Książka budzi dość mieszane uczucia. Być może dlatego, że jej forma również jest mocno mieszana, a mianowicie mamy tu do czynienia oficjalnie z, jak mi się wydaje - pracą naukową, ale momentami treść bardziej przypomina powieść wręcz fabularyzowaną, mocno upakowaną masą hipotez i domysłów. Autorka opisuje poznane dotąd losy Hatszepsut, kobiety-faraona. Sama postać jest bardzo ciekawa, tj główna bohaterka jednocześnie była i nie była faraonem - posługując się kruczkami prawnymi , a także faktem małoletniości następcy tronu po śmierci poprzednika, królowa wprowadza trwającą ok. 20 lat koregencję, podczas której faktycznie rządzi.
Wracając jednak do samej książki - ze względu na swój styl jest ona napisana dość nierówno. Są momenty ciekawe odnoszące się do wydarzeń z życia Hatszepsut, ale są też takie, które skupiają się na opisach wystroju ścian fundowanych przez nią świątyń, czy też dość wyrywkowo ujętych kwestii teologicznych. Ponadto to wydanie, opatrzone jest posłowiem polskiego tłumacza, który również wytyka "seniorce francuskiej egiptologii" różne niedociągnięcia źródłowe. Podkreśla np. jej programowe niekorzystanie z publikacji z polskich badań w Egipcie, które rozwiewają liczne nieścisłości w wiedzy o Hatszepsut.
Trudno zatem oceniać tę książkę - ma ona momenty lepsze i gorsze. Aczkolwiek wydaje mi się, że gdyby autorka skupiła się np na powieści fabularyzowanej, oczywiście uwzględniając całą swoją wiedzę, to efekt byłby dużo lepszy.

Książka budzi dość mieszane uczucia. Być może dlatego, że jej forma również jest mocno mieszana, a mianowicie mamy tu do czynienia oficjalnie z, jak mi się wydaje - pracą naukową, ale momentami treść bardziej przypomina powieść wręcz fabularyzowaną, mocno upakowaną masą hipotez i domysłów. Autorka opisuje poznane dotąd losy Hatszepsut, kobiety-faraona. Sama postać jest...

Próbowałam, naprawdę. Na początku podobało mi się to fabularyzowanie tekstu (popularno)naukowego, ale gdzieś po pięćdziesięciu stronach to zaczęło robić się tak męczące i pogmatwane, że łapałam się na tym, że gapię się w słoik z bigosem zamiast czytać. A jak dodać do tego ilość błędów, błędnych interpretacji czy dopisywanie faktów (skrupulatnie wytykanych przez tłumacza!),to już ochota na lekturę przeszła całkowicie. Mam wrażenie, że więcej o Hatszepsut dowiedziałam się z Wikipedii niż z książki tej egiptolożki o bogatym i długim stażu.

Próbowałam, naprawdę. Na początku podobało mi się to fabularyzowanie tekstu (popularno)naukowego, ale gdzieś po pięćdziesięciu stronach to zaczęło robić się tak męczące i pogmatwane, że łapałam się na tym, że gapię się w słoik z bigosem zamiast czytać. A jak dodać do tego ilość błędów, błędnych interpretacji czy dopisywanie faktów (skrupulatnie wytykanych przez tłumacza!),...

Świetna pozycja pod względem suchej faktografii (działalność budowlana, wojenna, itd.),jednakże podczas lektury szeregu autorskich interpretacji mózg może uwiędnąć. Autorka wpisuje się w nurt egiptologów, którzy chcą w tej starożytnej cywilizacji dostrzec dowody wyznawanych przez siebie XIX/XX ideologii (w postaci wojny płci, konfliktu między władzą świecką i religijną itp.),puszczając wodze fantazji i roztaczając fascynujące narracje, tak jakby znali historyczne postacie (o których piszą) osobiście lub doświadczali natchnionych wizji przeszłości.

Świetna pozycja pod względem suchej faktografii (działalność budowlana, wojenna, itd.),jednakże podczas lektury szeregu autorskich interpretacji mózg może uwiędnąć. Autorka wpisuje się w nurt egiptologów, którzy chcą w tej starożytnej cywilizacji dostrzec dowody wyznawanych przez siebie XIX/XX ideologii (w postaci wojny płci, konfliktu między władzą świecką i religijną...

Bardzo rzetelnie napisana biografia Hatszepsut.

Bardzo rzetelnie napisana biografia Hatszepsut.