Tytus, nasz królik! Jak mógłby nie zasługiwać na miano magicznego, jeśli za 4 dni będzie obchodził swoje 10-te urodziny! I mamy nadzieję, udowodni Wikipedii, że można życ znacznie dłuzej (oni napisali - maksymalnie 10 lat).
Jak wiadomo, rodzina białych królików jest najczęściej zatrudniana przez iluzjonistów. Kto wyskakuje z czarnego, czarodziejskiego cylindra? A więc?...Musi być w nich magia!
Kiedy głaszcze się jego miękkie i puszyste futerko, samo szczeście i słodycz przenika przez palce, a pogłaskanie go przed wyjsciem z domu gwarantuje dobry dzień :-)
Może i jego oczka nie błyszczą jak dawniej, ale mądre i dojrzałe, lekko tajemnicze spojrzenie, to uosobienie spokoju i opanowania (zreszta spójrzcie sami na ikonkę w lewym, górnym rogu ;-).
Tytus potrafi także warczeć. Tak, to prawda o tych słodkich zwierzątkach, którą poznałam dopiero, gdy z nami zamieszkał. Króliki warczą i wydają dzwięki, jakby buczała maszyna. Wibrujący odgłos, który na początku wprawił mnie w osłupienie. Z transowymi tonami, przypominający muzykę podczas tańca afrykańskich szamanów.
Kiedy Tytus chce dostać coś smacznego, opiera się przednimi łapkami o drzwiczki swojej klatki i otwiera znacząco pyszczek, pokazując jasnoróżowy mały język. A gdyby z poidełka nie chciała lecieć woda, uderza pyszczkiem w rurkę i patrzy na nas, jakby chciał powiedzieć "naprawcie to".
Tytus, w swoim mieszkanku zakopuje często jakies smakołyki - "na pożniej". Może robi to dla zabawy, zeby mieć uzasadnienie dla swojego przekopywania siana? A może to taka magiczna sztuczka, którą z dziada pradziada przekazują sobie króliki, pracujące wcześniej u iluzjonistów? Kto wie. Na razie na ten temat milczy.
Sto lat Tytusie nasz kochany!

Tytus, nasz królik! Jak mógłby nie zasługiwać na miano magicznego, jeśli za 4 dni będzie obchodził swoje 10-te urodziny! I mamy nadzieję, udowodni Wikipedii, że można życ znacznie dłuzej (oni napisali - maksymalnie 10 lat).
Jak wiadomo, rodzina białych królików jest najczęściej zatrudniana przez iluzjonistów. Kto wyskakuje z czarnego, czarodziejskiego cylindra? A...

Wiele ptaków opuszcza nasz kraj na zimę.Jednak wróble pozostają z nami,są jak strażnicy.Tyle razy przypatrywałem się tym małym ptaszkom,które nie boją się śniegu ani mrozu.Co jest tak wyjątkowe w ich istnieniu?Dlaczego nie uciekają przed zimą?
Wróbel to widzialny strażnik naszego życia i naszych domów.Cichy i niepozorny,wydaje się być tak zwyczajny,że nie zauważamy jego wiecznej obecności.Potrafi znieść każde warunki,tylko aby być z nami.Jest magiczny,ponieważ tworzy wokół siebie ciepło.Jest to ciepło pewności,której tak bardzo potrzebujemy.Wzmacnia naszą duszę,pobudza wolę do przetrwania.Wróbel jest afrodyzjakiem codziennego zmagania się z życiem.Mały,szary i cichy,potrafi sprostać temu,czemu nie potrafią sprostać o wiele więksi i silniejsi od niego.Mistyczna siła w pospolitym ciałku.

Wiele ptaków opuszcza nasz kraj na zimę.Jednak wróble pozostają z nami,są jak strażnicy.Tyle razy przypatrywałem się tym małym ptaszkom,które nie boją się śniegu ani mrozu.Co jest tak wyjątkowe w ich istnieniu?Dlaczego nie uciekają przed zimą?
Wróbel to widzialny strażnik naszego życia i naszych domów.Cichy i niepozorny,wydaje się być tak zwyczajny,że nie zauważamy jego...

Myślicie sobie: Zwykłe świnki morskie. Nic bardziej mylnego, na zdjęciu przedstawiony jest wizerunek bóstw świątyni Cavia porcellus. Ludzie od wieków ofiarowują dary bóstwu składające się z regionalnych roślin, dzięki temu na ich stołach zawsze goszczą znakomite potrawy. Bóstwo jest stosunkowo niegroźne o ile oddaje się mu odpowiednią ilość pożywienia. Ludzie którzy nie składają ofiar są narażeni na splądrowanie uprawy oraz głód. Dodatkowo rozgniewane bóstwo może nawiedzać człowieka podczas snu, zsyłając nań katusze i okropne koszmary. Uradowane bóstwo zsyła przyjemne sny i spokój ducha na całą rodzinę. Warto zwrócić uwagę, na to że bóstwo często zamieszkuje wśród ludzi obdarowując ich miłością i radością w zamian za dobre warunki bytowania i świeże roślinne pożywienie.


Zdjęcie jest mojego autorstwa i pochodzi z mojego bloga.

Myślicie sobie: Zwykłe świnki morskie. Nic bardziej mylnego, na zdjęciu przedstawiony jest wizerunek bóstw świątyni Cavia porcellus. Ludzie od wieków ofiarowują dary bóstwu składające się z regionalnych roślin, dzięki temu na ich stołach zawsze goszczą znakomite potrawy. Bóstwo jest stosunkowo niegroźne o ile oddaje się mu odpowiednią ilość pożywienia. Ludzie którzy nie...

Opiszę psa.
Nie rasowego, lecz kundelka.A konkretnie, to suczkę.
Nie jest moja, tylko pani , do której zawsze jeździmy na wakacje, na nocleg.
Zawsze stoi przed drzwiami do pokoi gości i czeka na to , by ją pogłaskać, albo dać jej troszkę wędliny.
Ale nie robi tego nachalnie. Czeka,aż ktoś ją zawoła.
Jest obdarzona niesamowitą cierpliwością, czasami myślę, że dużo większą od mojej.
Dodatkowo jest tak przywiązana do swej pani, że gdy jej nie ma, to niemal płacze.
Może to nie jest coś szczególnie magicznego, ale myślę, że Mucha, (bo tak ma na imię) jest zdecydowanie stworzeniem lepszym i mądrzejszym od ludzi.
Jej widok cię pocieszy. Zawsze.

Opiszę psa.
Nie rasowego, lecz kundelka.A konkretnie, to suczkę.
Nie jest moja, tylko pani , do której zawsze jeździmy na wakacje, na nocleg.
Zawsze stoi przed drzwiami do pokoi gości i czeka na to , by ją pogłaskać, albo dać jej troszkę wędliny.
Ale nie robi tego nachalnie. Czeka,aż ktoś ją zawoła.
Jest obdarzona niesamowitą cierpliwością, czasami myślę, że dużo większą od...

Psy mamy cztery,w tym dwa z nich to chihuahua,nie mniej chciałabym opowiedzieć o Chicce,5-cio letniej suczce.Jest traktowana nieco inaczej niż reszta psiaków,gdyż rok temu prawie ją straciliśmy.Została podczas zabawy złapana zębami przez amstaffkę i na skutek tego doznała tzw. paraliżu połowicznego.Termin mówi niewiele,ale do dziś pamiętam dziwnie wygięte na jedną stronę ciałko maleńkiej suni,jej przerażone oczy i sparaliżowany w połowie pyszczek.Diagnozy lekarzy nie były zbyt optymistyczne-może przeżyje,ale jak będzie funkcjonować,nie wiadomo.Chicca spędziła ponad tydzień w szpitaliku dla zwierząt,gdzie funkcje życiowe powoli się ustabilizowały.Odwiedzaliśmy ją po dwa razy dziennie,a maleńka z wdzięcznością patrzyła i merdała ogonkiem.Opiekujący się nią personel mówił,że po każdej naszej wizycie i zapewnieniach że bardzo ją kochamy,następowała poprawa.
Po dziesięciu dniach Chicca wróciła do domu.Nie chodziła,jedynie pełzała,a my czekaliśmy na wyniki tomografii.Okazało się że ani mózg,ani rdzeń kręgowy nie są trwale uszkodzone,i pora na rehabilitację.Niestety nie stać nas już było na fachowca,więc masowaliśmy mięśnie małych łapek,rozkładaliśmy na słońcu kocyk i nasz "łazik" powolutku wracał do zdrowia.Na nóżki stanęła po miesiącu od pogryzienia,wszyscy byli w szoku.Niektórzy mówili,że dokonała tego dzięki sile woli,wspierana i kochana przez swych państwa.Dla nas takze był to cud.Cud miłości psa do czlowieka i odwrotnie.

Psy mamy cztery,w tym dwa z nich to chihuahua,nie mniej chciałabym opowiedzieć o Chicce,5-cio letniej suczce.Jest traktowana nieco inaczej niż reszta psiaków,gdyż rok temu prawie ją straciliśmy.Została podczas zabawy złapana zębami przez amstaffkę i na skutek tego doznała tzw. paraliżu połowicznego.Termin mówi niewiele,ale do dziś pamiętam dziwnie wygięte na jedną stronę...

Koń o imieniu Humorek zdecydowanie! Jego moc to sprawianie u ludzi uśmiechu na twarzy, w końcu imię nie wzięło się z niczego. Gdy wsiadam na niego i pędzę czując wiatr we włosach zapominam o wszystkich problemach dookoła. Tak zdecydowanie ma moc wprawiania w zachwyt, poprawiania humoru i uwalniania od problemów

Koń o imieniu Humorek zdecydowanie! Jego moc to sprawianie u ludzi uśmiechu na twarzy, w końcu imię nie wzięło się z niczego. Gdy wsiadam na niego i pędzę czując wiatr we włosach zapominam o wszystkich problemach dookoła. Tak zdecydowanie ma moc wprawiania w zachwyt, poprawiania humoru i uwalniania od problemów

W jednej sekundzie schował się w otwartej szafie. W drugiej już go nie było. Cichuteńko skrada się do twojego łóżka. Patrzy na ciebie, a w jego zielonych ślepiach widać chęć zemsty. Skacze. Wylądował idealnie obok twojej głowy. Wystawia łapę, po czym udaje, że łapie niewidzialną zdobycz. Chwilę patrzy jak śpisz. Analizuje każdy twój ruch.. dosłownie. W końcu czas na atak. Wystawia swój zabójczy jęzor, po czym podchodzi jeszcze bliżej. Z poczuciem zwycięstwa dotyka cię nim po całej twarzy.. budzisz się zdezorientowany. Już wiesz, że tym razem mu się udało. Kot mruczy z zadowoleniem, a sekundę później jest w kuchni.

W jednej sekundzie schował się w otwartej szafie. W drugiej już go nie było. Cichuteńko skrada się do twojego łóżka. Patrzy na ciebie, a w jego zielonych ślepiach widać chęć zemsty. Skacze. Wylądował idealnie obok twojej głowy. Wystawia łapę, po czym udaje, że łapie niewidzialną zdobycz. Chwilę patrzy jak śpisz. Analizuje każdy twój ruch.. dosłownie. W końcu czas na atak....

Karaluch to stworzenie niezwykłe, niezniszczalne i nie do wyplenienia. Symbol siły, życia i witalności (choć może nie na pierwszy rzut oka). To niezrównany przewodnik po rurach kanalizacyjnych, szczelinach i szparach wszelakich. Cichy domownik, żyjący własnym życiem, którego obecność w naszych domach pozostaje w większości przypadków niezauważona (mistrz kamuflażu). On także posiada magiczną moc: jest katalizatorem ludzkiej pomysłowości, kreatywności i aktywności. Na jego widok natychmiast przystępujemy do obmyślania zuchwałych planów i sposobów pozbycia się go z najbliższego otoczenia (zazwyczaj nieskutecznych). Jest wszystkożerny. Ma doskonałą zdolność adaptacji do zmieniających się warunków. Istota tyleż niepospolita, co pospolita. I choć nie znoszę robali, karaluszek zasługuje moim zdaniem na odrobinę uznania i umieszczenie go wśród tych wszystkich kotów, psów i koni, pięknych, miłych, mądrych, wiernych i wspaniałych przyjaciół człowieka (nie ujmując im oczywiście niczego). Okażmy mu odrobinę uznania! :)

Karaluch to stworzenie niezwykłe, niezniszczalne i nie do wyplenienia. Symbol siły, życia i witalności (choć może nie na pierwszy rzut oka). To niezrównany przewodnik po rurach kanalizacyjnych, szczelinach i szparach wszelakich. Cichy domownik, żyjący własnym życiem, którego obecność w naszych domach pozostaje w większości przypadków niezauważona (mistrz kamuflażu). On...

Jak każdy właściciel kocham swojego pupila i uważam, że jest wyjątkowy. Jest nim piesek o imieniu Rubin. Jest staruszkiem ma już 18 lat. To wyjątkowy zwierzak. Jest sarszy ode mnie więc pamiętam go od dziecka. Zawsze był przy mnie i nie wyobrażam sobie, że mogłoby to się zmienić. W ostatnim czasie jego zdrowie bardzo się pogorszyło. Ciężko jest mu chodzić. Ma bardzo słaby wzrok i czasem mnie nie poznaje, i ucieka. Lecz dawniej było inaczej, był to pełen energi psiak. Uwielbiał biegać po lesie. Doskonale komponuje się w piękne pomarańczowe liście jesienią ponieważ jest rudy. Zawsze pełen życia i gotowy do wyjścia na spacer. Bardzo lubił pływać. W upalne lata chodził nad rzekę. Był to bardzo dobry gospodarz, który już przeszedł na zasłużoną emeryturę.

Jak każdy właściciel kocham swojego pupila i uważam, że jest wyjątkowy. Jest nim piesek o imieniu Rubin. Jest staruszkiem ma już 18 lat. To wyjątkowy zwierzak. Jest sarszy ode mnie więc pamiętam go od dziecka. Zawsze był przy mnie i nie wyobrażam sobie, że mogłoby to się zmienić. W ostatnim czasie jego zdrowie bardzo się pogorszyło. Ciężko jest mu chodzić. Ma bardzo słaby...

W moim domu mieszka Hipogryf obdarzony magicznymi zdolnościami. Hipogryf ten bowiem potrafi latać, co jest niesamowite, zważając na fakt, że my, ludzie, niby tacy mądrzy, dominujący gatunek na tej planecie, potrzebujemy do tego celu kilkuset ton żelastwa zwanego potocznie samolotem. A Hipogryfowi wystarczają magiczne skrzydła! Hipogryf ma słuch doskonały, kiedy tylko usłyszy szelest otwieranej karmy, pędzi jak strzała i dziobie mnie w palce, aż dostanie jeść. Ma obsesję na punkcie mojego królika, obok którego potrafi stać przez parę ładnych minut i gapią się na siebie nawzajem. Ale tylko z pozoru, bo ja wiem, że mój Hipogryf tak naprawdę ćwiczy na króliku swoje hipnotyczne zdolności.

Zapytacie pewnie, jak to jest, że królik jeszcze nie został pożarty. Nie chodzi o to, że Hipogryf jest wegetarianinem, gdyż mięsem nie gardzi (potrafi nawet powiedzieć "mięsko", a także "siemka", "toffifi", "kurde" oraz nucić Boba Marleya). Hipogryf zwyczajnie się królika boi. W końcu Hipogryf to imię mojej papugi :)

W moim domu mieszka Hipogryf obdarzony magicznymi zdolnościami. Hipogryf ten bowiem potrafi latać, co jest niesamowite, zważając na fakt, że my, ludzie, niby tacy mądrzy, dominujący gatunek na tej planecie, potrzebujemy do tego celu kilkuset ton żelastwa zwanego potocznie samolotem. A Hipogryfowi wystarczają magiczne skrzydła! Hipogryf ma słuch doskonały, kiedy tylko...