Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stefania Perzanowska choć bez broni w ręku walczyła z okupantem za pomocą lekarskiego wykształcenia. Najpierw na Majdanku, później w Auschwitz niosła pomoc wszystkim tym, którzy jej potrzebowali. W czasie II wojny światowej działała w podziemiu, była członkinią Armii Krajowej. Wpadła w ręce nazistów w wyniku aresztowania inteligencji. Więziona najpierw w Radomiu razem z pierwszym transportem kobiet trafiła do Lublina. Na Majdanku pierwszym, co ją przeraziło było to, że żaden niemiecki lekarz nie przejmuje się losem chorych. Człowiek był tylko nic nie znaczącym numerem, jednym więcej, jednym mniej... Autorka książki nagrodzonej w konkursie zorganizowanym przez Muzeum na Majdanku opowiada swoją historię. Bardzo szybko zaczęła udzielać pomocy potrzebującym, z czasem zorganizowała punkt sanitarny, który szybko przemienił się w sprawnie działające miejsce niosące pomoc. Wielokrotnie, z narażeniem swojego życia, ,,ukrywała" w szpitalu tych, którzy do pracy nie byli zdatni. Robiła wszystko by niezależnie od narodowości pacjentki na bloku żeńskim miały jak najlepszą opiekę. Nigdy się nie skarżyła, nie narzekała. Działała zarówno na Majdanku, jak i później w Auschwitz, gdzie przeniesiono pacjentów razem z 50 personelu w kwietniu 1944 roku. Sama historia Majdanka przedstawiona oczami Perzanowskiej zajmuje nieco ponad 250 stron. Kolejne blisko 180 to opowieść w formie grypsów, listów, które pisała do krewnych, córki. Nie da się ukryć, że historia zamknięta w tytule ,,Gdy myśli do Majdanka wracają" to poruszające świadectwo bohaterstwa i człowieczeństwa. Dzieliła się otrzymywanymi darami z więźniarkami, zdobywała dla nich książki, dbała o to, by uratować jak najwięcej majdańskich istnień. Pozostała lekarzem do końca swoich dni. Zmarła w 1974 roku.