Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jan Paweł Woronicz herbu Herburt - prymas Królestwa Polskiego, arcybiskup metropolita warszawski, biskup krakowski, radca stanu Księstwa Warszawskiego, poeta, jezuita do 1772.
Urodził się na Wołyniu, początkowo uczył się u jezuitów, gdzie ujawnił zdolności poetyckie, pisząc pierwsze sielanki. Wstąpił do zakonu jezuitów, jednak wobec kasaty tego zakonu w 1773 został wyświęcony na księdza diecezjalnego. W marcu 1783 został proboszczem w Liwie, uzyskując tym samym godność infułata. Wkrótce został także kanonikiem kijowskim. Pracował w komisji do spraw religijnych podczas Sejmu Czteroletniego. Był autorem mów sejmowych, napisanych dla biskupów Kaspra Cieciszowskiego i Macieja Garnysza. W 1791, dzięki poparciu biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego, został audytorem kurii diecezji chełmskiej. Od 1794 był kanonikiem chełmskim. W czasie insurekcji kościuszkowskiej był komisarzem Komisji Porządkowej Księstwa Mazowieckiego. 12 marca 1795 objął kanonię warszawską. W listopadzie 1797 został kanonikiem wrocławskim. W 1800 wycofał się z życia hierarchii kościelnej i osiadł na probostwie w Kazimierzu Dolnym. Tam związał się z rodziną Czartoryskich osiadłą w Puławach. Swój najlepszy poemat, Świątynia Sybilli, zadedykował wówczas księżnej Izabeli Czartoryskiej. W latach 1803–1815 był proboszczem powsińskim. Utrzymywał jednak żywy kontakt z pobliską Warszawą, działając między innymi w Towarzystwie Przyjaciół Nauk. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego został mianowany w 1806 r. członkiem Izby Wojenno-Administracyjnej, zaś w 1808 – członkiem Rady Stanu. W 1810 mianowany członkiem Sekcji Spraw Wewnętrznych i Obrządków Religijnych. W 1815 cesarz Aleksander I mianował Jana Pawła Woronicza biskupem krakowskim i senatorem Królestwa Polskiego. W 1827 został arcybiskupem warszawskim i prymasem Królestwa Polskiego. 24 maja 1829 roku na Zamku Królewskim w Warszawie przewodniczył uroczystościom koronacyjnym cara Mikołaja I. Zmarł w grudniu 1829 roku, a pochowany został w Krakowie na Wawelu. Jego pogrzeb był wielką manifestacją patriotyczną. Jego najważniejsze utwory: Zjawienie Emilki, Świątynia Sybilli, Hymn do Boga. Zasłynął też jako wybitny homiletyk i mówca, jako retor wielokrotnie porównywany z Piotrem Skargą. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa. W 1829 odznaczony Orderem Orła Białego.