-Adam! Adam! – usłyszałem jak Piotrek wykrzykuje moje imię i leniwie odwróciłem się w stronę, z której biegł.
-Nie uwierzysz! – oznajmij, zatrzymując się przede mną zdyszany. – Będziemy bogaci!
-Tak? A kogo okradamy? -zapytałem.
-Przyszłość! – odpowiedział z wyrazem dumy na twarzy.
-Przyszłość?
-Tak. Przehandlowałem naszyjnik Czartoryskich za tego magicznego ziemniaka. Przenosi cię w przyszłość o tyle lat, ile gramów go zjesz.
-Przehandlowałeś. Naszyjnik. Za. Ziemniaka!? – spytałem, gotując się ze złości. – Jesteś imbecylem! Dawaj tego ziemniaka. I tak miałem zaraz robić obiad – rzekłem i wyrwałem mu warzywo z ręki.
-Nie! Ty nic…
-Oj zamknij się – uciszyłem go i skierowałem się do kuchni, gdzie wziąłem się za pracę nad zupą ziemniaczaną.
Po godzinie zawołałem przyjaciela na obiad. Usiedliśmy przy stole i zjedliśmy po talerzu zupy.
-O matko, aż tak mnie nienawidzisz za ten naszyjnik, że postanowiłeś mnie otruć? – spytał Piotrek, łapiąc się za bolący brzuch.
-W mordę, ale piecze – odrzekłem, też odczuwając ból.
Nagle obaj znaleźliśmy się w naszej kamienicy, ale całkowicie odmienionej, wyremontowanej, pełnej sprzętów, których nie znaliśmy.
-Ha! Mówiłem, że to magiczny ziemniak! Chodź, znajdziemy recepturę na lek na wszystko, wrócimy do naszych czasów i będziemy bogaci! – uradował się Piotrek.
-Nie, popatrz tylko – powiedziałem, wskazując za okno, a moje oczy świeciły się radośnie. – Musimy zgarnąć trochę tego. Zawsze o tym marzyłem. Ach, te latające deskorolki…

-Adam! Adam! – usłyszałem jak Piotrek wykrzykuje moje imię i leniwie odwróciłem się w stronę, z której biegł.
-Nie uwierzysz! – oznajmij, zatrzymując się przede mną zdyszany. – Będziemy bogaci!
-Tak? A kogo okradamy? -zapytałem.
-Przyszłość! – odpowiedział z wyrazem dumy na twarzy.
-Przyszłość?
-Tak. Przehandlowałem naszyjnik Czartoryskich za tego magicznego ziemniaka....

Gdy tylko na strychu opuszczonego domu, w którym niby straszy odkryłem wrota do przyszłości w mej głowie zaczęły kłębić się myśli by zrobić coś, co ową przyszłość odmieni. Wiedziałem, żeby to zrobić, coś z przyszłości musi znaleźć się w teraźniejszości. Jednym z dwóch przedmiotów, do których zawęziłem pole wyboru był słynny bęben i obracająca nim maszyna losująca. Poznanie i dokładna analiza mechanizmów jej działania z pewnością odmieniły by przyszłość. Głównie moją przyszłość. Lecz to było za mało.
Diprotonodefragmator. O tej broń zabiegać będą niedługo wszystkie mocarstwa świata. Muszę udać się kilka dziesięcioleci w przód. Wykraść wszystkie projekty i plany jej powstania. A także usunąć tych, w głowach których zrodziły się pomysły jak ją zbudować. A gdy w czasach dzisiejszych będę dysponował technologią zdolną zniszczyć cały świat, musze znaleźć sposób by zniszczyć ją samą…

Gdy tylko na strychu opuszczonego domu, w którym niby straszy odkryłem wrota do przyszłości w mej głowie zaczęły kłębić się myśli by zrobić coś, co ową przyszłość odmieni. Wiedziałem, żeby to zrobić, coś z przyszłości musi znaleźć się w teraźniejszości. Jednym z dwóch przedmiotów, do których zawęziłem pole wyboru był słynny bęben i obracająca nim maszyna losująca. Poznanie...

Piątkowy wieczór, w sumie noc. Nudzę się niemiłosiernie, obok siedzi kumpel.
-Stary, kopsnij blanta, bo zaraz nie wytrzymie!- stęknąłem do Adama.
-Kopsnij to, kopsnij tamto. Może raz byś coś kupił a nie! - zawsze był skąpy jak jakiś Krakus posrany.
- Dam ci wszystko co będziesz chciał za niego. Stary, nie bądź żydem! Poratuj kumpla w potrzebie...
-Dasz mi wszystko?- Oho, zaciekawiła się łachudra.
-Tak- wymyśli pewnie telefon, w którym Youtube działa, gdy ekran się wyłączy.
- W takim razie chcę... serum nieśmiertelności.
-Skąd ja ci to, gnido, wytrzasnę?
-Nie wiem, przenieś się w czasie czy coś...- Podaje mi blanta.
Zaciągam się, długo wyczekiwany dym wypełnia mi płuca. Zamykam oczy, oddaję się chwili. Łóżko się kołysze a ja z nim. Czego chcieć więcej? Tylko jak ja mu załatwię serum? Zaciągam się jeszcze raz, powieki robią się cięższe, zasypiam.
Budzą mnie jakieś dziwne głosy. Niezrozumiały język jest twardy, brzmi dziko. Patrzę w niebo, które wydaje się być znajome. Patrzę w lewo, potem w prawo, nie wierzę. Jestem na swoim osiedlu, za małym sklepem. Dziwne odgłosy to dysputy filozoficzne podsklepowych jegomościów, którzy wiedzą wszystko o życiu. Podchodzę i pytam się o datę.
-Synek, co ty taki zamotany? Sobota – czas umoczyć dzioba!- odpowiedzieli
-O ja przeniosłem się w czasie, a nadal nie mam serum- bąknąłem
- Po co ci jakieś serum? Łyknij sobie winka. Patrz na mnie, mam 59 lat a wyglądam na góra 30.
- Rzeczywiście...- mruczę pod nosem zadowolony. Adam będzie zaskoczony swoim serum.

Piątkowy wieczór, w sumie noc. Nudzę się niemiłosiernie, obok siedzi kumpel.
-Stary, kopsnij blanta, bo zaraz nie wytrzymie!- stęknąłem do Adama.
-Kopsnij to, kopsnij tamto. Może raz byś coś kupił a nie! - zawsze był skąpy jak jakiś Krakus posrany.
- Dam ci wszystko co będziesz chciał za niego. Stary, nie bądź żydem! Poratuj kumpla w potrzebie...
-Dasz mi wszystko?- Oho,...

- USAA!
Biegnę przez zieloną plątaninę lian wynurzających się z gładkich białych budynków. Nie mam nawet czasu zatrzymać się i zachwycić pięknem naszej, wymarłej już, cywilizacji. Naprawdę w przyszłości budować będziemy piękne budynki. Takie smukłe i czyste. Teraz już niczego nie przypominają. Wszystko porosła dżungla.
Jakiś fosforyzujący liść smagnął mnie po twarzy. Upewniwszy się, że goniący mnie nie zauważą skręciłam gwałtownie kryjąc się w cieniu ruiny.
- USAA! – krzyki rozlegały się za mną.
Pochrząkiwania były coraz bliżej. Serce waliło mi jak szalone. Uspokoiłam oddech wciskając się bardziej w gęstwinę liści.
Minęli mnie. Zgraja umorusanych człekopodobnych istot w pstrokatych, bufiastych ubraniach. Ich kolorowe sterczące na wszystkie strony włosy wcale nie wtapiały się w otoczenie, ale za to idealnie pokazywały gdzie się znajdują. Spojrzałam na zawiniątko, które trzymałam w dłoni. Z uśmiechem włączyłam teleport i już po chwili siedziałam w piwnicy swojego domu.
Z zawiniątka spoglądały na mnie wielkie, szkliste oczy mojej zabawki z dzieciństwa. Troll Solo, jak go nazwałam, uśmiechał się do mnie sympatycznie. Dostałam go od mamy w wieku pięciu lat jako prezent z wyjazdu za granicę! Niebieskie włoski sterczały nieuczesane a bufiaste ubranko było lekko poplamione. Dawno mi przepadł a ta zgraja przyszłościowych trolo-sapiens musiała go wykopać i uczynić czymś w rodzaju bożka. Trolle były dosłownie wszędzie!

- USAA!
Biegnę przez zieloną plątaninę lian wynurzających się z gładkich białych budynków. Nie mam nawet czasu zatrzymać się i zachwycić pięknem naszej, wymarłej już, cywilizacji. Naprawdę w przyszłości budować będziemy piękne budynki. Takie smukłe i czyste. Teraz już niczego nie przypominają. Wszystko porosła dżungla.
Jakiś fosforyzujący liść smagnął mnie po twarzy....

- Masz coś, co należy do nas. - Odezwała się dziwnie wyglądająca postać w jeszcze dzisiejszym stroju.
- Nie rozumiem! Nie znam was! Nie mam waszej własności! - Próbowałam mówić twardym głosem, ten jednak zdradzał każdą nutą, jak bardzo się boję.
- Nie bądź śmieszna! Nie byłoby tu nas gdybyśmy nie mieli pewności, że to ty jesteś w jego posiadaniu! - Wypluwał z nieukrywaną pogardą każde słowo. Był wysoki i biła od niego jakaś niewidzialna moc. Skuliłam się jeszcze bardziej.
- Jak więc mam pomóc skoro nawet nie wiem, czego ode mnie chcecie? - Zapytałam, wkładając w to ostatnie pokłady odwagi.
- Spokojnie. - Odezwała się niższa postać. Miała śpiewny, delikatny głos. - W ten sposób niczego się nie dowiemy, pozwól że ja to załatwię. - Spojrzała na swojego towarzysza, ten tylko nieznacznie skinął głową na znak zgody.
- Zacznijmy od początku, nie bój się. Nie przyszliśmy by cię skrzywdzić ale prosić o pomóc. - Jej głos działał jak melisa, mięśnie mojego ciała powoli się rozluźniły.
- Co mam zrobić? - Zapytałam tym razem spokojniej.
- Przypomnij sobie, czy jest w twojej rodzinie dziwnie wyglądająca klepsydra?

Zastanowiłam się głębiej i faktycznie, było coś takiego. Przekazywano ją z pokolenia na pokolenie W dniu 16 urodzin ale tylko w linii kobiecej. Zapomniałam o tym śmiesznym przedmiocie, w końcu od moich szesnastych urodzin minęło już dziesięć lat.
- Tak, dostałam coś takiego od mamy. Nie bardzo pasowało do mojego nowoczesnego wystroju mieszkania więc wylądowało na dnie pudła.
- Czyli masz to? - Wykrzyknęli oboje, a ich głos odbił się od ścian pokoju. Wzdrygnęłam się.
- Tak, ale jest to pamiątka rodzinna. Nie jestem pewna czy mogę ją tak po prostu oddać.
- Nie tylko możesz ale nawet musisz. To urządzenie należy do nas! Poza tym i tak nigdy tego nie wykorzystasz w celach do których zostało stworzone. - Spojrzałam na nich pytająco, na co tylko machnęli ręka. - Nie ważne, I tak tego nie zrozumiesz.
- Ale... - Chciałam jeszcze coś powiedzieć ale kobieta szybko mi przerwała.
- Może jeszcze się nie zorientowałaś ale przybywamy z przyszłości. Jesteśmy twoimi pra pra pra pra pra wnukami i tylko dlatego tracimy czas prowadząc tę konwersację, a nie jak zazwyczaj - używając siły.
Tego było za wiele. Może ja zwariowałam? Przecież gdyby to była prawda, oznaczało by, że podróże w czasie są możliwe. Przecież to czyste szaleństwo. Ale raz jeszcze spojrzałam na ich twarze i prócz determinacji nie znalazłam nic z szaleństwa.
- Dobrze, zgoda. Miejmy to już za sobą. Ale mam prośbę. - Na twarzy mężczyzny odmalował się grymas.
- Mów śmiało kochanie, nie zwracaj na niego uwagi.
- Czy w waszych czasach ludzie nadal umierają na raka?
- Co to za pytanie? Oczywiście, że nie. Już dawno znaleźliśmy lek, który niszczy chorobę całkowicie już po pierwszym zastrzyku. W dodatku działa na jego wszystkie odmiany, a co najważniejsze, choroba znika na zawsze.
- W takim razie chcę dostać od was formułę, dzięki której będziemy mogli stworzyć to lekarstwo.
- Tylko tyle? - Wyglądali na wyraźnie zdziwionych. - Nie chcesz poznać metod podróżowania w czasie? Sposobu by zmieniać węgiel w diamenty? Czytania w myślach? Przewidywania przyszłości?
- Wszystko to zdobędą mając ten lek. Będę mogła przewidzieć, że ludzie będą szczęśliwy. Że dzięki temu zrobimy olbrzymi krok w przyszłość. Że młodzi i starzy przestaną umierać w bólu i cierpieniu. To jest prawdziwe bogactwo.

Przybysze nadal lekko zdziwieni, niemniej dziwnie dumni, przystali na prośbę swojej pra- krewnej i wymieniwszy się cennymi przedmiotami, pożegnali na zawsze.

- Masz coś, co należy do nas. - Odezwała się dziwnie wyglądająca postać w jeszcze dzisiejszym stroju.
- Nie rozumiem! Nie znam was! Nie mam waszej własności! - Próbowałam mówić twardym głosem, ten jednak zdradzał każdą nutą, jak bardzo się boję.
- Nie bądź śmieszna! Nie byłoby tu nas gdybyśmy nie mieli pewności, że to ty jesteś w jego posiadaniu! - Wypluwał z nieukrywaną...

- Łapcie tą łachudrę! - krzyknął jajogłowy w czarnym kombinezonie.
Kilka strzałów z broni laserowej odbiło się od ścian. - On nie może dostać się do transportera!
Przebiegłem ile sił w nogach do końca korytarza i skręciłem do tunelu wyjściowego, zbiegłem po schodach a chwilę później siedziałem w transporterze. Nacisnąłem guzik i pojazd ruszył wprost do stacji czasoprzestrzennej. Obejrzałem się za siebie i widziałem jak jajogłowy ze swoją bandą zbirów coś wymachiwał w moim kierunku. Lekko odsunąłem kombinezon dotykając kilkunasto-stronnicowej książeczki z instrukcją na skonstruowanie kabiny teleportującej. Powrót do 2018 roku i zbicie majątku na tym wykradzionym pomyśle. Dwie kabiny teleportujące pozwoliłyby na przeniesienia osoby z jednego miejsca na drugie. Na odległość setek kilometrów. Nagle transporter zachwiał się, a ja ledwo złapałem się poręczy. Ten jajogłowy zbir siedział mi na ogonie. Nacisnąłem zielony przycisk i przełączyłem na tryb manualny. Tunel zamykają za 2 minuty...
[Stacja czasoprzestrzenna za 500 m...450 m...200...]
"Nie zdążę wyhamować!"
Transporter rozbił się, a ja kulejąc wskoczyłem do tunelu w ostatnich pięciu sekundach. Łotry nie dopadły mnie, a sam poturbowany przekoziołkowałem w roku 2018 na polanie pomiędzy dwoma skalnymi słupami, niepasującymi do tego leśnego miejsca. Zadowolony z siebie wsiadłem na ukryty w krzakach motocykl i pojechałem drogą przyszłego miliardera.

- Łapcie tą łachudrę! - krzyknął jajogłowy w czarnym kombinezonie.
Kilka strzałów z broni laserowej odbiło się od ścian. - On nie może dostać się do transportera!
Przebiegłem ile sił w nogach do końca korytarza i skręciłem do tunelu wyjściowego, zbiegłem po schodach a chwilę później siedziałem w transporterze. Nacisnąłem guzik i pojazd ruszył wprost do stacji...

Moim marzeniem jest wstrzymacz czasu. Żyje w ciągłym biegu, nie mam czasu, ani się wyspać, ani zrelaksować, ani poczytać dobrej książki. Wstrzymacz czasu pozwoli mi się wyspać i nadrobić zaległości w lekturach. Ja będę się dobrze bawić, a czas będzie stał w miejscu. Choć na tydzień :)

Moim marzeniem jest wstrzymacz czasu. Żyje w ciągłym biegu, nie mam czasu, ani się wyspać, ani zrelaksować, ani poczytać dobrej książki. Wstrzymacz czasu pozwoli mi się wyspać i nadrobić zaległości w lekturach. Ja będę się dobrze bawić, a czas będzie stał w miejscu. Choć na tydzień :)

- Ha! Udało się!! - krzyczałam z radości i trzymałam w ręku recepturę leku na wszystko. Szybko wróciłam do 2018 roku i ukryta w kuchni już pichciłam syropek. Już próbowałam łyżeczką i czułam TO. Już przestał mnie boleć ząb. Druga łyżeczka i przestałam czuć ból w plecach. Trzecia łyżeczka i ...rany!!! Dziura w zębie zniknęła, paznokcie są ładniejsze, dotykam włosów i od razu czuję różnicę. TAK!! TAK!!! Nigdy więcej próchnicy, nigdy więcej raka, nigdy więcej nawet kataru!!! W końcu ludzie przestaną chorować, chodzić do przychodni, czekać do specjalistów...
I nagle uderzyło mnie niepokojące wrażenie. Czy uda mi się rozprowadzić ten lek, czy koncerny mnie nie sprzątną, czy rząd mnie nie wyeliminuje?? Nie mogę zrezygnować!!! Muszę stworzyć podziemie i dać ludziom dostęp do tego cudu. Postanowione. Zakładam tajne stowarzyszenie!!!!

- Ha! Udało się!! - krzyczałam z radości i trzymałam w ręku recepturę leku na wszystko. Szybko wróciłam do 2018 roku i ukryta w kuchni już pichciłam syropek. Już próbowałam łyżeczką i czułam TO. Już przestał mnie boleć ząb. Druga łyżeczka i przestałam czuć ból w plecach. Trzecia łyżeczka i ...rany!!! Dziura w zębie zniknęła, paznokcie są ładniejsze, dotykam włosów i od razu...

Patrzyła na olbrzymie wieżowce. Ich cień powodował, że na ulice nie docierał ani jeden promień słońca. Zadrżała, ale nie z powodu temperatury. Rok 2118! Udało się! Nie spodziewała się tylko, że WSZYSTKO będzie inne. Nie poznawała ani jednego budynku. Nad nią dostawca pizzy przeleciał na czymś przypominającym powietrzne deskorolki z "Powrotu do przyszłości".
- A już traciłam nadzieję, że w końcu je zrobią.- mruknęła.
Witryny sklepów świeciły wszystkimi możliwymi (a nawet kilkoma niemożliwymi) kolorami. Pierwszy raz zobaczyła hologramy. Piękni, dziwnie ubrani ludzie zachwalali 1001 drobiazgów. Zapewne celebryci, świat aż tak się nie zmieni.
- Przepraszam, którędy na Wiosenną?- zapytała przechodnia.
Ten spojrzał na nią dziwnie.
- A co z twoim chipem?
Nie wiedziała co odpowiedzieć.
- Wybrali ją do testów nowego modelu, ale najpierw usunęli stary. Zaprowadzę cię... - odezwał się ktoś za jej plecami- prababciu.- dodał nieznajomy szeptem.- Dostałem twój list od matki. Ty go napisałaś... albo napiszesz?
Podał jej wypłowiałą kartkę.

W 2118 roku odwiedzę Twoją teraźniejszość, a moją przyszłość. Musisz mi pomóc! To jedyna szansa, żeby wykraść Medalion z łap Nikczemnych. Bez jego magii nasz ród nie ma szans. Nasi odwieczni wrogowie będą prosperować i doprowadzą do naszej zguby.

Szybko przeczytała całość (absurdalnego, jak by nie patrzeć) listu.
- Uwierzyłeś?
- W sumie to nie, ale jesteś. Mam teraz wakacje i nic lepszego do roboty. Chodź, ten twój Medalion sam się nie ukradnie!

Patrzyła na olbrzymie wieżowce. Ich cień powodował, że na ulice nie docierał ani jeden promień słońca. Zadrżała, ale nie z powodu temperatury. Rok 2118! Udało się! Nie spodziewała się tylko, że WSZYSTKO będzie inne. Nie poznawała ani jednego budynku. Nad nią dostawca pizzy przeleciał na czymś przypominającym powietrzne deskorolki z "Powrotu do przyszłości".
- A już traciłam...

Gdyby, jeszcze dzień wcześniej, ktoś powiedziałby mi, że pewnego dnia będę mogła przenieść się do przyszłości, wyśmiałabym go ze łzami w oczach. Z jednej strony, łzy świadczyłyby o tym, że naprawdę rozśmieszyła mnie ta rzecz. Z drugiej, one spływałyby po moich policzkach, bo wywołałoby we mnie ogromny smutek i niemoc. A teraz tu, przed sobą, widzę portal, który ma mnie przenieść do dalekiej przyszłości.
Spojrzałam na mojego przyjaciela. Uśmiechnął się blado, ale pokrzepiło mnie to nieco. Wzięłam głęboki wdech, a potem przeszłam. Rozejrzałam się.
Doktorek, jak obiecał, tak zrobił. Pojawiłam się w biurze apartamentowca, zdobiony w szarych i niebieskich barwach, które wyglądały nieprzyjemnie. Spojrzałam przez okno, które służyło za ośmiometrową ścianę. Te same kolory przeważały w tym świecie.
Ruszyłam w stronę drzwi i nikogo w nich nie zastałam. Przeszłam do drugiego, wielkiego okna. Wszyscy ludzie byli poza budynkiem i oglądali jakąś reklamę na potężnym telewizorze, który znajdował się na innym, większym niż ten. Był tak duży, jak podstawa, na której został umieszczony. Dreszcz przeszedł przez moje plecy.
Starałam się ominąć wszelkie pułapki i podnieść ogromną gablotę. Nie udało się, dlatego zrobiłam małą dziurę laserem i wyciągnęłam kilkucentymetrowy walec ze szkła, a potem chip. Schowałam go do kieszonki i wyszłam.
Nie mogłam w to uwierzyć. Wszelka plaga chorób, epidemii, katastrofy naturalne i nienaturalne, roboty - każdy problem ma być rozwiązany przez to maleństwo...

Gdyby, jeszcze dzień wcześniej, ktoś powiedziałby mi, że pewnego dnia będę mogła przenieść się do przyszłości, wyśmiałabym go ze łzami w oczach. Z jednej strony, łzy świadczyłyby o tym, że naprawdę rozśmieszyła mnie ta rzecz. Z drugiej, one spływałyby po moich policzkach, bo wywołałoby we mnie ogromny smutek i niemoc. A teraz tu, przed sobą, widzę portal, który ma mnie...