Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klimat rzeczywiście podobny do Twaina, ale było to coś więcej niż tylko tęsknota za dzieciństwem. Opisy przyrody są tak sugestywne, a świat przeżyć wewnętrznych bohatera tak autentyczny, że trudno mi było się oderwać od lektury. I to właśnie nie ze względu na akcję, ale na emocje, jakie we mnie się budzą. Zachwyt nad rzeczami małymi, poczucie sacrum gwałtownie wdzierające się do duszy, próba zrozumienia i wyrażenia tego, co niewyrażalne... Autor zdaje się sugerować, że dorastanie wiąże się z utratą takich wrażeń. A może po prostu chce zasugerować, żeby z takim postrzeganiem świata zbyt łatwo się nie rozstawać?