Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Postać demon w polskim Kościele, straszy się dziś nim jako kimś, kto jest dla polskiego katolicyzmu największym zagrożeniem, kimś kto powoduje, że Polska zamiast być świetlanym jasnogrodem, wzorem dla Europy, świata tkwi w ciemnogrodzie, a wszystko to za jego sprawą. A on cóż, jest po prostu wiernym sługą Kościoła i wiernie strzeże jego nauki. Czy nam się to podoba czy nie, co do ortodoksji Ojca Tadeusza nie można mieć wątpliwości. Co do działań, które podejmuje bardzo często porównywany jest do św. Ojca Maksymiliana. Jeśli przypomnimy sobie te postacie, to rzeczywiście owa analogia jest nie tylko słuszna, ale bardzo adekwatna, W międzywojniu Maksymilian był postacią niezwykle kontrowersyjną. Zarówno jeśli chodzi o swoje poglądy, chciał nie tylko modlić się, ale nawracać Żydów i masonów, by ci wrócili na łono Prawdy i stali się wiernymi uczniami Chrystusa, ale przede wszystkim wyprzedzał swoje czasy w metodach, którymi chciał ewangelizować świat. Kto wtedy słyszał o radiu, telewizji, a Maksymilian sukcesywnie budował takie miejsca. Zaczął od wydawania codziennej prasy Małego Dziennika, potem Rycerza Niepokalanej, potem założył wielki klasztor, w którym zbudował drukarnię, stworzył radio. Ojciec Rydzyk w dzisiejszych czasach robi to samo, nawet nazwy powstających dzieł są bardzo podobne. Dziś mamy Nasz Dziennik i Radio Maryja. Ale idąc dalej, trzymając się współczesnych czasów, jest już telefonia komórkowa i jest telewizja. Obydwaj są wizjonerami, którzy dla idei, jaką jest cześć Niepokalanej poświęcili swoje życie. Ojciec Maksymiliana oddał je w ofierze za drugiego człowieka. Ojciec Rydzyk całą swoją energię poświęca, by lepiej służyć Bogu i ludziom. Można być krytycznym, można podważać sposoby w jaki to robi, może się nam nie podobać ta bardzo ludowa pobożność, to pójście do odbiorcy o specyficznym charakterze, ale nie można nie docenić efektów jego pracy i zaangażowania. Oto, ci, którzy przez lata byli wykluczeni, poniżani i traktowani jako ci, którym się nie udało, mają swego mentora, który daje im szanse na poczucie się pełnowartościowymi ludźmi, którzy mają swój głos i to głos, który się liczy w społeczeństwie, a w jedności siła i ta siła dziś jest w stanie zmieniać świat na lepsze. Nie boi się wyzwań, nie boi się tego, co powiedzą inni, bo gdyby na to zważał, nic by się nie dało osiągnąć, bo zawsze się znajdą tacy, którym coś się nie będzie podobało lub będą zazdrościć i przeszkadzać. Co ciekawe, ma on wrogów zarówno tych głośno się do owej wrogości przyznających, którzy zawsze zdecydowanie stali po drugiej stronie barykady, którzy są daleko od Kościoła, i którzy bronią jak mogą, by zachować laicki charakter państwa i prawa, bo tylko taki model rzeczywistości są w stanie zaakceptować. Ale ma i wrogów wśród swoich, którzy wybierają model Kościoła liberalnego, otwartego, nazywając jego koncepcje Kościołem zamkniętym. A tak naprawdę zaczynają być bardzo daleko od oficjalnej nauki Kościoła, którą ojciec Rydzyk próbuje nie zmieniać i dbać o jej zgodny z magisterium Kościoła przekaz. To wywołuje u wielu złość i gniew, zwłaszcza u tych, którzy nie są w stanie zaakceptować takiego sposobu ewangelizacji. Ale to tak już było w historii Kościoła, że zdrowej nauki nie chcą słuchać, i tam gdzie ona jest zbyt dogmatyczna, tradycyjna tam będą szukać luk i furtek. A on nie, bo wszystko to, co nie jest od Boga jest od złego, więc niech mowa wasz będzie tak – tak, nie - nie, żeby nas nie dopadło zwątpienie. Ciekawa lektura, wywiad-rzeka zaglądający do nieznanej sfery wewnętrznego życia Ojca Dyrektora.