Moi rodzice zawsze chcieli dla mnie jak najlepiej. Dbali o mnie oraz o to, bym zawsze pilnie uczyła się i odrabiała lekcje, lecz gdy nadszedł moment wyboru swojej ścieżki zawodowej - nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić.
Pamiętam jak dziś: pewnej nocy usiadłam przy drewnianym stoliku na podwórku i wpatrywałam się w gwiazdy. Zaczęłam się zastanawiać co będzie dla mnie odpowiednie. Z pomocą przyszła mi babcia, która usiadła obok, przytuliła mnie i powiedziała tylko kilka słów, które zapadły mi w pamięć:
,,Zrób tak jak podpowiada Ci serce".
Od dziecka piekłam z babcią ciasta, oblizując mieszadła od miksera, oglądałam rosnący chleb, pomagałam dodawać przyprawy. Moja mama również jest wspaniałą kucharką, pracuje w restauracji, a w domu przyrządza przepyszne, aromatyczne potrawy.
Zdecydowałam się iść do szkoły gastronomicznej, w której doskonale sobie radzę.
Od tamtej pory wiele w moim życiu się zmieniło. Pomagam gotować w schronisku dla bezdomnych, gotuję domownikom, znajomym, a także swojemu chłopakowi, który zakochał się w mojej kuchni (i nie tylko!) od pierwszego ciasteczka. Jak to mówią: ,,Przez żołądek do serca", a ja jestem dumna ze swojego wyboru i wiem, że połączenie talent-pasja przyniesie mi niesamowite sukcesy.

Moi rodzice zawsze chcieli dla mnie jak najlepiej. Dbali o mnie oraz o to, bym zawsze pilnie uczyła się i odrabiała lekcje, lecz gdy nadszedł moment wyboru swojej ścieżki zawodowej - nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić.
Pamiętam jak dziś: pewnej nocy usiadłam przy drewnianym stoliku na podwórku i wpatrywałam się w gwiazdy. Zaczęłam się zastanawiać co będzie dla mnie...

Odpowiedź na pytanie brzmi : nie, nie i jeszcze raz nie.
Sama decyduję o sobie, marzenia i oczekiwania rodziców poszły już dawno w kąt.
Myślę,że każdy powinien mieć prawo do własnych wyborów. Chyba,że ktoś jest zadowolony z pracy w rodzinnym biznesie.
Na szczęście moi rodzice są wyrozumiali i rozumieją to,że nigdy nie będę pracować w ich piekarni. Mogę czasami im pomóc, ale ta praca nie jest moją pasją. Wybrałam własną ścieżkę kariery - studiuję prawo i zamierzam być adwokatem. Jako pierwsza w rodzinie.
Nawet jakby ktoś mi coś narzucał, myślę,że nie przystałabym na to,żeby całe życie robić coś, do czego zostałam zmuszona...
"Żyj i daj żyć innym." - wiele jest prawdy w tym powiedzeniu.
Każdy decyduje o sobie, rodzina nie powinna narzucać swojego zdania.

Odpowiedź na pytanie brzmi : nie, nie i jeszcze raz nie.
Sama decyduję o sobie, marzenia i oczekiwania rodziców poszły już dawno w kąt.
Myślę,że każdy powinien mieć prawo do własnych wyborów. Chyba,że ktoś jest zadowolony z pracy w rodzinnym biznesie.
Na szczęście moi rodzice są wyrozumiali i rozumieją to,że nigdy nie będę pracować w ich piekarni. Mogę czasami im pomóc, ale...

Moja mama po pewnych wydarzeniach w jej życiu bardzo żałowała, że w przeszłości nie postarała się o to by pójść na studia i zdobyć zawód nauczycielki. Później bardzo starała się mnie namówić by wybierając kierunek studiów wybrać właśnie nauczycielski. Na szczęście nie posłuchałam, chociaż będąc mała lubiłam bawić się w nauczycielkę, mam cierpliwość i umiem tłumaczyć, ale bardziej sprawdziła bym się jako korepetytor, bo z całą grupą uczniów myślę, że bym sobie nie poradziła. Na zawód, który wybrałam miał wpływ mój wujek, który zaproponował bym taki pomysł rozważyła. Nie żałuje. Zostałam pielęgniarką, pierwszą w rodzinie.
Widzę, że moja 3-letnia córka lubi bawić się w lekarza i pielęgniarkę, udaje, że robi zastrzyki, osłuchuje i lubi leczyć dziadka. Jeśli zechce to podąży w moje ślady, ale do niczego nie zamierzam jej namawiać, tylko ma sama zdecydować co chce robić.

Moja mama po pewnych wydarzeniach w jej życiu bardzo żałowała, że w przeszłości nie postarała się o to by pójść na studia i zdobyć zawód nauczycielki. Później bardzo starała się mnie namówić by wybierając kierunek studiów wybrać właśnie nauczycielski. Na szczęście nie posłuchałam, chociaż będąc mała lubiłam bawić się w nauczycielkę, mam cierpliwość i umiem tłumaczyć, ale...

Moja wymarzona zawodowa ścieżka kariery opiera się na "rodzinnych wspomnieniach", które nie są do końca cudze, ale też nie moje (chociaż w części występuję jako dzidzia). Początkowo chciałam zostać tancerką, bo rodzice opowiadali, że jeszcze nie potrafiłam chodzić, a już na dźwięk muzyki kręciłam piruety. Z czasem marzenia poszły w inną stronę i zamarzyłam zostać pisarką. Mama oglądała "tasiemce" (wiecie, chodzi o te seriale z miłością w centrum i zawiłymi komplikacjami, których końca nie widać), kiedy kończyła ja oglądałam Pottera i wtedy zaczęłam myśleć, że mogłabym napisać równie fantastyczny świat, do którego każdy chciałby trafić choć na chwilę. Wtedy zaczęłam kolekcjonować rodzinne opowieści z przeświadczeniem, że pewnego dnia staną się świetnymi scenami z życia trochę tu, a trochę gdzie indziej. Mam z tego sporo opowiadań, ale wciąż nie złożyłam ich w jedną sensowną całość...

Moja wymarzona zawodowa ścieżka kariery opiera się na "rodzinnych wspomnieniach", które nie są do końca cudze, ale też nie moje (chociaż w części występuję jako dzidzia). Początkowo chciałam zostać tancerką, bo rodzice opowiadali, że jeszcze nie potrafiłam chodzić, a już na dźwięk muzyki kręciłam piruety. Z czasem marzenia poszły w inną stronę i zamarzyłam zostać pisarką....

Kochałam moją rodzinę, ale już za młodu kierowałam się własnym sumieniem i własnymi pragnieniami. Wyjechałam, by rodziny nie bolało to, że kroczę własną drogą. Byłam zbuntowaną młodą kobietą, która chciała popełniać własne błędy.
W rodzinie przeważały trzy zawody - lekarze, pielęgniarki i urzędnicy - bankowcy. Oczywiście do tego mania pomocy społeczeństwu mieszała się z pogonią za pieniądzem... Miałam rodzeństwo, które chciało podążać rodzinnymi szlakami. Wszyscy byliśmy zdolni, wygadani i doskonale się uczyliśmy. Ciężko było mi się przełamać i wybrać tak mało prestiżowy dla nich zawód jak fryzjerstwo, ale dziś nie żałuję. Co prawda przez chorobę zmusiłam się po latach przebranżowić, ale spełniłam moje marzenia i zbuntowałam się! Teraz, po czterdziestce to wydaje mi się śmieszne, ale dało też lekcje, by nigdy nie napierać na dzieci i ich wybory, bo to one pozwolą im być szczęśliwymi.

Kochałam moją rodzinę, ale już za młodu kierowałam się własnym sumieniem i własnymi pragnieniami. Wyjechałam, by rodziny nie bolało to, że kroczę własną drogą. Byłam zbuntowaną młodą kobietą, która chciała popełniać własne błędy.
W rodzinie przeważały trzy zawody - lekarze, pielęgniarki i urzędnicy - bankowcy. Oczywiście do tego mania pomocy społeczeństwu mieszała się z...

Tato jest operatorem maszyn ciężkich - cala jego strona rodziny też zajmuje się budowlanką, co całkowicie do mnie nie przemawia jako zajęcie na całe życie. Z kolei po stronie mamy praktycznie każdy jest związany z medycyną - są lekarze, pielęgniarki albo chociaż rejestratorki medyczne - też nijak ma się do mnie, bo jestem najlepszym przykładem na alergię na biały fartuch.
Wybierając moją ścieżkę kariery nie kierowałam się rodzinnymi tradycjami, a własnymi zainteresowaniami. Chciałam w pracy czuć się dobrze, by nie męczyć się każdego dnia - to tak jakby skazać się na męki przez 1/3 życia.
Akurat chodzenie własnymi ścieżkami poniekąd również odziedziczyłam po rodzinie - jedna moja babcia się wyłamała z budowlanego kręgu i zajęła się tym co lubiła - pracą manualną. Więc czy jednak tak daleko pada jabłko od jabłoni? Robię dokładnie to co ona i szczerze to uwielbiam.

Tato jest operatorem maszyn ciężkich - cala jego strona rodziny też zajmuje się budowlanką, co całkowicie do mnie nie przemawia jako zajęcie na całe życie. Z kolei po stronie mamy praktycznie każdy jest związany z medycyną - są lekarze, pielęgniarki albo chociaż rejestratorki medyczne - też nijak ma się do mnie, bo jestem najlepszym przykładem na alergię na biały fartuch.
...

Jestem niepokorną osobą, byłam zbuntowaną nastolatką i w swoich życiowych wyborach raczej kierowałam się tym, czego moi rodzice zdecydowanie by nie wybrali. Moja mama z zawodu jest kuśnierzem - babcia zmusiła ją do pójścia w tym kierunku, chociaż sama mama marzyła o ASP. To urodzona artystka. Więc gdy nadszedł dzień wyboru moich studiów próbowała zmusić mnie wszelkimi sposobami, w tym szantażami, bym wybrała właśnie ASP. Ja z kolei nie wyobrażałam sobie, co po tym ASP będę robić. W miarę umiem rysować i malować, ale jakoś nie chciałabym zajmować się tym na co dzień i w mojej głowie pojawiała się wizja mnie sprzedającej obrazy pod Bramą Floriańską w Krakowie. Jakoś nie zachęcało mnie to do wybrania tego kierunku. Mój tata natomiast widział mnie w roli nauczycielki lub urzędnika, bo "państwowa robota to najlepsza robota". Nie mam cierpliwości do dzieci ani daru przekazywania wiedzy, a ubycie urzędnikiem jakoś mnie odstraszało...Wszystkie babcie i dziadkowie z kolei widzieli mnie w roli lekarza, a prababcia jako kucharza, bo "zawsze ma ciepło i sobie poje". ;) Sama dostałam się na dziennikarstwo, by jeszcze przed rozpoczęciem studiów zmienić kierunek na... pracę socjalną. Nie pracuję w zawodzie, jestem tłumaczem, fakturzystą i dalej szukam swojej drogi.

Jestem niepokorną osobą, byłam zbuntowaną nastolatką i w swoich życiowych wyborach raczej kierowałam się tym, czego moi rodzice zdecydowanie by nie wybrali. Moja mama z zawodu jest kuśnierzem - babcia zmusiła ją do pójścia w tym kierunku, chociaż sama mama marzyła o ASP. To urodzona artystka. Więc gdy nadszedł dzień wyboru moich studiów próbowała zmusić mnie wszelkimi...

Moja droga zawodowa była długa i wyboista . Jako dziecko byłam wzorową uczennicą, natomiast w liceum zaczęły się schody - nie wiedziałam jak pokierować swoją przyszłością, trudno było mi podjąć odpowiednie decyzje. Kobiety w mojej rodzinie były bardzo pracowite, jednak zwykle ich królestwem był dom, a praca po odchowaniu dzieci ograniczała się do biur i stanowisk urzędowych. Wydawało mi się to nudne, jednak mój brak zdecydowania pokierował mnie właśnie do... urzędu! Praca w administracji, pomimo dogodnych godzin i bezpiecznych warunków wydawała mi się nudna. Zawsze ciągnęło mnie w stronę zainteresowań artystycznych, więc zdecydowałam się na staż w muzeum. Równolegle kończyłam studia i uczyłam się na kursach grafiki komputerowej, a później fotografii. Robiłam to co lubię, jednak po przerwie na dziecko musiałam poszukać nowej pracy. Praca w muzeum odpadała, bo do domu wracałabym po 19, a zresztą ktoś inny zajął już moje dawne stanowisko. Nie chciałam też wracać do pracy w administracji- czułam, że nie muszę robić tego co mama, babcia i ciocie. Zapisałam się na kursy programistyczne i podjęłam nową pracę zupełnie nie przystającą do tradycyjnej kobiecej roli. O dziwo nikt z rodziny nie krytykował mojego wyboru. Chyba starsze pokolenie zrozumiało, że czasy się zmieniają, a młodzi nie mają już szans na ciepłą posadkę i muszą odważnie walczyć o swoje. W branży IT kobiet przybywa i właśnie w tej dziedzinie zamierzam przecierać swe szlaki. mam nadzieję, że dam radę i młodzi nie zdegradują mnie zbyt szybko - wszak 30tka to jeszcze nie taki stary wiek :) Robię to co lubię i mam nadzieję, że do emerytury nie zabraknie mi nowych inspiracji:) A synek widzi, że to co babskie i męskie nie jest wcale tak ściśle podzielone, że warto przełamywać bariery...

Moja droga zawodowa była długa i wyboista . Jako dziecko byłam wzorową uczennicą, natomiast w liceum zaczęły się schody - nie wiedziałam jak pokierować swoją przyszłością, trudno było mi podjąć odpowiednie decyzje. Kobiety w mojej rodzinie były bardzo pracowite, jednak zwykle ich królestwem był dom, a praca po odchowaniu dzieci ograniczała się do biur i stanowisk...

Pewnego razu w industrialnych Katowicach pewien towarzysz obiecał pewnej towarzyszce miłość, a byli to studenci nauk prawniczych. Zarówno pilna nauka jak i bezgraniczna miłość prędko przyniosły owoce. Za sprawą pierwszej cnoty towarzyszka z czasem stała się wiceprezesem sądu rejonowego, towarzysz, natomiast, właścicielem prosperującej kancelarii prawniczej. Za sprawą tej drugiej, na świat przyszła młoda istota, która z czasem stała się dziewczęciem. Minąć musiało co prawda kilkanaście lat, zanim dziewczę stanęło przed dylematem odnośnie wyższej edukacji i podjęcia trudu kształtowania własnej przyszłości. Niewiasta zainspirowana kunsztem rodzicieli podjęła studia prawa i stosunków międzynarodowych. Oddech ulgi. Prawniczej kwintesencji rodziny została zagwarantowana pokoleniowa ciągłość. Lecz cóż to? W międzyczasie rodzina wzbogaciła się o jeszcze jedną istotę, która prędko zamieniła się w młodzieńca. Nie lada ziółko, które nieprzerywanie wprowadzało rodzicieli w konsternację. Ani to umysł ścisły, ani sportowy, humanista? W sumie nie wiadomo. Parę dobrych lat musiało minąć, aż huncwot zaczął zdradzać pewne cechy… artystyczne! I nagle jak lawina spadły fascynacja kinem, krótkie metraże, scenopisarstwo, Bazin czytany za dnia i Bergman oglądany nocą! Młodzieniec zdążył już wkroczyć w dorosłość, ale nie porzucił wdzięczności wobec bliskich, którzy wspierali go w rozwoju pasji tak skrajnie różnej od rodzinnej profesji. W istocie, wdzięczność towarzyszy mu nadal gdy pisze te słowa.

Pewnego razu w industrialnych Katowicach pewien towarzysz obiecał pewnej towarzyszce miłość, a byli to studenci nauk prawniczych. Zarówno pilna nauka jak i bezgraniczna miłość prędko przyniosły owoce. Za sprawą pierwszej cnoty towarzyszka z czasem stała się wiceprezesem sądu rejonowego, towarzysz, natomiast, właścicielem prosperującej kancelarii prawniczej. Za sprawą tej...