Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ma ta kobieta talent do snucia opowieści. Jakąś umiejętność wciągnięcia czytelnika w opisywany świat. Poprzednio czytana "Wojenna narzeczona" tej samej pisarki - Alyson Richman - też niezmiernie mi się podobała. Życiorys Vincenta van Gogha z grubsza znają wszyscy. Skoro więc podtytuł brzmi "Ostatnia muza Vincenta van Gogha", to podskórnie przeczuwamy finał tej powieści. Zaskoczyły mnie dwie rzeczy. Pierwsza to miejsce akcji Auvers-sur-Oise, miehscowość na północ od Paryża, podczas gdy mnie van Gogh nieodmiennie kojarzy się z Prowansją. Druga to ilość obrazów, którą tam stworzył. Siedemdziesiąt obrazów w siedemdziesiąt dni to może powalić. Świadczy to tylko o geniuszu tego artysty. Malując chyba nie miał żadnych wątpliwości. To właśnie te ostatnie dwa miesiące życia Van Gogha w Auvers są przedmiotem akcji. Malarz jest częstym gościem w domu lekarza Gacheta. Pomiędzy jego skromną córką i malarzem tworzy się delikatna więź. Malarz jest nią zafascynowany, a ona - stłamszona i niedoceniana przez ojca, przeważnie zamknięta w domu, traktowana jak służąca, spragniona uczucia i uznania - poddaje się jego urokowi. Domorosły homeopata Gachet próbuje leczyć wrażliwe nerwy malarza, ale to Marguerite wydaje się najlepszym lekarstwem. Cóż, wypadki jednak nie toczą się w stronę szczęśliwego rozwiązania. Mieszczański dom Gachetów z pozoru mający być wzorem w rzeczywistości skrywa wiele wstydliwych tajemnic. Ojciec to typowy hipokryta, egoista zapatrzony w siebie, niespełniony artysta, przekonany o własnej wyższości, kojarzy się z typowym przedstawicielem ówczesnego świata. Książkę bardzo dobrze się czyta. Krótkie rozdziały, płynna narracja, świat przedstawiony oczami skromnej córki lekarza, ale zarazem wrażliwej dziewczyny. Jej uczucie pozwala jej odbierać malarstwo van Gogha sercem nawet bez żadnego wykształcenia w tym kierunku. Piękne opisy powstających obrazów malarza. Pisarka oddała społeczne tło roku 1890, odmalowała sposób życia i stworzyła ciekawe wizerunki historycznie prawdziwych postaci. W posłowiu autorka pisze, że "Zakochana modelka" stawia sobie za cel zbadanie inspiracji, z której powstał ostatni obraz. I z tego zadania w moim odczuciu wywiązała się świetnie.