Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek marca upłynął mi pod znakiem książek o japońskiej prowincji widzianych oczami nauczycieli języka angielskiego - "For Fukui's Sake" Sama Baldwina zjechałam tu już wcześniej. Wyszłam z tego mądrzejsza o jedno doświadczenie: warto zwracać uwagę na wydawnictwo. Gniot Baldwina został wypuszczony w świat własnym nakładem, podczas gdy całkiem przyzwoita książka Feilera wyszła nakładem Harpera, co już sporo mówi. Podobnie jak jego kolega po fachu, Bruce Feiler przyjeżdża na dwuletni kontrakt jako nauczyciel angielskiego w japońskim gimnazjum na prowincji - ale jaka różnica klasy. Feiler uczy się japońskiego, spędził w Japonii czas jako student i przy pełnej świadomości różnic kulturowych stara się jak najwięcej zrozumieć ze swojego otoczenia, również po to, żeby się w nie wpasować. Nie z powodu japonofilstwa, ale raczej z grzeczności gościa wobec gospodarzy. Pewnie, że jeździ na wycieczki, poznaje ludzi, wypełnia obowiązki nauczyciela, ale ma wyobraźnię, wrażliwość, wiedzę i pomysł, żeby wyjść poza triwia, a jego Japonia mniej przypomina tandetnie kolorowaną pocztówkę, a bardziej trójwymiarowy obraz. Jest tu miejsce na gafy z adresowaniem listów i na poważniejszą kwestię japońskiej hierarchii i specyfiki życia zbudowanego wokół małych społeczności. Jets tu miejsce na naukę ukłonów oraz na rasizm i nietolerancję, które doprowadzają ucznia do samobójstwa - ale jest i miejsce na kwestię odpowiedzialności starszego względem młodszego. Jest miejsce na problem II wojny światowej, ale i miejsce na dyskusję o wyludnieniu japońskiej wsi, starzenie się społeczeństwa i ciężki los innowatorów. Ale najwięcej jest przyjaźni. Gdyby ktokolwiek miał wątpliwości - w tym wypadku przyjaźń oznacza, że zauważasz wady, że pewne rzeczy uwierają i przeszkadzają, ale uczysz się, z czego wynikają, jakie jest ich miejsce i jak je akceptować. Niby mało, a krzepi.