Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Karl Pilkington z natury jest nieco gderliwym domatorem nielubiącym zmian, ale pewnego razu przyszło mu się zmierzyć z nie lada przygodą – podróżą dookoła świata szlakiem siedmiu cudów. Na kartach „Idioty za granicą” stworzył istną komedię, więc jeżeli szukasz właśnie książki ‘edukacyjnej’, to powinieneś rozejrzeć się za innym tytułem. W każdym z rozdziałów Karl zabawnie opowiedział o miejscach, w których spał czy jadł, przedstawił sylwetki swoich oryginalnych przewodników lub lokalnych osobistości, np. miejscowego Jezusa w Jordanii. Odwiedził też m.in. takie obszary jak plaża nudystów w Rio de Janeiro, chińską hodowlę psów przeznaczonych na mięso (nie szczędząc przedstawienia swojego kontrowersyjnego stanowiska w jego sprawie). Z mojego punktu widzenia najlepszymi częściami są „Tadż Mahal” oraz „Wielki Mur Chiński” Czy Karl Pilkington rzeczywiście jest idiotą? Choć autor ten nie sili się na używanie górnolotnych fraz, nie zważa na konwenanse, posługuje się językiem potocznym i sprawia wrażenie „nieskomplikowanej” osoby, potrafi jednocześnie przelać na papier pierwszorzędne, groteskowe spostrzeżenia o społeczeństwie obserwując różne kręgi kulturowe. W wielu wywiadach podkreślał, że zawsze, gdy o czymś mówi lub pisze, robi to z intencją przekazania wiedzy, a nie rozbawienia ludzi. Czy udaje mu się tego dokonać w „Idiocie…”? Moim zdaniem wzorowo skojarzył oba te zagadnienia, czyniąc swoją opowieść przystępniejszą i bezpretensjonalną. Niewymuszony humor podszyty dozą ironii, a nawet ignorancji jest jej największą zaletą. Polski wydawca spisał się bez zarzutu. Pozytywnie oceniam użycie twardej oprawy, papieru kredowego, odpowiedniej wielkości i rodzaju czcionki oraz nieszablonowej szaty graficznej. To jedna z tych książek, od których nie będziesz mógł się oderwać, a kiedy skończysz lekturę będziesz czuł niedosyt. Mam nadzieję, że można go zaspokoić serialem pod tym samym tytułem. Nie mogę się już doczekać, by go obejrzeć.