Kraj, który dostałabym pod panowanie musiałby przypominać mi rodzinne strony, żebym się do niego przywiązała, przez co rządziła jak najlepiej potrafię.
Moja koronacja odbyłaby się w kościele, a raczej katedrze. W oknach byłyby witraże, a przechodzące przez nie światło rzucałoby kolorowe refleksy na wszystkich zebranych i obraz Matki Bożej, bo chyba właśnie przed nią chciałabym złożyć śluby. Byłaby ona utrzymana w jasnych, pogodnych barwach (jak np. Matka Boża fatimska) i patrzyłaby proso na mnie dodając mi otuchy przed czekającą mnie wielką odpowiedzialnością. Ubrana bym była w nie nazbyt wystawną suknie, a moje włosy byłyby rozpuszczone. Przede mną papież trzymałby koronę, a ja z ręką na Krzyżu złożyłabym przysięgę. Potem urządziłabym wystawną biesiadę, na którą byliby zaproszeni między innymi monarchowie z sąsiednich królestw, bo trzeba zachować przyjazne stosunki. Nie miałabym zamiaru wywołać wojny już pierwszego dnia królowania...

Kraj, który dostałabym pod panowanie musiałby przypominać mi rodzinne strony, żebym się do niego przywiązała, przez co rządziła jak najlepiej potrafię.
Moja koronacja odbyłaby się w kościele, a raczej katedrze. W oknach byłyby witraże, a przechodzące przez nie światło rzucałoby kolorowe refleksy na wszystkich zebranych i obraz Matki Bożej, bo chyba właśnie przed nią...

Widzę wielki zamek z czerwonej cegły. Choć większość sal i komnat przyodziana jest w moje ulubione róże i fiolety, puchowe poduszki i asymetrycznie porozstawiane półki z książkami, sala balowa wciąż oddaje zimno, które panowało w zamczysku, zanim mój ród przejął władzę.

Ale sala balowa budzi respekt, ma w sobie ogromny potencjał, wydaje się być tym magicznym miejscem, które w przeciwieństwie do całości idealnie nadaje się na oficjalną część przyjęcia.

Oczywiście, przydałby się mały before. W końcu niecodziennie zostaje się Królową Krainy Ulotności. Tym samym ja i pięć moich fantastycznych przyjaciółek, każda z innym kolorem włosów - od zielonych, przez błękitne, czerwone, aż po (oczywiście należący do mnie) najbardziej różowy róż, hit sezonu, zasiadłybyśmy w mojej sypialni z czerwonym winem, w ilości nadmiernej, tworząc stylowy outfit na ten ważny dzień.

Z dostojnego przyjęcia nici. 3 butelki wina później, wpadłybyśmy zakręcone do sali balowej, złapałabym berło i błyszczącą koronę i sama siebie mianowała szefem tej imprezy, podczas gdy nadworne, rozanielone kumpele zapuściłyby z głośników przebój "A ty bądź moją królową". Taka koronacja.

Widzę wielki zamek z czerwonej cegły. Choć większość sal i komnat przyodziana jest w moje ulubione róże i fiolety, puchowe poduszki i asymetrycznie porozstawiane półki z książkami, sala balowa wciąż oddaje zimno, które panowało w zamczysku, zanim mój ród przejął władzę.

Ale sala balowa budzi respekt, ma w sobie ogromny potencjał, wydaje się być tym magicznym miejscem,...

I oto nadszedł dzień,w którym Kraina Siedmiu Wiatrów,zwana od teraz Gothcal zostaje oddana pod moje berło. Czuję ciężar korony wysadzanej rubinami, którą sługa niesie za mną,ale jednocześnie jestem dumna z tego,kim się stałam.Poddani zebrani na dziedzińcu ozdobionym białymi orchideami spoglądają na mnie nie z nienawiścią,ale miłością. Jestem tą,która przyniosła światło w ich mroczny świat.Unoszę wysoko głowę,nie dlatego aby ukazać swoją wyższość,ale gotowość do walki za te wszystkie udręczone dusze.Długa,czarna jak heban suknia szarpana przez wiatr zdaje się czynić ze mnie anioła,postać,do której modli się mój lud.Schodzę po marmurowych schodach przed bramę mego pięknego,kamiennego zamku i ściskam ich dłonie.Wszystko jest takie jak to sobie zaplanowałam. Gdy jeden z wieśniaków patrzy na mnie zmęczonymi,ale życzliwymi oczyma rozlegają się wystrzały i nocne niebo przecinają płonące wstęgi wprawiające tych prostych ludzi w zachwyt.Jestem taka jak oni.Sierota,która wygrała.
Gdy już wszystkie sztuczne komety sięgają nieba, na moją głowę zostaje założona korona.Unoszę podbródek i rozkładam ręce niczym ptak chcący poderwać się do lotu. Tym samym daję znak bombardierom przy murach. Wysadzają ceglaną ścianę oddzielająca opływające bogactwem cesarstwo od brudnego miasta. Ostatni odcinek opada i robi się cicho.
-Od dziś nie ma murów.Wasz świat jest moim światem,więc nie będę się od niego odgradzać.Niech żyje lud Gothcal!
Ludzie unoszą ręce i skandują moje imię.
-Victoria!
Zwyciężyłam.

I oto nadszedł dzień,w którym Kraina Siedmiu Wiatrów,zwana od teraz Gothcal zostaje oddana pod moje berło. Czuję ciężar korony wysadzanej rubinami, którą sługa niesie za mną,ale jednocześnie jestem dumna z tego,kim się stałam.Poddani zebrani na dziedzińcu ozdobionym białymi orchideami spoglądają na mnie nie z nienawiścią,ale miłością. Jestem tą,która przyniosła światło w...

Przyszli poddani,
moja rychła koronacja będzie drugim, zaraz po 10.kwietnia, najważniejszym dniem roku. Życzę sobie bardzo skromnej uroczystości, gdyż budujemy tanie państwo, w którym nie marnotrawi się pieniędzy. Sama uroczystość odbędzie się w nowej przyszłej stolicy kraju – Licheniu.

Insygnia władzy zostały specjalnie przygotowane na tę okazję: Korona została upleciona z ciernia pochodzącego z Ziemi Świętej, Jabłko Królewskie pochodzi z sadu z Grabiny, Berło kupiliśmy w Castoramie.

Poniżej krótki program.

9:00 - Przylot helikopterem (bo samolot jest niebezpieczny) do bazyliki.
9:15 – Msza święta w intencji Nowego Króla
10:15 - Apel smoleński.
11:00 – Msza święta w intencji Zamordowanych wiadomo gdzie i przez kogo.
12:00 – Salwa honorowa ku czci żołnierzy wyklętych.
12:15 – Sprzątanie zwłok wrogów ojczyzny po salwie honorowej.
13:00 – Ceremonia przyjęcia insygniów władzy. Ceremonię poprowadzi głowa i wątroba Kościoła o. Tadeusz.
15:00 – „Pierwszy przysiad”, czyli Król na tronie (specjalne podziękowania dla Gemmy Jackson za pomoc).
15:30 – Droga krzyżowa.
16:00 – Część artystyczna. Występ m.in. patriotycznego zespołu „Pozytywka”, a także emisja filmu „Smoleńsk” w reżyserii Antoniego Krauze.
20:00 – Pożegnanie Nowego Króla, który zamknie się dla dobra kraju w Złotej Wieży, gdzie odda się refleksji nad przyszłością narodu.
20:30 – Pokaz fajerwerków.
21:37 – Król ukażę się pierwszy raz w oknie swojej Złotej Wieży i pozdrowi poddanych.
22:00 – Zakończenie uroczystości.

Z poważaniem,
Wasz
Jarosław

Przyszli poddani,
moja rychła koronacja będzie drugim, zaraz po 10.kwietnia, najważniejszym dniem roku. Życzę sobie bardzo skromnej uroczystości, gdyż budujemy tanie państwo, w którym nie marnotrawi się pieniędzy. Sama uroczystość odbędzie się w nowej przyszłej stolicy kraju – Licheniu.

Insygnia władzy zostały specjalnie przygotowane na tę okazję: Korona została upleciona...

Tera plotła mi warkocze, a ja.. a ja próbowałam udźwignąć ogromny ciężar, który za chwilę wezmę na swoje barki. Zamknęłam oczy i nerwowo dotykałam bransolety.
- Gotowa. Kiedy tylko będziesz.. - rozumiem - przerwałam kiwając głową. Tera pospiesznie wyszła. Zostałam sama. Z zewnątrz już słyszałam głośną wrzawę. Lara czyżbyś poczuła strach? - powiedziałam sama do siebie.
Przy wejściu powitały mnie tarczowniczki. Wyszłam na zewnątrz - momentalnie zapanowała cisza. Wszyscy natychmiast uklękli, a Ther podał mi miecz. Tak jak zarządziłam cały tron oraz ścieżkę udekorowano białymi kwiatami. Najważniejszym puntem koronacji było złożenie ofiary.
- Zebrani tutaj wikingowie, przyjaciele i wszyscy poddani. Dla dobra naszego ludu składam tą o to ofiarę. Dla naszych bogów - Odyna, Frei, Thora - o pomyślność, dobry rok! Wykonałam szybki ruch mieczem, moja biała suknia została pokryta czerwoną barwą. Krwią narysowałam podłużne linie na mojej twarz.
Wojownicy ustali wzdłuż ścieżki z pochylonymi głowami. Szłam alejką dumnym krokiem.
- Lara Hildisivin - pierwsza królowa Skandynawii! Pierwsza królowa ludu wikingów! - krzyczał tłum na czele z Therem.
Ustałam na środku. Spojrzałam na tych wszystkich ludzi wierzących we mnie. Wiedziałam, że ojciec spogląda na mnie z Walhalli. Ucztuje z bogami, bo wie, że dam radę. Muszę dać radę.
Podniosłam miecz - wybuchły głośne okrzyki, wiwaty. W niebo zostało posłanych dwanaście ognistych strzał. Cała północ wie, że została wybrana nowa królowa.

Tera plotła mi warkocze, a ja.. a ja próbowałam udźwignąć ogromny ciężar, który za chwilę wezmę na swoje barki. Zamknęłam oczy i nerwowo dotykałam bransolety.
- Gotowa. Kiedy tylko będziesz.. - rozumiem - przerwałam kiwając głową. Tera pospiesznie wyszła. Zostałam sama. Z zewnątrz już słyszałam głośną wrzawę. Lara czyżbyś poczuła strach? - powiedziałam sama do siebie.
Przy...

Duszą mnie ciasne sznurówki gorsetu i sznury pereł zwisające z mojej szyi. Suknia też nie należy do lekkich; warstwy jedwabiu kolory kości słoniowej i złotego brokatu otulają mnie szczelnie niczym płatki róży.
Ale nie czas na nerwy. Ta koronacja, to ukoronowanie całego mojego życia.

Kiedy idę po czerwonym dywanie w dół nawy, ciszę mąci tylko szmer pełnych zachwytów szeptów i odgłos, jaki wydaje ciągnący się za mną tren. Rozglądam się naokoło; przez wieki zrujnowana sala tronowa małego, nadmorskiego królestwa Marbella, teraz wygląda zachwycająco - gdziekolwiek się rozglądnę, widzę ciemne perły, akwamaryny wielkości kurzych jaj i złoto; złoto na kunsztownych kandelabrach, ciężkich zasłonach, ramach przepięknych malowideł.
Nie mogę powstrzymać dumy. To ja odzyskałam dla nas te skarby, ten kraj, to morze migocące z wielkimi oknami z morskiego szkła. To ja sama odzyskałam mój tron.

Tron, przy którym stoi i czeka na mnie mój mąż; próbuje zachować powagę, ale ja widzę nieznaczne uniesienie w górę kącików jego ust. Wyciąga do mnie rękę, żeby pomóc mi wejść na podest i ten prosty gest topi we mnie zdenerwowanie; mimowolnie czuję, że się uśmiecham.
Staję twarzą do mojego ludu; po mojej prawej stronie, na szkarłatnej poduszce spoczywa perłowa korona mojej babki i prababki, którą biskup zaraz włoży mi na głowę. W tłumie rozpoznaję rozświetlone szczęściem twarze moich przyjaciół, a mój ukochany lekko ściska moja dłoń.

Dajcie mi koronę, dajcie mi berło – myślę. - To nareszcie mój czas.

Duszą mnie ciasne sznurówki gorsetu i sznury pereł zwisające z mojej szyi. Suknia też nie należy do lekkich; warstwy jedwabiu kolory kości słoniowej i złotego brokatu otulają mnie szczelnie niczym płatki róży.
Ale nie czas na nerwy. Ta koronacja, to ukoronowanie całego mojego życia.

Kiedy idę po czerwonym dywanie w dół nawy, ciszę mąci tylko szmer pełnych zachwytów...

Ceremonia miała miejsca na dużej sali, wszyscy byli zaproszeni. Nikt nie mógł odmówić, poza sytuacją zapomnienia. Przybyły moje radosne chwile, ale także i te smutne. Wiele zrozumiałych, ale także część tych, które są jedynie pamiętane.
Zebrałem wszystkie moje przeżycia i ważne momenty. Jak nad nimi panować? Jak dać im do zrozumienia, że teraz będę nimi władać? Przecież połowa z nich nie chce żyć w moim królestwie a druga połowa…Cóż, drugą połowę sam chętnie bym wygnał.
Koronacja będzie niczym spotkanie rodzinne, ostatecznie tym jesteśmy. Dość sporą, często skłóconą ze sobą, ale jednak rodziną. Co wybrać za koronę? Najlepiej nadałby się porządek, zrozumienie i opanowanie. Jednak rozglądając się wokół tracę nadzieję na ład. Moja kraina, mój ład, po prostu ja…a jednak taki różny i niespójny. Jakiś głos, czy też jeden z zebranych, szepcze mi na ucho słowa: ,,Niech to będzie miłość!’’. To pewnie ta naiwna mieszkanka mojej duszy. Nie potrafię potraktować jej serio, ale nie mogę zignorować czy wyśmiać…
Po krótkim namyśle, zdecydowałem się na maskę, posiadającą jedynie zaznaczone oczy bez żadnego wyrazu twarzy. Być może wyglądam jak przerośnięta Hello Kitty, ale patrząc na mnie, każdy znajdzie coś dla siebie. A ja znajdę coś dla siebie w każdym.

Ceremonia miała miejsca na dużej sali, wszyscy byli zaproszeni. Nikt nie mógł odmówić, poza sytuacją zapomnienia. Przybyły moje radosne chwile, ale także i te smutne. Wiele zrozumiałych, ale także część tych, które są jedynie pamiętane.
Zebrałem wszystkie moje przeżycia i ważne momenty. Jak nad nimi panować? Jak dać im do zrozumienia, że teraz będę nimi władać? Przecież...

Ci, którzy by mnie koronowali, baliby się - tak po prostu. Gdy wkładaliby mi kwiecistą koronę na skronie, ich dłonie by drżały. A dlaczego? Bo wiedzieliby, że jestem nieobliczalna. W mojej wiecznie pokerowej twarzy nie pojawiałby się nawet cień emocji. Zimne do bólu oczy przenikałyby każdego, kto stanie w ich zasięgu.

A paradoksem byłby fakt, że wybraliby mnie nie ze strachu, czy z chęci podlizania się, ale z najzwyklejszej chęci. To byłby świadomy wybór. Bo przecież ludzie lubią czuć, że są pod czyimś władaniem; że ktoś nimi kieruje, rządzi...

I tak stałabym się władczynią krainy ludzi przeciętnych i zbyt uczuciowych. Byłabym ich lodowatym odbiciem, cieniem ich samych, mroczną stroną, która przeraża, a zarazem chroni przed złym.

Ci, którzy by mnie koronowali, baliby się - tak po prostu. Gdy wkładaliby mi kwiecistą koronę na skronie, ich dłonie by drżały. A dlaczego? Bo wiedzieliby, że jestem nieobliczalna. W mojej wiecznie pokerowej twarzy nie pojawiałby się nawet cień emocji. Zimne do bólu oczy przenikałyby każdego, kto stanie w ich zasięgu.

A paradoksem byłby fakt, że wybraliby mnie nie ze...

Tego dnia liczne tłumy zebrały się przed pałacem. Na bujnej trawie ogromnych ogrodów zamkowych wokół przygotowanej na uroczystość alejki, na końcu której stał drewniany, obity białym materiałem tron. Tron następczyni Cintry. Mnie. Potomkini lwicy Calanthe. Mnie czyli królową mającą władać Cintrą zwali Białą Wilczycą, lub mniej oficjalnie Julią. Tak naprawdę wolałabym kontynuować moją pracę wiedźminki, ale więzy krwi zobowiązują. Najbliżej tronu stali moi najbliżsi, a ja zmierzałam w ich stronę po marmurowych stopniach. Strażnicy pilnowali tłuszczy tak kolorowej, jak zdegustowanej tym, że ich królową będzie jakaś tam wiedźminka. Moje buty na niskim obcasiku stukały o marmur. Białą suknię, niestety mało wytworną, uzupełniał skórzany kaftanik, pod którym był ukryty miecz-na wszelki wypadek. Moje białe włosy spięte były w warkocz i lekko opadały mi kosmykami na twarz. Wspięłam się do tronu. Odwróciłam się i usiadłam. Zagrał hymn. A ja poczułam jak kapłan wkłada mi na głowę koronę. Skromną, srebrną wysadzaną kryształkami. Jeszcze tylko chwila na hucznym balu i zniknę w komnacie. Będę ćwiczyła królewskie kwestie, przygotowywała reformy... Albo poćwiczę fechtunek..

I tak właśnie zostałam królową!!

Tego dnia liczne tłumy zebrały się przed pałacem. Na bujnej trawie ogromnych ogrodów zamkowych wokół przygotowanej na uroczystość alejki, na końcu której stał drewniany, obity białym materiałem tron. Tron następczyni Cintry. Mnie. Potomkini lwicy Calanthe. Mnie czyli królową mającą władać Cintrą zwali Białą Wilczycą, lub mniej oficjalnie Julią. Tak naprawdę wolałabym...

Nienawidzę, gdy coś ważnego, dzieje się bez jakichkolwiek wyższych celów. Jeżeli już mam okazję zostać królową, to przecież nie będę się ograniczać, do ubrania korony! Chcę, aby od początku mojego panowania, świat stał się choś troszeczkę bardziej przyjaznym miejscem. Co zrobię w tym celu? Zaproszę na koronację... Dzieci ulicy! Tak... Wiem, wiem. Może naginam etykietę, ale pozwólcie mi wyjaśnić. Otóż te wszystkie dzieciaki, które kradną z kieszeni, żebrają (niekoniecznie na jedzenie) nie są takie od urodzenia! Wszyscy na około mówią, że każdy rodzi się równy, ale to nie prawda! Spójrzcie na mnie: księżniczka, od początku wychowywana na mądrą królową. Niczego mi nigdy nie brakowało. A co ma powiedzieć, ten chłopiec z ulicy? A ta dziewczynka, z patologicznej rodziny?
Chciałabym, żeby koronacja była okazją, do naprowadzenia tych młodych obywateli, na właściwą ścieżkę. Chciałabym nauczyć ich, jak być silnym, odważnym, dobrym człowiekiem. Jak mówić "nie" i jak mieć własne zdanie. Chciałabym, żeby wiedzieli, że nie tylko ja mogę być królową. Że oni też mogą władać krainą, stokroć piękniejszą od wszystkich miejsc na ziemi- swoim życiem.
Jedyną rzeczą, której bym nie chciała, to korona. Tak! Nie ubiorę jej!
Pragnę, by każdy zapamiętał moją koronację, jako koronację kobiety, która diamenty ma w głowie, a nie na niej.
Szykuj się Ziemio! Nadchodzi rewolucja!(niekoniecznie pani Magdy Gessler)

Nienawidzę, gdy coś ważnego, dzieje się bez jakichkolwiek wyższych celów. Jeżeli już mam okazję zostać królową, to przecież nie będę się ograniczać, do ubrania korony! Chcę, aby od początku mojego panowania, świat stał się choś troszeczkę bardziej przyjaznym miejscem. Co zrobię w tym celu? Zaproszę na koronację... Dzieci ulicy! Tak... Wiem, wiem. Może naginam etykietę, ale...