Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby dobra opowieść, a mimo to całość wydawała się sucha (jakby to były fakty wyprane z wszelkich emocji). Zaciekawił mnie jeden krótki fragment, kilka razy odbiłam się od treści jakbym próbowała przejść przez drzwi namalowane na ścianie, bohaterowie niby mają swoje indywidualne cechy jednak dla mnie większość była zbyt papierowa by byli warci zapamiętania, Kirke sama w sobie wydawała mi się dość nieboską boginią, za to sama końcówka chyba została przesłodzona na wzór bajki. Do przeczytania na nudę może być, ale nie musi.

Niby dobra opowieść, a mimo to całość wydawała się sucha (jakby to były fakty wyprane z wszelkich emocji). Zaciekawił mnie jeden krótki fragment, kilka razy odbiłam się od treści jakbym próbowała przejść przez drzwi namalowane na ścianie, bohaterowie niby mają swoje indywidualne cechy jednak dla mnie większość była zbyt papierowa by byli warci zapamiętania, Kirke sama w...

Oj, ktoś przekombinował i zapowiadała się ciekawa lektura, a wyszło... tak sobie. Początek nawet wciąga, jednak im dalej tym bardziej nieprawdopodobnie. Nie kupuję tej opowiastki, bo zbyt wiele elementów mi się nie klei, do tego sesje terapeutyczne od początku zdawały mi się nie terapeutyczne. Może miałam za wysokie oczekiwania, ale jak dla mnie całość jest jak ta nitka co się odpruła, a ty ją przeciągasz, żeby nie było jej widać, bo jeszcze jakoś trzyma, więc może tak zostać... A jednak irytuje, przeszkadza i ostatecznie i tak się jej pozbędziesz, nawet jeśli trzeba będzie coś przeszyć na nowo. Zawiodłam się, dlatego jak nie chcecie marnować czasu, to śmiało pomińcie tą pozycję.

Oj, ktoś przekombinował i zapowiadała się ciekawa lektura, a wyszło... tak sobie. Początek nawet wciąga, jednak im dalej tym bardziej nieprawdopodobnie. Nie kupuję tej opowiastki, bo zbyt wiele elementów mi się nie klei, do tego sesje terapeutyczne od początku zdawały mi się nie terapeutyczne. Może miałam za wysokie oczekiwania, ale jak dla mnie całość jest jak ta nitka...

Widzę dwa płomyki, ale nie ma co się od nich zająć ogniem. Historia ciekawa, ale niezbyt mnie wciągnęła. Mam wrażenie, że całość była zbyt chaotyczna, dlatego gubiłam rytm i czytanie szło mi opornie. Moje ulubione momenty to krótka wymiana zdań odnośnie stylu architektury hotelu i list do starego człowieka. Podoba mi się końcowa wzmianka o córeczce potwierdzająca, że nie daleko pada jabłko od jabłoni. Wprowadzenie, które zdecydowanie miało być laurką pochwalną, dla mnie okazało się idealną antyreklamą. Było dużo gdybania i osobiście uważam, że momentami aż tekst sam się prosił o zmianę narratora, ale to co irytowało mnie najbardziej (co wielu może uznać za plus) to te wszystkie nazwy ulic (włącznie z przydługą ksywką głównego złoczyńcy) oraz nieszczegółowe fakty odnośnie badań DNA (albo się bardzo zagłębia, albo w ogóle nie opisuje, bo takie pomiędzy jest zbyt nijakie i powoduje, że tempo siada). Dobra, lecz za słabo mnie porwała.

Widzę dwa płomyki, ale nie ma co się od nich zająć ogniem. Historia ciekawa, ale niezbyt mnie wciągnęła. Mam wrażenie, że całość była zbyt chaotyczna, dlatego gubiłam rytm i czytanie szło mi opornie. Moje ulubione momenty to krótka wymiana zdań odnośnie stylu architektury hotelu i list do starego człowieka. Podoba mi się końcowa wzmianka o córeczce potwierdzająca, że nie...