Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski matematyk i logik, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Na studia matematyczne wyjechał do Glasgow (1913-1914). Powrócił do Warszawy z chwilą uruchomienia polskiego uniwersytetu w 1915. Studia ukończył w 1918 na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1921 otrzymał stopień doktora filozofii na podstawie dwuczęściowej pracy dotyczącej: - aksjomatycznego ujęcia topologii przez wprowadzenie aksjomatyki domknięć (Sur la notion de l'ensemble fini, "Fundamenta Mathematicae", 1/1920); - definitywnego rozstrzygnięcia zagadnienia continuów nieprzywiedlnych, będących przedmiotem paryskiej pracy doktorskiej Janiszewskiego. Promotorem był Wacław Sierpiński (Janiszewski, faktyczny opiekun pracy, już nie żył). Jesienią tego roku habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie rozprawy stanowiącej rozwiązanie zagadnienia z teorii mnogości, postawionego przez matematyka belgijskiego de la Vallee Poussina. W dwa lata później został zastępcą profesora w II Katedrze Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim. W 1927 objął III Katedrę Matematyki na Wydziale Ogólnym Politechniki Lwowskiej jako profesor nadzwyczajny. Był jej kierownikiem do 1933. Dwukrotnie był dziekanem tego Wydziału. Po jego likwidacji otrzymał w 1934 IV Katedrę Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego jako profesor zwyczajny (1934-1935),następnie został kierownikiem III Katedry Matematyki (1935-1952 z przerwą wojenną). W latach 1936-1939 był sekretarzem Komitetu Matematycznego Rady Nauk Ścisłych i Stosowanych. W czasie II wojny światowej wykładał na tajnym uniwersytecie w Warszawie. Od 1929 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1946 wiceprezesem Wydziału III, od 1949 wiceprezesem Towarzystwa). W 1945 ponownie rozpoczął wykłady na uruchomionym Uniwersytecie Warszawskim. W tym roku powołano go na członka zwyczajnego Polskiej Akademii Umiejętności, w 1952 został członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, której był wiceprezesem w latach 1957-1968, członkiem prezydium w latach 1952-1968. Zaraz po zakończeniu II wojny światowej aktywnie uczestniczył w odbudowie życia naukowego w Polsce, m.in. w powołaniu do życia Państwowego Instytutu Matematycznego, późniejszego Instytutu Matematycznego PAN. Był jego dyrektorem (1948-1968),przewodniczącym Rady Naukowej (1968-1980) i kierownikiem Działu Topologii (1948-1980). Czynnie uczestniczył w pracach PTM (wieloletni jego prezes i członek honorowy) i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był redaktorem "Fundamenta Mathematicae" (od 1952 redaktorem naczelnym),"Biuletynu PAN", współtwórcą i redaktorem wydawnictwa "Monografie Matematyczne", w ramach którego opublikowano najcenniejsze opracowania przedstawicieli szkoły matematycznej warszawskiej i lwowskiej. Był członkiem wielu towarzystw i akademii zagranicznych: Royal Society of Edinburgh, Austrii, Niemiec, Węgier, Włoch, Związku Radzieckiego. Reprezentował matematykę polską w Międzynarodowej Unii Matematyki (wiceprezes w latach 1963-1966),na licznych kongresach międzynarodowych, wykładał w dziesiątkach uniwersytetów świata. W 1951 otrzymał Order Sztandaru Pracy II klasy, a w 1954 w 10. rocznicę Polski Ludowej odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Posiadał inne najwyższe odznaczenia państwowe, a także złoty medal Czechosłowackiej Akademii Nauk im. Bolzana oraz medal im. Kopernika PAN. Był doktorem honoris causa uniwersytetów: w Glasgow, Pradze, Wrocławiu, Paryżu.