Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako miłośniczka psów, czytałam tę książkę w dzieciństwie wiele razy i bardzo mi się wtedy podobała: podziwiałam inwencję dzieciaków, bezinteresowność dorosłych biorących je bardzo na serio - wracając do niej po latach, zastanawiałam się, czy przetrwała próbę czasu. I z satysfakcją muszę powiedzieć, że ta ponowna lektura nie okazała się zawodem: powieść śmieszyła mnie w tych samym momentach co dawniej, potoczystością języka i dialogów nie ustępuje współczesnym produkcjom (a być może je nawet przebija) i nie odkryłam w niej żadnych rażących smrodków dydaktycznych, jakimi bywały okraszone 'budujące' lektury dla dzieci w latach PRL-u. Zaś słodko-senne ilustracje Danuty Konwickiej nadal mnie zachwycają...