Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisać o „Czarnej ikonie”, że jest iście monumentalna to jakby nic nie napisać. Napisać o jej autorze, że wykonał kawał naprawdę znakomitej i imponującej roboty nie oddaje w pełni skali jego osiągnięcia. Ale tak z „Czarną ikoną” Marian Sworzenia jest – to naprawdę monumentalna książka a ogrom pracy autora wgniata czytelnika w fotel. Pomimo, że głównym wątkiem „Czarnej ikony” wydaje się budowa Kanału Białomorskiego to tak naprawdę to tylko wierzchołek góry lodowej jeśli chodzi o tematy poruszone przez autora. Oprócz tego autor przygląda się Księdze jaką o Kanale napisało kilkudziesięciu czołowych i mniej znanych radzieckich pisarzy na zaproszenie/polecenie partii. Księgi o której sam Sołżenicyn pisał „haniebna książka o Kanale Białomorski, pierwsze w rosyjskiej literaturze dzieło, sławiące pracę niewolniczą”. Autor przybliża nam sylwetki twórców owej „haniebnej książki” a także opisuje postaci świata literackiego, które zaproszone zostały do inauguracyjnego i triumfalnego rejsu po Kanale. Kolejnym wątkiem są pisarze „nieobecni” którzy z pewnych przyczyn nie wzięli udziału ani w tworzeniu Księgi czy rejsie. Albo którzy mogliby ten udział wziąć ale o zaproszeniu owych nikt nie pomyślał ani się o zaproszenie nie zatroszczył. Po czym dochodzimy do ostatniej części, która zrobiła na mnie największe wrażenie czyli tej o więźniach. O ile dotąd Sworzeń pokazał niebywałą klasę i talent reporterski o tyle w części o więźniach wspiął się jeszcze wyżej. Jest dużo bardziej subtelniejszy, wyważony, nie popada w patos, ckliwość i egzaltację, nie wyolbrzymia i nie popada w skrajności. Włos na głowie jeży skala procederu czyli budowy kanału na polecenie Stalina. Kanału mającego wychwalać potęgę, zalety i zdolności Związku Radzieckiego. Przedsięwzięcia wręcz niemożliwego, którego miano dokonać w 20 miesięcy jak najtańszym kosztem. A kosztem tym była niewolnicza praca tysięcy ludzi skazanych na łagry i roboty przymusowe. W tym tysięcy, którzy tego po prostu nie przeżyło. Bez dwóch zdań jedna z najlepszych książek ostatnich lat jakie czytałem. Jej się nie czyta, ją się wręcz zachłannie pochłania, autor wciąga od pierwszych stron a efekt jaki osiągnął „Czarną ikoną” dosłownie poraża i zachwyca.