Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłam tę książkę zachęcona przez koleżankę, która osobiście znała autora. Był to ojciec przyjaciółki siostry. Był- bo niestety nie doczekał publikacji. Koleżanka wspominała Pana Tadeusza Mioduszewskiego jako bardzo ciepłego, sympatycznego człowieka, który często obdarowywał znajomych wierszykami, lub drobnymi upominkami ( np. miód celem leczenia ran po nieszczęśliwej miłości ). To, że rzeczywiście był wspaniałym człowiekiem widać i słychać na kartach tej malutkiej książeczki. Mimo, że rymy czasem niedokładne, jedne mniej, drugie bardziej zgrabne i mnie, i córci się podoba. A jeszcze więcej radości mamy z lektury niedokończonego(?)/przerwanego w pisaniu(?) blogu (tadeuszmioduszewski.blogspot.com),gdzie znaleźć można takie cudeńka jak wierszyk "Totalna bzdura cóż na to Zofija córa", albo "Wahania niezdecydowanego młodzieńca cierpiącego z nadmiaru panien na wydaniu". Chętnie bym przytoczyła, ale ponieważ dziś Dzień Książki i Praw Autorskich, to nie chcę takowych nadużywać. Miłej lektury!