Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poruszająca opowieść o walce ze śmiertelną chorobą i miłości wystawionej na próbę? Nie sądzę. Tytuł też moim zdaniem na wyrost. Dla mnie Amazonka to wojowniczka, a w tych luźnych zapiskach (których pamiętnikiem nie mogę nazwać) z czasów choroby i remisji jakoś walecznej postawy autorki nie widzę. Zastanawiałam się, czy mój dość ambiwalentny odbiór tej książki nie jest przypadkiem związany z faktem, że mam to ogromne szczęście, że jestem zdrowa (tfu, tfu, odpukać w niemalowane)...Ale to nie do końca jest to, bo ja z reguły jestem emocjonalnym kameleonem. Z jednej strony naprawdę współczuję Jan Michael, z drugiej jej opowieść kompletnie mnie nie wzrusza. W końcu stanęły mi przed oczyma te wszystkie kobiety, których walki z nowotworem byłam bezsilnym świadkiem...One pamiętników nie pisały, one miały kolejne zadania do wykonania i rzeczywistość swoich rodzin do ocalenia. Czasami tylko pozwalały sobie na chwile słabości. Część z nich raka nie pokonała. Reszta z wielkim poczuciem humoru żyje dzień po dniu. W zapiskach autorki jest i rozgoryczenie chorobą, i pogodzenie się z nią. Jest ogromne wsparcie przyjaciół i wiara w Boga, który dla Jan jest opoką. Jest bunt wobec rzeczywistości i nie do końca przemyślane opinie. Są i skomplikowane relacje międzyludzkie. Lecz mimo pozornej głębi, czegoś w nich brak. Może osoba zmagająca się z chorobą inaczej by to odebrała... Krótka książeczka bez ładunku emocjonalnego.