Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętnika Szachewicza, pewnie ku uciesze wielu czytelników, w pewien sposób nie można zaliczyć do literatury obozowej "ciężkiego kalibru terroru wojennego". Autor w sposób umiarkowany przedstawia swoje losy w Auschwitz i w większości wspomnień koncentruje się na grupach więźniów polskich, którzy musieli ciężko pracować na terenie obozu, cierpieli głód, dotknięci byli chorobami i egzekucjami, jednak w porównaniu z Żydami i więźniami Birkenau mieli znacznie lepiej. Autor unika także relacjonowanie znacznych i drastycznych obozowych wydarzeń (być może nie był ich bezpośrednim świadkiem) - wspomina jedynie żołnierzy radzieckich, którzy zwiezieni z frontu szybko pomarli, egzekucje wieźniów politycznych pod Ścianą Śmierci przy Bloku 11 oraz pokazową egzekucję powieszenia 12 Polaków, skazanych jakoby za planowaną ucieczkę. Mieczysław Szachewicz swój pamiętnik zaczyna od opisu mobilizacji polskiej armii zaraz w pierwszych dniach września 1939 roku oraz obrony Warszawy. Za działalność konspiracyjną w czerwcu 1941 roku został osadzony na Pawiaku, a potem torturowany i przesłuchiwany w siedzibie gestapo w alei Szucha, skazany i przewieziony do Auschwitz. W sierpniu 1944 roku wywieziony transportem do Bremen, następnie do Schandelah - podobozów Neuengamme. Wolność i wyzwolenie zastały autora pod Wittenbergą, skąd, po długiej tułaczce, wrócił do Warszawy (matka Szachewicza zmarła w Warszawie w 1944, ojciec zginął w obozie Mauthausen w 1944, a brat, ranny w powstaniu, tułał się po Polsce).