Czuję, ze zaczynam się pocić ze zdenerwowania w swoim stroju służbowym. Czemu ten nieprzyjemny obowiązek pierwszej rozmowy z tymi istotami musiał paść akurat na nasz małomiasteczkowy posterunek policji?
Naciskam klamkę i wchodzę do pomieszczenia przesłuchań. Nie ma potrzeby odwlekać w nieskończoność nieuniknionego. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Nie po tym, jak widziałam przerażone i niepewne twarze kolegów, którzy Ich tu przywieźli.
-Witaj, Kasiu.
Dwie istoty pozaziemskie, wyglądające jak zwykli mężczyźni, którzy wybrali się na bal przebierańców uśmiechali się ciepło do mnie.
-Możemy ci coś pokazać?
Kiwnęłam niepewnie głową. Jeden z nich wziął moją dłoń w swoje.
I nagle wokół mnie pojawił się nieprzenikniony, piękny las. I znów widok się zmienił. Teraz byłam chyba w czymś w rodzaju miasta, przypominającego trochę osadę hobbitów z "Władcy Pierścieni". Widziałam ludzi uśmiechających się do siebie. Żadnego smogu, hałasu ruchu drogowego. Potem pokazali mi drogę bez samochodów, wszędzie tylko łąki i lasy oraz ludzie przemieszczający się konno lub pieszo Skok i znów byłam na komisariacie.
- Pochodzimy z tej samej planety, tyle że w świecie równoległym.
Dopiero teraz zrozumiałam, jak bardzo podobne było to, co mi pokazali do tego, co widzę na co dzień. Jak bardzo podobne i jak bardzo różne.
-Przybyliśmy wam pomóc. Niszczycie siostrę naszej planety, zmierzacie ku zagładzie. Przybyliśmy, by nauczyć was, jak żyć z planetą zamiast tylko ją wykorzystywać.

Czuję, ze zaczynam się pocić ze zdenerwowania w swoim stroju służbowym. Czemu ten nieprzyjemny obowiązek pierwszej rozmowy z tymi istotami musiał paść akurat na nasz małomiasteczkowy posterunek policji?
Naciskam klamkę i wchodzę do pomieszczenia przesłuchań. Nie ma potrzeby odwlekać w nieskończoność nieuniknionego. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tego nikt się nie spodziewał. Okazało się, że wszystkie nasze próby odszukania życia we wszechświecie były od podstaw obarczone olbrzymim błędem. To my byliśmy anomalią do której próbowaliśmy dopasować resztę wszechświata. Oni nie składają się z węgla, nie potrzebują tlenu, wody czy azotu. Ta dziwna mieszanina powstała tylko w naszym, nic nie znaczącym zakątku wszechświata. O pierwiastkach występujących powszechnie w cywilizowanej części kosmosu nawet nie śniliśmy. Obserwowali nas od dawna, żeby przygotować się do bezpiecznego zejścia w to nietypowe środowisko. Byli metodyczni i do bólu logiczni. Nie było w nich gniewu i poczucia wyższości. Szukali tylko wiedzy. Poznawali nasz układ słoneczny i analizowali jakie korzyści mogą uzyskać z nowo odkrytych związków chemicznych. Porozumiewali się z nami tak, abyśmy ich zrozumieli. Opracowanie naszych języków nie stanowił dla nich problemu przy ich zaawansowanej technice. Żadne tam szare ludziki, czy jaszczury. Podobni do nas, tylko mniej materialni. Potwierdzili, że wszystko zaczęło się od wybuchu, ale nie wybuchła nicość, to śmieszne. Odkryli, że istnieje coś więcej poza naszym wszechświatem. Tam czas płynie inaczej, a nasz wybuch mógł trwać tam ułamek sekundy. Być może na Ziemi, gdy wybucha petarda, w naszym ułamku sekundy tworzy się tam nowy wszechświat, gwiazdy, planety, powstaje życie. Czas jest bardziej względny niż nam się zdaje, a o skali wielkości nie mamy pojęcia.

Tego nikt się nie spodziewał. Okazało się, że wszystkie nasze próby odszukania życia we wszechświecie były od podstaw obarczone olbrzymim błędem. To my byliśmy anomalią do której próbowaliśmy dopasować resztę wszechświata. Oni nie składają się z węgla, nie potrzebują tlenu, wody czy azotu. Ta dziwna mieszanina powstała tylko w naszym, nic nie znaczącym zakątku wszechświata....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kosmiczna cywilizacja pewnie nie porozumiewałaby się tak jak my. Inna mimika i system znaków to tylko niektóre z możliwych różnic. Zakładam, że nosiliby oni wymyślne kombinezony wspomagające, przez które trudno byłoby dopatrzeć się ich prawdziwej twarzy. Owe kombinezony byłyby doskonałą odpowiedzią na wirusy i bakterie na ich koloniach kosmicznych potem stałyby się częścią kultury i noszenie ich weszłoby kosmitą w nawyk. Z powodu niewidocznych przez kombinezon twarzy mimika byłaby bezużyteczna, więc musieliby wytworzyć osobliwą mimikę ciała, która byłaby w stanie wyrazić uczucia, które my bez problemu odczytujemy z twarzy: szydzenie, radość czy gniew.
Ludzie byliby nowi w kosmosie. Nie znaliby powszechnych zasad i praw. Obcy mogliby wziąć nas za banitów z ich imperium i zapewne by to zrobili zobaczywszy, że nie odpowiadamy na wezwania radiowe, które byłyby albo na innych częstotliwościach, albo posługiwałyby się innym rodzajem fal, szybszymi, co miałoby większy sens w kosmosie, w którym prędkość światła jest niewielka. Ale wracając kosmici, po naruszeniu przez nas ich granic gromadowych rozpoczęliby ostrzał. Po strąceniu ludzkiego (zapewne pierwszego) statku pozwalającego na podróże poza Układ Solarny statku i jego wybuchu, obcy znaleźliby kapsuły ratunkowe na niedalekiej planetoidzie lub księżycu.Zaproponowaliby ludzkości, że w ramach zgody i rekompensaty za strącony statek podarują im swój.
I wtedy, wtedy wszystko by się zaczęło...

Kosmiczna cywilizacja pewnie nie porozumiewałaby się tak jak my. Inna mimika i system znaków to tylko niektóre z możliwych różnic. Zakładam, że nosiliby oni wymyślne kombinezony wspomagające, przez które trudno byłoby dopatrzeć się ich prawdziwej twarzy. Owe kombinezony byłyby doskonałą odpowiedzią na wirusy i bakterie na ich koloniach kosmicznych potem stałyby się częścią...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Była piękna gwieździsta noc. Właśnie gasły neony miast, tylko po to, by mieszkańcy mogli podziwiać spadające gwiazdy a w ich tle częściowe zaćmienie księżyca. Kiedy nad Ziemią w kilkuset odludnych miejscach zaczęły lądować rakiety. Podobne do tych budowanych dla NASA, a jednak świecące czernią. Jakby powlekał je czarny śnieg. Wychodziły z nich istoty. Prosta postawa, cztery kończyny, twarze bardziej płaskie i z dużo większymi oczami mającymi białe źrenice i czarne twardówki, jednak najbardziej wyróżniały ich palce. Siedem u każdej dłoni i stopy. Nie próbowali rozmawiać tylko od razu zaczęli walkę.
Okazali się żałośnie słabi, za to ich materiał DNA pozyskany do badań okazał się wyjątkowo przydatny. Nieliczni wiedzieli, że "Waleczne serca" zgodnie z zawartą umową podrzucali do nas jedynie wyrzutków skazanych na stratę. To była umowa korzystna dla obu ras i nic niezapowiadało, by którekolwiek ze stworzeń chciało sięgać po coś więcej...
O połowicznym zaćmieniu księżyca i spadających gwiazdach zapomnieli wszyscy.

Była piękna gwieździsta noc. Właśnie gasły neony miast, tylko po to, by mieszkańcy mogli podziwiać spadające gwiazdy a w ich tle częściowe zaćmienie księżyca. Kiedy nad Ziemią w kilkuset odludnych miejscach zaczęły lądować rakiety. Podobne do tych budowanych dla NASA, a jednak świecące czernią. Jakby powlekał je czarny śnieg. Wychodziły z nich istoty. Prosta postawa, cztery...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ludzie myślą, że kosmici to bardzo rozwinięte istoty, które się z nami komunikują. Tak też było. NASA postąpiło duży krok do przodu, ustalając pierwsze spotkanie z obcymi. Wszyscy oczekiwali. Cały świat czekał. Transmitowali na żywo, z miejsca, w którym miało się odbyć spotkanie. Kamery były poustawiane od samego rana, chociaż głowy państw, które jako jedyne miały prawo być na miejscu, przybyły dopiero w porze popołudniowej. I tak wszyscy czekali.
Aż się zjawili.
A gdy tylko to się stało, wszelakie urządzenia elektryczne przestały działać. Telefony, kamery, a nawet silniki samochodów były bezużyteczne.
Wtedy wylądowali statkiem, który bardzo mijał się z wyobrażeniami ludzkości. A obcy, którzy się z niego wyłonili również wydawali się być jeszcze dziwniejsi. Nie były to zielone ludki z antenkami. Były to mroczne kreatury, których brzegi falowały. Jakby byli widmowi. Jakby byli cieniami.
Wyszło ich trzech. Każdy z nich wyglądał identycznie. Kosmita pośrodku wysunął się naprzód.
- Potrzebujecie pomocy? - zapytał głosem, który mógłby dobiegać zewsząd, a jednocześnie znikąd. Prezydenci spojrzeli po sobie nerwowo.
- Skąd taka myśl? - odparł jeden z nich.
- Zawsze nas wzywaliście, gdy potrzebowaliście pomocy.
Zawsze? - to pytanie wwiercało się w umył każdego.
- Pierwsze piramidy, pierwsze zamki... - mruknął kosmita stojący po lewej.
- Skoro nic nie chcecie i niczego nie potrzebujecie, to my idziemy.
Po tych słowach obcy się wycofali do swojego statku i pozostawiając wszystkich w głębokim szoku wrócili do siebie.

Ludzie myślą, że kosmici to bardzo rozwinięte istoty, które się z nami komunikują. Tak też było. NASA postąpiło duży krok do przodu, ustalając pierwsze spotkanie z obcymi. Wszyscy oczekiwali. Cały świat czekał. Transmitowali na żywo, z miejsca, w którym miało się odbyć spotkanie. Kamery były poustawiane od samego rana, chociaż głowy państw, które jako jedyne miały prawo być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedzę skulona pod oknem. Nasłuchuję. Nie wiem w czyim domu jestem. Brak prądu, brak światła. Nic nie widzę. Wiem, że oni tu są. Szukają mnie. Słyszę ciche kroki i popiskiwania. Wyczuwam czyjąś obecność obok, staram się nie ruszać, próbuję nie oddychać. Boję się. Wybili już całe miasta i wioski, ludzie nie są im potrzebni. Pamiętam ten dzień kiedy przybyli, jak inteligentnie przekonywali nas wszystkich do siebie. Mimo dzielącej odległości ich kultura była zadziwiająco podobna do naszej, starali się z nami komunikować wydając dziwne, nieartykułowane dźwięki. Mieszkańcy chcieli się zaprzyjaźnić, starali się. Ale oni nie chcieli przyjaźni. Z dnia na dzień zaczęli zabijać, mieli opracowaną taktykę, byli nieuchwytni. Nie mieliśmy żadnych szans, niektórzy zdołali uciec i ukryć się tak jak ja. Jednak oni są zdeterminowani. A my, ludzie, czekamy na śmierć.

Siedzę skulona pod oknem. Nasłuchuję. Nie wiem w czyim domu jestem. Brak prądu, brak światła. Nic nie widzę. Wiem, że oni tu są. Szukają mnie. Słyszę ciche kroki i popiskiwania. Wyczuwam czyjąś obecność obok, staram się nie ruszać, próbuję nie oddychać. Boję się. Wybili już całe miasta i wioski, ludzie nie są im potrzebni. Pamiętam ten dzień kiedy przybyli, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rozcięli kadłub, albo mu się to przyśniło; nie miał pewności, może to rzeczywiście tylko wizje wywołane długoletnią hibernacją.
Frunął.
Obudził go dotyk; pochylała się nad nim wąska twarz koloru miedzi, o włosach zaplecionych wokół głowy i ze wzorzystym tatuażem otaczającym wodniste, lazurowe oczy, przywodzący na myśl spękaną ziemię – zanim zdążył dojrzeć coś więcej, znowu odpłynął.
Minęło wiele dni.
Potem dowiedział się, że tylko on przeżył katastrofę; opłakał towarzyszy w milczeniu, patrząc z daleka na miejsce, w którym się rozbili. Wciąż czuł skutki po hibernacji, ale dochodził do siebie – mieszkańcy planety byli naprawdę życzliwi, przyjęli go do siebie i dali obowiązki, dzięki czemu oderwał się na chwilę od depresyjnych myśli.
Nazywali go imieniem, którego nie był w stanie powtórzyć – porozumiewali się melodyjnym językiem pełnym długich, śpiewnych sylab. Nie poprawiał ich, pozwalał wołać go jak tylko chcieli – i tak nie istniał już człowiek, jakim był wcześniej.
Po pewnym czasie zdał sobie sprawę, że to lud ziemi, na jakiej mieszkali – mieli domy z kamienia ustawione dookoła figury o stu twarzach; podejrzewał, że to ich bóg. Byli bardziej strojni niż ludzie, we włosy wplatali koraliki, a szczupłe ciała malowali lub tatuowali w różnobarwne wzory. Lubił patrzeć na ich twarze, jednocześnie niezwykle ludzkie, z drugiej zupełnie inne.
W końcu przywykł do niegasnącego światła słońc. Nie miał pojęcia jak dokładnie się tu znalazł, ani jak powrócić; po wielu latach przestał o tym myśleć.

Rozcięli kadłub, albo mu się to przyśniło; nie miał pewności, może to rzeczywiście tylko wizje wywołane długoletnią hibernacją.
Frunął.
Obudził go dotyk; pochylała się nad nim wąska twarz koloru miedzi, o włosach zaplecionych wokół głowy i ze wzorzystym tatuażem otaczającym wodniste, lazurowe oczy, przywodzący na myśl spękaną ziemię – zanim zdążył dojrzeć coś więcej, znowu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Krótki rozbłysk światła wypłoszył z legowiska sarnę, która zniknęła szybko wśród drzew.
Cząsteczki azotu w powietrzu zaczęły zbiegać się w miejscu rozbłysku i kondensować, z cichym sykiem przybierając kształt drgającego lekko dzwonu, aż w końcu wysoka, szarobiała istota zmaterializowała się kompletnie. Zastanawiała się, czy na tej planecie istnieje jakikolwiek procent azotu, bez którego nie dałaby rady teleportować swojego ciała, składającego się w większości z N. Istota zaczęła wysyłać sygnały w kierunku dziwnych, wypełnionych azotem stworzeń, które widziała wszędzie wokół. Ku jej zdziwieniu, były światłożywne. Zaczęła natychmiast pobierać próbki, choć niektóre stworzenia paliły jej powłokę boleśnie – ale, jak wszyscy z jej gatunku, stawiała naukę na pierwszym miejscu i nie przerywała badań.
Wypustki słuchowe wyłapały nagle jakieś dźwięki. Istota odwróciła się powoli i zobaczyła niską, kolorową postać o symetrycznym kształcie, której towarzyszyło niższe, białe stworzenie. Oba były mięsożywne. Istota pisnęła, zaskoczona.

Pies położył uszy po sobie i uciekł – ultradźwięki boleśnie raniły jego uszy. Dziewczynka zaciekawiona, zaczęła podchodzić do tego dziwnego czegoś, co wyglądało jak szary duch z prześcieradła. Nagłe zawroty głowy powstrzymały ją jednak od dalszego zbliżania się. Istota i człowiek wpatrywały się w siebie przez dłuższą chwilę, aż w końcu dziewczynka odwróciła się i uciekła. Istota rozwiała się w powietrzu, w pogoni.

Krótki rozbłysk światła wypłoszył z legowiska sarnę, która zniknęła szybko wśród drzew.
Cząsteczki azotu w powietrzu zaczęły zbiegać się w miejscu rozbłysku i kondensować, z cichym sykiem przybierając kształt drgającego lekko dzwonu, aż w końcu wysoka, szarobiała istota zmaterializowała się kompletnie. Zastanawiała się, czy na tej planecie istnieje jakikolwiek procent...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze mi powtarzali, żeby nie wchodzić w nocy do lasu. Przestrzegali przed złymi ludźmi, dzikimi zwierzętami i takie tam. Bzdury.

Tylko że ja zawsze miałem to w poważaniu. Uwielbiałem nocne spacery po tym gęstym lesie, z latarką w ręku. Każdy przecież ma jakieś swoje zboczenia, no nie?

Praktykowałem to przez kilka lat, nigdy nic mi się nie przytrafiło, aż do tego feralnego dnia 29.03.2022 roku.

Teraz piszę do was z planety, którą oni nazywają Angh'h. Jestem tu niewolnikiem i obiektem badań od bardzo długiego czasu.

Mieszkańcy tej obskurnej, brudnej i śmierdzącej planety przypominają ludzi, lecz ich twarze są zdeformowane, ciało wygląda tak jakby się rozkładało a z pleców wystają im długie ogony zakończone czymś co wygląda na duże jadowite żądło. Już nie wspomnę tu o potwornym smrodzie jaki wydzielają.

Jeśli ktoś kiedykolwiek myślał, że obcy są pokojowo nastawieni to się mylił, i to bardzo. To stworzenia brutalne i mają jakiś cel związany z naszą planetą, patrząc na to ile już razy mnie badali domniemam, że chcą nas poznać by następnie zgładzić . Wiem, że już długo tego nie wytrzymam i w końcu mnie wykończą, już jestem wrakiem człowieka.

Kiedy byłem dzieckiem i rzucałem butelkę z listem do morza, liczyłem, że kiedyś ktoś to przeczyta. Teraz kiedy jestem dorosłym człowiekiem i pakuje ten list do butelki i wyrzucam w coś co oni nazywają portalem liczę, że ta wiadomość do was dotrze i zdołacie się jakoś przygotować, bo oni tam wrócą.
Mam nadzieję, że dacie im radę!
Max Ethan.

Zawsze mi powtarzali, żeby nie wchodzić w nocy do lasu. Przestrzegali przed złymi ludźmi, dzikimi zwierzętami i takie tam. Bzdury.

Tylko że ja zawsze miałem to w poważaniu. Uwielbiałem nocne spacery po tym gęstym lesie, z latarką w ręku. Każdy przecież ma jakieś swoje zboczenia, no nie?

Praktykowałem to przez kilka lat, nigdy nic mi się nie przytrafiło, aż do tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obok prezydenta stali oficerowie z karabinami. Prezydent ubrany był w kamizelkę kuloodporną. Na nic zdały się tłumaczenia profesora, że to nikogo przed niczym nie obroni. Przecież nie wiemy z czym mamy do czynienia! To pewnie wybitnie inteligentne istoty z takimi możliwościami o których nam się nie śniło! Nagle ze statku poleciał gęsty biały dym. Coś staneło. Klapa powoli zaczęła się otwierać. Początkowo nic nie było widać, dopiero po chwili zaczęły wyłaniać się jakieś niewyraźne postacie. Prezydent pomyślał, że nie wyglądają tak strasznie jak go nastraszyli. Byli całkiem kształtni. Zaraz... chwileczkę! Są na pewno na dwóch łapach... nogach! Ręce? Proporcjonalna głowa. Raz, dwa, trzy, cztery... pięć palców. To kciuk! Uszy, nos, oczy. To jakiś żart. To mieli być kosmici! Co to ma być? Przybysz z rakiety wydawał się być równie zdziwiony...
- Skąd przybywacie? - zapytał prezydent.
- Z Ziemi! - odparł przybysz.
- Jak to?! Z tej Ziemi?
- To jest Ziemia?! Co to za układ planetarny?
- No.. układ słoneczny??
- Jaki? Słoneczny? I macie Ziemię? To niebywałe!
- To nie jesteś stąd?
- Ależ nie! Moja Ziemia pochodzi z układu paralosagnego! Ale.. dlaczego ja Cię rozumiem? Co to za język?
- Polski!
- Nie! Zofacki!
- Zofacki? Jesteś zofaczykiem?
- Zofakiem! Mój kraj to Zofaka! A Twój.. Polska?
- Taak... niebywałe! Myślałem, że przybysze z kosmusu będą zieloni!
- A ja, że fioletowi! Co macie dla nas w prezencie?
- Kwiaty..
- A ja dla Was bimber!
- No to się dogadamy!

Obok prezydenta stali oficerowie z karabinami. Prezydent ubrany był w kamizelkę kuloodporną. Na nic zdały się tłumaczenia profesora, że to nikogo przed niczym nie obroni. Przecież nie wiemy z czym mamy do czynienia! To pewnie wybitnie inteligentne istoty z takimi możliwościami o których nam się nie śniło! Nagle ze statku poleciał gęsty biały dym. Coś staneło. Klapa powoli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej