Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod blokiem moich rodziców rósł klon. Kiedy się tam wprowadzaliśmy, był malutki. Latami patrzyłam, jak się rozrasta, jak zieleni się na wiosnę i złoci jesienią. Był piękny i zawsze dodawał koloru otoczeniu. Na początku ledwo sięgał balkonu na parterze, później już dosięgał do piętra pierwszego, potem drugiego i wyżej. Nie mieszkałam już w rodzinnym domu, gdy sięgnął do balkonu trzeciego piętra, a mieszkańcy bloku coraz częściej i liczniej narzekali, że gałęzie wdzierają się na balkon, a klon zabiera światło. Pewnego razu, gdy przyjechałam z wizytą do rodziców, klonu już nie było. Ku radości mieszkańców w mieszkaniach zrobiło się jaśniej. Tyle że przed blokiem nie było już drzewa, nawet małego, w miejsce tego wyciętego... Los "naszego" klony jest losem wielu drzew rosnących na osiedlach i w prywatnych ogrodach, jest losem drzew, które stoją na drodze budowy - nomen omen - dróg, bloków i domów. Jest losem całych połaci lasów, wycinanych z najróżniejszych powodów. A co, jeśli w porę się nie zatrzymamy? Świat, jaki zastajemy w "Ostatnim drzewie na Ziemi" Małgorzaty Kur, jest właśnie światem, w którym ta refleksja przyszła za późno. Drzewa wycinane były pod wieloma pretekstami, a gdy zostały ostatnie, stały się tak cenne, że wycinano je choćby i po kryjomu, byleby tylko zarobić. Ta wizja jest ostrzeżeniem przed tym, co robimy obecnie z naszym środowiskiem, i choćby dlatego warto ją przeczytać wspólnie z dziećmi. Ale przede wszystkim jest to opowieść o nadziei. Nadziei na to, że błędy przeszłości można naprawić, że przyrodę można ocalić. Ta niezbyt obszerna, cudnie ilustrowana przez Magdalenę Starzyńską, mądra, pięknie napisana i ciekawa historia spodoba się dzieciom w wieku wczesnoszkolnym i nieco starszym, a także rodzicom, którym zależy na wychowaniu świadomych ekologicznie młodych ludzi. Przy okazji podejmuje takie tematy jak rodzina i przyjaźń, co czyni ją jeszcze bardziej interesująca.