Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urodzony jako Dennis Lingwood w płd. Londynie w 1925 roku, wcześnie zaczął interesować się kulturami i filozofiami Wschodu. W wieku 16 lat czytając „Sutrę Diamentową” zdał sobie sprawę, że jest buddystą. W czasie wojny związał się ze znajdującym się wtedy jeszcze w zalążku światkiem buddyjskim Wielkiej Brytanii, zaczął też na własną rękę studiować i praktykować buddyzm.
Druga wojna światowa zaniosła go jako poborowego na Sri Lankę, a stamtąd do Indii, gdzie pozostał po wojnie. Jakiś czas prowadził życie wędrownego ascety, po czym przyjął święcenia jako buddyjski mnich w tradycji therawady i otrzymał imię Sangharakshita („chroniony przez wspólnotę duchową”). Mieszkał przez wiele lat w Kalimpong w płn. Indiach, gdzie spotkał wielu ważnych nauczycieli wywodzących się z różnych tradycji tybetańskich i studiował pod ich okiem. Po pewnym czasie sam zaczął nauczać i pisać książki. Jest autorem około 50 książek, głównie z dziedziny buddzymu, ale wśród jego publikacji są również tomiki wierszy, kilka tomów pamiętników, jak i opracowania traktujące o zachodniej kulturze i sztuce widzianej z buddyjskiej perspektywy. Sangharakszita odegrał kluczową rolę w odrodzeniu buddyzmu w Indiach, głównie poprzez działalność wśród byłych Niedotykalnych (pozakastowych Hindusów). Całe życie zajmował się kwestią reform społecznych. Po dwudziestu latach spędzonych w Indiach powrócił do Anglii, gdzie w 1967 roku założył Przyjaciół Zachodniej Wspólnoty Buddyjskiej (znanych w Indiach pod nazwą Trailokya Bauddha Mahasangha Sahayak Gana lub w skrócie TBMSG),a następnie Zachodnią Wspólnotę Buddyjską w 1968. Jego życie można by opisać jako budowanie pomostów między Wschodem a Zachodem, między tradycyjnym światem buddyjskim, a nowoczesnym zachodnim, wreszcie między podstawowymi zasadami a praktyką. Jest człowiekiem, którego doświadczenie i niezwykle jasno sformułowana myśl znalazły na świecie szerokie uznanie. Sangharakszita zawsze podkreślał, że najważniejsze w życiu duchowym jest pełne zaangażowanie, że ogromną wartość ma też przyjaźń duchowa między praktykującymi, uwydatniał bliski związek między buddyzmem a sztuką i wskazywał na potrzebę stworzenia „nowej społeczności” wspierającej duchowe dążenia i ideały. W 1998 roku Sangharakszita przekazał grupie najbardziej doświadczonych uczniów odpowiedzialność za kierowanie założoną przez siebie Wspólnotą - dziś to już międzynarodowy ruch buddyjski. W następnych latach mieszkając w Birmingham w Anglii poświęcił się osobistemu kontaktowi z ludźmi i dalszej pracy pisarskiej. W 2000 roku utracił jednak częściowo wzrok, co znacznie ograniczyło zasięg jego działalności.