Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O Tutenchamonie, faraonie egipskim, który z imienia jest całkiem znany, nie możemy jednak powiedzieć zbyt wiele, gdyż źródła historyczne są skąpe. A jednak francuska egiptolożka zdecydowała się poświęcić tej postaci całą książkę. Można by się wobec tego zastanawiać, czy aby na pewno materiał źródłowy jest na tyle brzemienny, aby taką biografię Tutenchamona wysmarować. Niestety, szybko okazało się, że nie. Nie jest to bowiem biografia faraona, a na pewno nie w powszechnym tego słowa znaczeniu. W zamian jest to monografia, która opisuje dosłownie wszystko, co z Tutenchamonem związane. W konsekwencji znajdziemy tu mnóstwo treści typowo archeologicznych, a nie biograficznych/historycznych. Pierwszy rozdział to wprowadzenie archeologiczne, trzeci rozdział to znowu archeologia, a dokładniej – szczegółowa historia postępowania odkrycia archeologicznego grobowca Tutenchamona i rozdęty opis poszczególnych odkrytych sal oraz przedmiotów tam znalezionych. Ósmy rozdział to znowu opis sal, w których spoczął faraon. Archeologia zapuściła swoje macki również do innych rozdziałów, gdzie gościnnie występuje (np. w drugim rozdziale pojawia się sporo na temat samych grobowców i ich okradania). O samym życiu Tutanchamona opowiadają zaledwie rozdziały piąty i szósty, przy czym większość ich treści zawiera sporo pobocznych dygresji, np. na temat zakulisowych spraw pałacowych oraz osób obracających się wokół Tutanchamona. Z kolei siódmy rozdział z pedantyczną dbałością o szczegóły opisuje, jak mumifikowano i przygotowywano Tutanchamona do pogrzebu. Na próżno szukać tu jakiejś szerszej panoramy społecznej za czasów tego faraona; znaleźć można co najwyżej gdzieniegdzie kilka zdań temu poświęconych. Autorce zdarza się skakać z tematu na temat, narracja jest zwyczajnie nieprzystępna – nagromadzenie imion, przydomków, nazw staroegipskich, danych periodyzacyjnych sprawia, że język jest strasznie oschły i przekopywanie się przez te hałdy suchych informacji staje się na dłuższą metę męczące, nawet jeśli autorka miała dobre intencje, aby przedstawić czytelnikowi „wszystko, co obecnie wiemy”, zaś wszelkie archeologiczne fragmenty – no cóż – starzeją się.