Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To mój drugi komiks w życiu i jestem w ciężkim szoku. W szczególności wstrząsnęło mną to jak niewiele tekstu potrzeba, by wzruszyć człowieka i doprowadzić do skraju wytrzymałości, ale piszę to tylko dlatego, że tym słowom towarzyszyły odautorskie ilustracje, które nadały głębi i oryginalności - o dziwo - prostej, nieskomplikowanej historii. Fabuła klasyczna, jak nie trudno się domyślić, opowiada o tytułowym Dawidzie i jego zmaganiach z nowotworem krtani, a tematem całej opowieści jest nie tylko on, a cała jego najbliższa rodzina, która również musi się zmierzyć z bólem i niepewną przyszłością w związku z tym, że kiedyś może go zabraknąć w ich życiu. Żona bohatera jest archetypem postaci, której niełatwo przychodzi pogodzenie się z sytuacją, boi się nieuniknionego, martwi ją cisza przed burzą i najchętniej skonfrontowałaby się z problemem tu i teraz. Starsza córka, Miriam, znajduje się w niełatwym położeniu, tragedia rodzinna zbiega się w czasie z narodzinami jej pierwszego dziecka (zresztą z nieprawego łoża). Początkowo zapowiedź choroby okazała się dla niej nawrotem traumy, wywołanej pracą fotoreporterki na terenie Kosowa w czasach wojny. Weszła ponownie w świat danse macabre, z którego uda się jej wyjść dzięki nowo nadanemu życiu i pamięci ojca, takim jakim go kochała. Perspektywa ośmioletniej Tamary, młodszej córki, jest idealną wizualizacją tego, jak radzą sobie dzieci z utratą. Uciekają one bowiem do świata fikcji i nadziei, gdzie duch człowieka może zostać pozbawiony śmiertelności dzięki zapisanej kartce papieru. Dawid? Stał się dla mnie synonimem pogodzenia ze śmiercią i pragnieniem odbycia ostatniej podróży. To liryczne dzieło kobiety pochodzenia flamandzkiego nie byłoby nawet w połowie tak dobre, gdyby nie grafiki okraszające każde słowo. Naturalistyczne, przyziemne, brzydkie, potworne jak egzystencja, pozbawione upiększeń. Jeśli chcecie spotęgować swoje wrażenia, to polecam puścić sobie w czasie lektury "Cztery pory roku" Vivaldiego. Emocjonalni masochiści powinni być zadowoleni. Dla osób, które nie gustują w takiej formie mam do polecenia dwa filmy, które są do siebie bardzo podobne i jednocześnie całkowicie odmienne: "Other People" Chrisa Kelly'ego i "Bez mojej zgody" Nicka Cassavetesa. 7,5/10.