Zapewne sporo osób bawiło się w takie szpiegowanie będąc dzieckiem. Tak też było ze mną. Pamiętam jak pewnego dnia wpadłam na pomysł, że zacznę śledzić mojego kota i dzięki temu dowiem się gdzie tak często wychodzi i co robi kiedy nie ma go w domu. Mówi się, że koty chadzają własnymi ścieżkami, więc koniecznie chciałam się dowiedzieć jakimi. Oddaliłam się na bezpieczną odległość i zaczęłam go podglądać. Kot jak to kot, chodził po podwórku bez konkretnego celu. Czasem na chwilę przysiadł żeby wylegiwać się w promieniach słońca, za chwilę szedł dalej. Nic konkretnego się nie wydarzyło. Teraz jednak myślę, że kot pewnie wiedział o mojej obecności, przecież odwracał się kilka razy, ale nie dał niczego po sobie poznać i nie zdradził mi swoich tajemnic. Tak więc nadal nie wiem co koty robią, kiedy chadzają własnymi ścieżkami, bo chociaż się wtedy starałam to kot okazał się sprytny i niczego nie ujawnił. ;)

Zapewne sporo osób bawiło się w takie szpiegowanie będąc dzieckiem. Tak też było ze mną. Pamiętam jak pewnego dnia wpadłam na pomysł, że zacznę śledzić mojego kota i dzięki temu dowiem się gdzie tak często wychodzi i co robi kiedy nie ma go w domu. Mówi się, że koty chadzają własnymi ścieżkami, więc koniecznie chciałam się dowiedzieć jakimi. Oddaliłam się na bezpieczną...

Kiedy byłam mała dostałam lornetkę w prezencie urodzinowym od dziadka.
Moi dziadkowie mieszkali na wsi, mieli dosyć spory dom z pięknym i dużym ogrodem. Dom był jednopiętrowy i miał jeden balkon. Z balkonu można było obserwować ogrody sąsiadów i kawałek polany, który był widoczny gdzieś w oddali. Z racji, że w sąsiedztwie mieszkało kilka dzieciaków w mniej więcej moim wieku, doskonale się z nimi znałam i nie raz się bawiliśmy.
Ale tylko wieczorami pod osłoną nadchodzącego mroku mogłam za pomocą lornetki obserwować jak dorośli siedzą na tarasach i w ogrodach rozmawiając o różnych mniej lub bardziej ważnych sprawach.
Lubiłam ich obserwować szczególnie wtedy gdy były obchodzone czyjeś urodziny lub kiedy odbywały się różne inne imprezy. To dawało mi poczucie, że wiem jacy ludzie mnie otaczają i co się dzieje w ich życiu. Będąc w towarzystwie sąsiadów dziadków nigdy nie czułam skrępowania, jedyne co czułam to sympatię do otaczających mnie tam ludzi i poczucie bezpieczeństwa. W końcu obserwowałam ich nie tylko wtedy kiedy byli w towarzystwie ale też w sytuacjach jak byli zupełnie sami.

Kiedy byłam mała dostałam lornetkę w prezencie urodzinowym od dziadka.
Moi dziadkowie mieszkali na wsi, mieli dosyć spory dom z pięknym i dużym ogrodem. Dom był jednopiętrowy i miał jeden balkon. Z balkonu można było obserwować ogrody sąsiadów i kawałek polany, który był widoczny gdzieś w oddali. Z racji, że w sąsiedztwie mieszkało kilka dzieciaków w mniej więcej moim...

Myślę, że w obecnych czasach trzeba wykazać się wyjątkową determinacją, aby szpiegować kogoś w „analogowy” sposób, tj. śledzić go na ulicy lub podglądać lornetką. Żyjemy w czasach Facebooka, gdzie większość informacji na temat danej osoby jesteśmy w stanie uzyskać online. Wystarczy uważnie obserwować czyjś profil, a można dowiedzieć się, w jakim wydarzeniu będzie uczestniczyć, jakie ma poglądy, z kim się przyjaźni, jaką muzykę lubi. Należę do pokolenia Internetu, więc nigdy nie zdarzyło mi się szpiegować kogoś w rzeczywistości, a jedynie właśnie przez „Fejsa”, a dotyczyło to chłopaków, w których się zadurzyłam. Sama również nie chciałabym być śledzona na ulicy – podglądanie mnie online brzmi dla mnie o wiele mniej złowieszczo, choć paradoksalnie w ten sposób z pewnością jest się w stanie zdobyć o wiele więcej informacji. Istniejemy jednak również wirtualnie i mimo że zazwyczaj mamy wrażenie, że niewiele osób zwraca uwagę na to, co publikujemy, każdy powinien mieć świadomość, że w gruncie rzeczy jesteśmy bardzo widoczni dla wszystkich, którzy tylko zechcą nas znaleźć.

Myślę, że w obecnych czasach trzeba wykazać się wyjątkową determinacją, aby szpiegować kogoś w „analogowy” sposób, tj. śledzić go na ulicy lub podglądać lornetką. Żyjemy w czasach Facebooka, gdzie większość informacji na temat danej osoby jesteśmy w stanie uzyskać online. Wystarczy uważnie obserwować czyjś profil, a można dowiedzieć się, w jakim wydarzeniu będzie...

Pewnej nocy, kiedy byłam trzylatką, mój starszy o dwa lata brat obudził mnie. Stwierdził, że rodziców nie ma w domu i na pewno coś złego im się stało, a naszym zadaniem jest ich odszukać i im pomóc. I tak oboje ubrani w piżamy i kapcie, z ręcznym wojskowym reflektorem w ręku wyruszyliśmy w środku chłodnej nocy na poszukiwanie zagubionych rodziców. Oczywiście my, nocni detektywi, nie tylko nie mieliśmy żadnego planu poszukiwań, ale też zostawiliśmy drzwi naszego mieszkania szeroko otwarte. Z późniejszej relacji mamy wiem, że gdy rodzice wracali z potańcówki, zobaczyli w oddali silne światło reflektora przeskakujące dynamicznie w różnych kierunkach. Kiedy zbliżyli się do źródła światła, ku swojemu przerażeniu stwierdzili, że to ich własne zaspane kilkulatki w kolorowych piżamach. Do tej pory w domu przekamarzamy się, kto kogo znalazł tamtej nocy i kto z nas miał więcej szczęścia.

Pewnej nocy, kiedy byłam trzylatką, mój starszy o dwa lata brat obudził mnie. Stwierdził, że rodziców nie ma w domu i na pewno coś złego im się stało, a naszym zadaniem jest ich odszukać i im pomóc. I tak oboje ubrani w piżamy i kapcie, z ręcznym wojskowym reflektorem w ręku wyruszyliśmy w środku chłodnej nocy na poszukiwanie zagubionych rodziców. Oczywiście my, nocni...

Zabawy w detektywów, szpiegów i tropicieli to była dziecinada. Owszem, robiliśmy takie rzeczy, śledziło się dzieciaki z wrogich grup, ale obie strony wiedziały, że to tylko taka gra.

Ale miałam jedną sprawę prawdziwą, taką, do której podchodziłam z powagą i pełnym zaangażowaniem. A może dwie sprawy? Przez lata próbowałam dorwać Mikołaja. Najpierw tego prawdziwego, spotkać go i wyprosić wymarzone prezenty. Potem, kiedy byłam już starsza (6-7 lat), główny cel śledztwa się zmienił. Odgadnąć, kto z domowników lub sąsiadów podrzuca prezenty (u mnie w rodzinie nadal robi się z tego tajemnicę, odwraca się uwagę dzieci, a worek "magicznie" pojawia się pod choinką lub którymś z przed chwilą sprawdzonych wejść i okien), przyłapać go, udowodnić mu winę, dorosłym pokazać, że już nie jestem naiwnym dzieckiem, nie wierzę w bajki i więcej mnie na nie nie nabiorą, a młodszego brata "wyleczyć" ze szkodliwych i dziecinnych wyobrażeń. Śledztwo trwało latami, udało mi się zdobyć mocne poszlaki (odkryłam u rodziców przyszłe mikołajowe prezenty), ale "mikołaja" złapałam za rękę dopiero jako nastolatka, kiedy małoletnich do pilnowania spiskujących dorosłych było nas już troje i nie mogąc umknąć nam wszystkim zdecydowali się na narażenie się na wykrycie przez najstarszą. Po czym, wstyd się przyznać, "zdradziłam sprawę", dałam się przekonać do zachowania tego w tajemnicy. Od tamtej zimy jestem jedną z tych dorosłych, którzy nie pozwalają dzieciom przestać wierzyć w Mikołaja. Jestem w obozie wroga.

Zabawy w detektywów, szpiegów i tropicieli to była dziecinada. Owszem, robiliśmy takie rzeczy, śledziło się dzieciaki z wrogich grup, ale obie strony wiedziały, że to tylko taka gra.

Ale miałam jedną sprawę prawdziwą, taką, do której podchodziłam z powagą i pełnym zaangażowaniem. A może dwie sprawy? Przez lata próbowałam dorwać Mikołaja. Najpierw tego prawdziwego, spotkać...

To, że bawiłam się w szpiegów jako dziecko to raczej nic dziwnego. Dziwne może być to, że bawiłam się tak już jako dorosła osoba.

Razem z koleżanką, z którą zawsze wpadają nam do głowy durne pomysły, siedziałyśmy akurat pod sklepem, zajadając lody. Siedząc tak zauważyłyśmy pewnego pana – biedny, nie zdawał sobie sprawy z faktu, że właśnie zwrócił na siebie uwagę dwóch wariatek… Obserwując go, doszłyśmy do wniosku, że zachowuje się „podejrzanie”: mimo upału miał na sobie długi płaszcz, do tego trzymał w ręku ogromną i wyraźnie ciężką torbę. Jak już wspominałam, było gorąco, a lody najwidoczniej nam nie pomogły, gdyż zaczęłyśmy snuć wizje dotyczące zawartości owej torby, i tak wpadłyśmy na pomysł, że na pewno ukrył w niej czyjeś poćwiartowane zwłoki. Gdy więc pan począł oddalać się spod sklepu – my postanowiłyśmy go śledzić.
Przemierzyłyśmy za naszym podejrzanym spory kawał miasta, w iście agentowskim stylu chowając się za kolejnymi osłonami w postaci samochodów i budynków, a także kryjąc za „czytaną” przez nas gazetą. Nasza ekscytacja sięgnęła zenitu, gdy obiekt skręcił do pobliskiego parku – wszak na pewno planował zakopać w nim zwłoki! Przemykając za kolejnymi drzewami i krzakami, z telefonami w ręku przygotowanymi do uwiecznienia dowodów oraz wezwania odpowiednich służb, odprowadziłyśmy w ten sposób naszego pana… tuż na znajdujący się za parkiem przystanek tramwajowy. Tam nasza kariera agentów niestety musiała dobiec końca.
PS. Miałyśmy po 24 lata. I nie, nie byłyśmy pijane :)

To, że bawiłam się w szpiegów jako dziecko to raczej nic dziwnego. Dziwne może być to, że bawiłam się tak już jako dorosła osoba.

Razem z koleżanką, z którą zawsze wpadają nam do głowy durne pomysły, siedziałyśmy akurat pod sklepem, zajadając lody. Siedząc tak zauważyłyśmy pewnego pana – biedny, nie zdawał sobie sprawy z faktu, że właśnie zwrócił na siebie uwagę dwóch...

Jak byłam mała bawiłam się w policjantkę lub szpiega. Lubiłam bawić się też w detektywa. Mieszkam na wsi więc miejsca miałam dużo. Latałam po polach i szukałam podejrzanych śladów lub śledziłam ptaki.

Jak byłam mała bawiłam się w policjantkę lub szpiega. Lubiłam bawić się też w detektywa. Mieszkam na wsi więc miejsca miałam dużo. Latałam po polach i szukałam podejrzanych śladów lub śledziłam ptaki.

Od zawsze panicznie boje się wysokości ale pamiętam takie jedno miejsce, gdzie wysokość wcale mi nie przeszkadzała. Wszystko zaczęło się od tego, kiedy tata przyniósł do domu nowiutką lornetkę. Miałam wtedy może około 12 lat. "Szpiegować" z trzeciego piętra budynku dodatkowo kryjąc się za zasłonami wcale nie było fajnie. Nikt mnie nie widział i nie było tego dreszczyku emocji dlatego kiedy rodzice zabrali mnie na działkę wpadłam na nieco inny plan. Wdrapałam się na naszą altankę i przyczajona niczym snajper obserwowałam najbliższą okolice. Było gorąco a ja czułam się jak na misji specjalnej. Co prawda wielu ciekawych rzeczy nie wypatrzyłam, moja okolica naprawdę jest za spokojna, ale kiedy kobieta nagle spojrzała się w moją stronę to serducho szybciej zabiło "och jej zobaczyła mnie!". Kiepski był - zresztą nadal jest jest - ze mnie szpieg.

Od zawsze panicznie boje się wysokości ale pamiętam takie jedno miejsce, gdzie wysokość wcale mi nie przeszkadzała. Wszystko zaczęło się od tego, kiedy tata przyniósł do domu nowiutką lornetkę. Miałam wtedy może około 12 lat. "Szpiegować" z trzeciego piętra budynku dodatkowo kryjąc się za zasłonami wcale nie było fajnie. Nikt mnie nie widział i nie było tego dreszczyku...

„11-letni detektyw”
Redaktor "Płomyczka": Dzisiaj rozmawiamy z Waszym rówieśnikiem 11-letnim Jędrkiem, który wsławił się rozwiązaniem sprawy tajemniczej serii drobnych przestępstw na koloniach. Jak zostałeś detektywem?
J: Byłem na koloniach w pałacu w Będlewie kiedy zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Co jakiś czas ktoś kładąc się na łóżku lądował na podłodze. Odkryłem, że gumy podtrzymujące legowisko naszych turystycznych łóżek były poprzecinane. Pewnie nożem.
"P": Podobno udało ci się wykryć sprawcę. Jak tego dokonałeś?
J: Winowajca sam się do mnie zgłosił.
"P": I przyznał się do winy?
J: Nie, skądże. Kiedy rozeszło się, że prowadzę dochodzenie on mnie dokładnie wypytywał o aktualny stan śledztwa. Powiedziałem, że nic nie wiem, ale jego zainteresowanie wzbudziło moje podejrzenia.
"P": I co było dalej?
J: Poprosiłem przyjaciela, żeby go rozzłościł. Gdy później przyjaciel usiadł na swoim łóżku to wylądował w podstawionej misce pełnej wody na co podejrzany złośliwie zarechotał. Wychowawczyni, była przy tym i zorientowała się kto jest winien. Przyparła go do muru i ten się przyznał.
"P": Zatem gratuluję fortelu. Ale co by było, gdyby podejrzany się nie przyznał?
J: Ukryłem się w sali i widziałem co zrobił podejrzany.
"P": Czy w przyszłości chcesz zostać detektywem?
J: Nie. Interesuje mnie czytanie książek, matematyka, fizyka i technika. Chciałbym zostać inżynierem i konstruować najnowocześniejsze urządzenia na świecie.
"P": Zatem życzę powodzenia w realizacji twoich marzeń.

„11-letni detektyw”
Redaktor "Płomyczka": Dzisiaj rozmawiamy z Waszym rówieśnikiem 11-letnim Jędrkiem, który wsławił się rozwiązaniem sprawy tajemniczej serii drobnych przestępstw na koloniach. Jak zostałeś detektywem?
J: Byłem na koloniach w pałacu w Będlewie kiedy zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Co jakiś czas ktoś kładąc się na łóżku lądował na podłodze. Odkryłem, że...

Razem z moim o rok młodszym bratem oraz naszymi sąsiadami (A. i K.), którzy byli dokładnie w naszym wieku razem bawiliśmy się na naszym podwórku. Była drużyna męska i żeńska. Ustalaliśmy jakiś przedmiot jako bardzo wartościowy, jedna drużyna go chowała i druga próbowała odnaleźć. Ale to wcale nie było takie proste! Rysowaliśmy mapy, robiliśmy swoje tajne bazy i stosowaliśmy nawet siłę fizyczną, bo można było się nieźle narazić! To były naprawdę długie misje takie zabawy. Szczególnie jedną pamiętam dobrze, bo zastałyśmy razem z A. zamknięte w „więzieniu”, którym była nasza szopa z rowerami, a ponieważ wiedziałam, że chłopaki będą nam się starali zabrać mapę, to chcąc ją podrzeć, aby nie dopuścić do odnalezienia przez nich skarbu, próbowałam pomóc sobie zębami… I tak oto straciłam swoje dwie mleczne, dolne jedynki. Dopiero jak zaczęłyśmy obie płakać, to chłopcy nas z tej szopy wypuścili.
Wszystko byłoby fajnie przy wspominaniu tych misji, gdyby nie to że A. wyjechała kilka lat temu za granicę za lepszym życiem, a jej brat nie żyje, dlatego jest to dla mnie takie słodko-gorzkie…

Razem z moim o rok młodszym bratem oraz naszymi sąsiadami (A. i K.), którzy byli dokładnie w naszym wieku razem bawiliśmy się na naszym podwórku. Była drużyna męska i żeńska. Ustalaliśmy jakiś przedmiot jako bardzo wartościowy, jedna drużyna go chowała i druga próbowała odnaleźć. Ale to wcale nie było takie proste! Rysowaliśmy mapy, robiliśmy swoje tajne bazy i stosowaliśmy...