Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobry pomysł na książkę o szachach dla dzieci. Mamy historię króla i synów, między których chce rozdzielić królestwo, a synowie dowieść mają swojej wartości w pojedynku szachowym. Autorki (utytułowane szachistki) wprowadzają czytelnika stopniowo w dopuszczalne ruchy figur, omawiają zasady zbijania, bicia w przelocie, roszad, promocji pionków, widełek, związania, matowania wieżą lub hetmanem, czy wreszcie ideę mata szewskiego lub gambitu. Te wszystkie rzeczy opisywane są w przejrzysty i zrozumiały dla dzieci sposób, za co z pewnością należy się tej pozycji plus. Problem pojawia się przy omawianiu debiutów szachowych. Nagle pojawiają się dziesiątki ruchów do zapamiętania i ginie gdzieś idea, która za nimi stoi. Początek debiutu włoskiego jest niby później częściowo skomentowany w rozgrywce między czarnym i białym synem Siwobrodego, ale niezupełnie. Podany jest tylko ogólnikowy wniosek, że należy opanować centrum szachownicy, wyprowadzić lekkie figury i zrobić roszadę. Ale dlaczego akurat tak? Co stanie się, jeśli tego nie zrobimy? Co zyskujemy jeśli to zrobimy? Czy musimy stosować się dokładnie do zaprezentowanych schematów, czy wystarczy uważać je za ogólne wskazówki? W czym lepszy jest debiut otwarty od półotwartego, od zamkniętego? Jakie są ich zalety i wady? Zabrakło analizy tych szczegółów, co pozostawiło u mnie pewien niedosyt.