może nie od razu garnitur, ale przynajmniej marynarkę i krawat. Na nos zakładam okulary – mam takie zerówki na wypadek W. Markowa woda toaletowa („A men” Thierry Mugler). Jakieś krople do oczu ukrywające przekrwienia. Jednak najważniejsze jest coś innego: zaczynam zachowywać się przyzwoicie, jestem grzeczny,...