Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jakby nie powieść, raczej rodzaj pamiętnika. Tytułowy osioł pojawia się bodajże dwa razy, a kobieta... częściej, ale sam autor bodajże ze trzy razy z nią rozmawia. Częściej ją ogląda, wspomina, wzdycha, a jeszcze częściej pojawiają się sceny jakby oderwane od całości fabuły. Z jednej strony książka posiada elementy romantyczne, z drugiej strony natężenie ponurych scen, graniczących z parodią, nasuwa myśl, że Janin w ten sposób chciał ośmieszyć prozę romantyczną. Dziwna książka. Chyba trzeba jakąś dobrą recenzję przeczytać, aby zrozumieć co wzniosłego autor miał na myśli. A może książka została napisana dla szerokiej publiczność (czytaj: dużego zysku),tym bardziej, że czyta się ją bardzo lekko?