Nikt nie jest winien, że urodził się niewolnikiem, jednakże niewolnik, któremu nie tylko są obce dążenia do własnej wolności, lecz który usp...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik254
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Włodzimierz Lenin
Źródło: By Pavel Semyonovich Zhukov (1870-1942) - [1], Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=95435100
Znany jako: Władimir Iljicz UljanowZnany jako: Władimir Iljicz Uljanow
84
6,3/10
Urodzony: 22.04.1870Zmarły: 21.01.1924
Rosyjski polityk socjaldemokratyczny i komunistyczny, organizator i przywódca rewolucji październikowej, a następnie pierwszy przywódca Rosji radzieckiej. Współzałożyciel i lider partii bolszewickiej. Teoretyk ideologii komunizmu i twórca idei leninizmu.
Urodził się w Symbirsku w południowo-zachodniej części Rosji nad Wołgą, w rodzinie urzędnika szkolnego pochodzenia kałmucko-rosyjskiego Ilji Uljanowa i Anny z domu Blank, pochodzenia żydowsko-niemiecko-szwedzkiego. Rewolucyjnie lewicowymi poglądami zainteresował się po egzekucji brata Aleksandra w 1887 roku, którego skazano za przygotowania do zamachu na cara. Za udział w protestach przeciwko carskiemu reżimowi relegowany z Uniwersytetu Kazańskiego. W kolejnych latach zainteresował się marksizmem, a po przenosinach do Petersburga stał się jednym z przywódców Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Aresztowany za działalność wywrotową i skazany na trzy lata zesłania na Syberii. Po odbyciu kary wyemigrował do Europy Zachodniej. W 1903 roku stanął na czele frakcji bolszewickiej w SDPRR. W trakcie I wojny światowej prowadził działalność antywojenną. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu powrócił do Rosji, gdzie przeprowadził rewolucję październikową, wprowadzając dyktaturę partii bolszewickiej. Po zbrojnym przejęciu władzy utworzył rząd bolszewicki i zadecydował o rozpędzeniu siłą wybranego w demokratycznych wyborach w grudniu 1917 Zgromadzenia Ustawodawczego Rosji (konstytuanty Rosji). W nowym państwie rosyjskim utworzył system monopartyjny, w którym rządzącą partią była Rosyjska Komunistyczna Partia (bolszewików). Jako przywódca wycofał Rosję z udziału w I wojnie światowej zawierając separatystyczny pokój z państwami centralnymi. Sprzeciw wobec narzuconych siłą rządów bolszewickich wywołał trwającą od 1917 do 1922 roku wojnę domową, z której jako przywódca bolszewików wyszedł zwycięsko. Inicjator Międzynarodówki Komunistycznej (Kominternu). W 1921 roku rozpoczął proces powojennej odbudowy kraju, inicjując Nową Politykę Ekonomiczną będącą mieszanym systemem gospodarczym określanym jako kapitalizm państwowy. W 1922 roku połączył większą część dawnych terenów Imperium Rosyjskiego, tworząc Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Pozostaje jedną z najbardziej znaczących i wpływowych postaci historycznych XX wieku, budząc jednocześnie wiele kontrowersji. Krytycy widzą w nim dyktatora odpowiedzialnego za wybuch wojny domowej w Rosji, wprowadzenie systemu totalitarnej monopartyjnej dyktatury, opartej na masowym terrorze Czeka, i stworzonym w 1918 roku dla przeciwników politycznych systemie obozów koncentracyjnych przekształconych już po jego śmierci w system Gułagu. Dokładna liczba ofiar rządów Lenina nie jest znana. Amerykański historyk Warren H. Carroll stwierdził, że za rządów Lenina około 5 mln ludzi zmarło podczas głodu wywołanego przez bolszewickie rewizje, zaś liczba osób rozstrzelanych i zmarłych w więzieniach wynosi ponad 1 mln, co razem daje 6 mln ofiar.
Urodził się w Symbirsku w południowo-zachodniej części Rosji nad Wołgą, w rodzinie urzędnika szkolnego pochodzenia kałmucko-rosyjskiego Ilji Uljanowa i Anny z domu Blank, pochodzenia żydowsko-niemiecko-szwedzkiego. Rewolucyjnie lewicowymi poglądami zainteresował się po egzekucji brata Aleksandra w 1887 roku, którego skazano za przygotowania do zamachu na cara. Za udział w protestach przeciwko carskiemu reżimowi relegowany z Uniwersytetu Kazańskiego. W kolejnych latach zainteresował się marksizmem, a po przenosinach do Petersburga stał się jednym z przywódców Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Aresztowany za działalność wywrotową i skazany na trzy lata zesłania na Syberii. Po odbyciu kary wyemigrował do Europy Zachodniej. W 1903 roku stanął na czele frakcji bolszewickiej w SDPRR. W trakcie I wojny światowej prowadził działalność antywojenną. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu powrócił do Rosji, gdzie przeprowadził rewolucję październikową, wprowadzając dyktaturę partii bolszewickiej. Po zbrojnym przejęciu władzy utworzył rząd bolszewicki i zadecydował o rozpędzeniu siłą wybranego w demokratycznych wyborach w grudniu 1917 Zgromadzenia Ustawodawczego Rosji (konstytuanty Rosji). W nowym państwie rosyjskim utworzył system monopartyjny, w którym rządzącą partią była Rosyjska Komunistyczna Partia (bolszewików). Jako przywódca wycofał Rosję z udziału w I wojnie światowej zawierając separatystyczny pokój z państwami centralnymi. Sprzeciw wobec narzuconych siłą rządów bolszewickich wywołał trwającą od 1917 do 1922 roku wojnę domową, z której jako przywódca bolszewików wyszedł zwycięsko. Inicjator Międzynarodówki Komunistycznej (Kominternu). W 1921 roku rozpoczął proces powojennej odbudowy kraju, inicjując Nową Politykę Ekonomiczną będącą mieszanym systemem gospodarczym określanym jako kapitalizm państwowy. W 1922 roku połączył większą część dawnych terenów Imperium Rosyjskiego, tworząc Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Pozostaje jedną z najbardziej znaczących i wpływowych postaci historycznych XX wieku, budząc jednocześnie wiele kontrowersji. Krytycy widzą w nim dyktatora odpowiedzialnego za wybuch wojny domowej w Rosji, wprowadzenie systemu totalitarnej monopartyjnej dyktatury, opartej na masowym terrorze Czeka, i stworzonym w 1918 roku dla przeciwników politycznych systemie obozów koncentracyjnych przekształconych już po jego śmierci w system Gułagu. Dokładna liczba ofiar rządów Lenina nie jest znana. Amerykański historyk Warren H. Carroll stwierdził, że za rządów Lenina około 5 mln ludzi zmarło podczas głodu wywołanego przez bolszewickie rewizje, zaś liczba osób rozstrzelanych i zmarłych w więzieniach wynosi ponad 1 mln, co razem daje 6 mln ofiar.
6,3/10średnia ocena książek autora
172 przeczytało książki autora
490 chce przeczytać książki autora
18fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Rewolucja u bram. Pisma Lenina z roku 1917
Slavoj Žižek, Włodzimierz Lenin
7,4 z 35 ocen
161 czytelników 7 opinii
2006
Dzieła wszystkie. T. 47, Listy 1905 - listopad 1910
Włodzimierz Lenin
7,3 z 3 ocen
11 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 48, Listy listopad 1910-lipiec 1914
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
4 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 49, Listy sierpień 1914 - październik 1917
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
4 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 50, Dokumenty październik 1917 - czerwiec 1919
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
2 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 51, Dokumenty lipiec 1919 - listopad 1920
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
2 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 52, Dokumenty listopad 1920 - czerwiec 1921
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
2 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 53, Listy czerwiec - listopad 1921
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
3 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 54, Listy listopad 1921 - marzec 1923
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
3 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 55, Listy do rodziny 1893-1922
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
4 czytelników 1 opinia
1989
Dzieła wszystkie. T. 37, Lipiec 1918 - marzec 1919
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
3 czytelników 1 opinia
1988
Dzieła wszystkie. T. 38, Marzec-czerwiec 1919
Włodzimierz Lenin
2,0 z 1 ocen
4 czytelników 0 opinii
1988
Dzieła wszystkie. T. 39, Czerwiec - grudzień 1919
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
3 czytelników 1 opinia
1988
Dzieła wszystkie. T. 40, Grudzień 1919 - kwiecień 1920
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
3 czytelników 1 opinia
1988
Dzieła wszystkie. T. 41, Maj - listopad 1920
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
2 czytelników 1 opinia
1988
Dzieła wszystkie. T. 42, Listopad 1920 - marzec 1921
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
4 czytelników 1 opinia
1988
Dzieła wszystkie. T. 43, Marzec-czerwiec 1921
Włodzimierz Lenin
0,0 z ocen
2 czytelników 1 opinia
1988
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
tylko ten nie popełnia błędów, kto nic nie robi
4 osoby to lubiąLudzie zawsze byli i zawsze będą głupiutkimi ofiarami oszustwa i oszukiwania samych siebie w polityce, dopóki nie nauczą się pod wszelkimi m...
Ludzie zawsze byli i zawsze będą głupiutkimi ofiarami oszustwa i oszukiwania samych siebie w polityce, dopóki nie nauczą się pod wszelkimi moralnymi, religijnymi, politycznymi, społecznymi frazesami, deklaracjami, obietnicami, odnajdywać interesów tych lub innych klas. “Trzy źródła i trzy części składowe marksizmu", 1913 r.
4 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Materializm a empiriokrytycyzm Włodzimierz Lenin
8,5
Jest to jedno z moich czytelniczych zaskoczeń i niespodzianek w tym roku. Zaskoczony jestem pozytywnie, a nawet bardzo pozytywnie. Lektura filozoficzna wyborna, znakomicie się tę książkę czyta i potrafi zainteresować. Zaznaczam jednak, że skierowana jest tylko i wyłącznie do grona osób, które pasjonują się filozofią i dość dobrze są już z nią obeznane.
Książka rozpoczyna się od przedmowy do wydania pierwszego, przedmowy do wydania drugiego i części pt. "Zamiast wstępu". Dalej następują trzy niezwykle ciekawe rozdziały mówiące o teorii poznania empiriokrytycyzmu a teorii poznania materializmu dialektycznego. Rozdział czwarty traktuje o idealistach filozoficznych jako pobratymcach i spadkobiercach empiriokrytycyzmu. Rozdział piąty mówi o najnowszej (jak na czasy Lenina oczywiście) rewolucji w przyrodoznawstwie a idealizmie filozoficznym. Rozdział szósty to porównanie empiriokrytycyzmu i materializmu historycznego. Po tym rozdziale następuje zakończenie i dodatek do rozdziału IV.
Lektura filozoficzna z krwi i kości. Lenin to filozof o określonych przekonaniach, który potrafi w pasjonujący sposób broić swych poglądów. Książkę polecam amatorom nauk filozoficznych. Książka ta, którą przeczytałem z dużym zainteresowaniem i która wiele ciekawych kwestii poruszyła, uhonorowana musi zostać wieloma gwiazdkami w ocenie.
Rewolucja u bram. Pisma Lenina z roku 1917 Slavoj Žižek
7,4
Decyzja o sięgnięciu do Lenina, a nie do modnego dziś Marksa, jest zabiegiem bardzo świadomym. Żiżka nie interesują teoretyczne konstrukty dotyczące struktur makroekonomicznych. W charakterystycznym dla siebie stylu, tam gdzie inni się zatrzymują, on robi kolejny krok, a potem następny. Truizm o kryzysie współczesnego kapitalizmu, prowadzi do nieuchronnego pytania: co dalej? Odpowiedź nieuchronnie brzmi: rewolucja - w tej czy innej formie. A któż wie na ten temat więcej niż Lenin? Żiżek zdaje sobie oczywiście sprawę z tego czym stał się zbudowany przez Lenina system. Ciekawi go jednak sam akt rewolucji - w wymiarze teoretycznym i praktycznym. Dlatego analizuje też inne rewolucje (np. fracuską). Próbuje dotrzeć do istoty politycznego przełomu. Kto czytał inne jego prace wie, jak charakterystycznym stylem się przy tym posługuje. Filozofia, literatura, historia, kinematografia i psychoanaliza spod znaku Lacana, mieszają się tu w zaskakujących konfiguracjach. Nie jest to może pozycja przełomowa, ale czas poświęcony na lekturę, nie będzie straconym.