Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówią, że ma się tylko jedno życie. Ja myślę, że ma się dwa. Oczywiście tylko niektórym jest dane mieć dwa żywoty. Jeden – to ten od narodzin do śmierci. Życie takie jest ciągłe, w następstwie wydarzeń, nawet tych niespodziewanych – konsekwentnie, a każdy jego etap jest silnie związany zarówno z poprzednim, jak i z następnym”(Turysta, J. Soliński) . Ten cytat jest w zasadzie kwintesencją książki jak i tego, co skłoniło mnie do jej przeczytania. Zainspirowana opisem na tylnej okładce i zaintrygowana ostatnim tam zdaniem: „Powieść skierowana jest do młodych ludzi, którzy są na tym etapie, kiedy muszą wziąć odpowiedzialność za własne życie”. Tak, to książka w pewnym sensie dla nich, ale i nie tylko. A jeśli dla nich to czytana krytycznym okiem, z uważnym wyciąganiem wniosków. Są w życiu każdego z nas takie wydarzenia, sytuacje, które na długo zapadają w naszej pamięci, które nas zmieniają. Czasami bezpowrotnie. Tak było w przypadku dwóch przyjaciół, bohaterów książki Jędrzeja Solińskiego pt.: Turysta. Jędrzej Soliński - filolog klasyczny i student rusycystyki. Jest początkującym tłumaczem języka starogreckiego i łacińskiego, z Turystą jako początkami, mam nadzieję, kariery literackiej. Janek i Wilhelm Goethe to dwaj bohaterowie debiutanckiej książki autora. Każdy z nich jako dziecko doświadczył sytuacji, które dla każdego z nas kojarzą się ze słowami: trudne,traumatyczne, nieludzkie, okrutne. Ich dzieciństwo i życie zostało bezpowrotnie zniszczone, zgniecione jak kartka wyrzucona do kosza, która nawet po próbach rozprostowania nigdy nie wróci do pierwotnego stanu. Na początku poznajemy historię Janka z czasów kiedy ukraińscy banderowcy odcisnęli się niechlubnie w pamięci naszych rodaków. Na oczach małego chłopca zginęła cała jego rodzina. Był to mord niezwykle okrutny, a on sam jedynie cudem uszedł z życiem. Później już nic nie było takie samo. Bo czy mogło być? Bo czy można było wymazać z pamięci tak tragiczne chwile i zacząć żyć dalej? Janek żył, owszem. Ale czy dalej? “Bo ja teraz wiem, że tak naprawdę to ja umarłem pod tym łóżkiem, zostałem tam w ostatniej izbie, nigdy z niej nie wyszedłem, spłonąłem razem ze wszystkim. Kto stamtąd wyszedł – tego nie jestem pewien. Ale mnie od tej pory już nie było” (Turysta, J. Soliński). Wilhelm. Drugi bohater, którego historię poznajemy na kartach niezwykle krótkiej ale obfitującej w treść powieści. Też został skrzywdzony jako dziecko, którego spojrzenie na świat i otaczających go ludzi zostało zniszczone na zawsze. Została zabita w nim, tak jak i w Janku, niewinności, delikatność, radość i dziecięce zaufanie do drugiego człowieka. Życie w strachu, niepewności, z wmawianym mu poczuciem odpowiedzialności za to co się stało, kształtującym poczucie winy. Pełna recenzja na: http://moznaprzeczytac.pl/turysta-jedrzej-solinski/