Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duński poeta, dramaturg i powieściopisarz, piszący zarówno w języku duńskim, jak i niemieckim. Przedstawiciel tzw. przełomu modernistycznego (Det moderne Gennembrud),naturalista, dekadent oraz autor przesiąkniętych pesymizmem i filozofią Schopenhauera powieści psychologicznych, znany zwłaszcza dzięki książce Młyn na wzgórzu. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1917 (wspólnie z Henrikiem Pontoppidan). Z uzasadnienia komisji noblowskiej, otrzymał ją za różnorodną twórczość poetycką i wzniosłe ideały.
Karl Adolph Gjellerup urodził się 2 czerwca 1857 w Roholte, w rodzinie luterańskiego pastora Carla Adolpha Gjellerupa i Anny Fibiger, którzy prowadzili dom w duchu romantycznego idealizmu. Ojciec przyszłego pisarza zmarł jednak, gdy ten miał zaledwie trzy lata, toteż od ok. 1860 opiekę nad Karlem sprawował kuzyn ze strony matki, również pastor, teolog i poeta – Johannes Fibeger, co wywarło wpływ na problematykę chrześcijańską wczesnych utworów Noblisty. Gjellerup swoje pierwsze próby literackie pisał w wieku 17 lat; wtedy to powstały nigdy nie opublikowane tragedie: Scypion Afrykański i Arminius. W 1874 rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Kopenhadze, kończąc je w 1878 otwarcie deklarując swoje ateistyczne poglądy. W tym czasie zainteresował się bowiem teoriami Darwina oraz krytyką Biblii. Jednocześnie przeżył fascynację krytyką literacką Georga Brandesa (pod którego wpływem ogłosił swoje ostateczne odejście od chrześcijaństwa),filozofią Kanta oraz literaturą niemiecką, zwłaszcza romantyzmem spod znaku Goethego i Schillera. W roku 1887 Gjellerup poślubił kuzynkę Brandesa, Annę Karolinę Heusinger. W tym czasie pisarz stworzył swoje najgłośniejsze dzieła, w głównej mierze tragedie inspirowane twórczością Henryka Ibsena. W roku 1892 osiadł na stałe w Dreźnie, gdzie wcześniej mieszkał w latach 1885–1887. Wówczas swoje utwory zaczął pisać jednocześnie w języku duńskim, jak i niemieckim, który nazywa swoim prawdziwym środkiem wyrazu. Wkrótce Gjellerup otwarcie uznał samego siebie za pisarza niemieckiego, co nie wzbudziło zbytniego sprzeciwu, jako że przez jakiś czas duńscy krytycy sami klasyfikowali go do literatury niemieckiej. Pod koniec lat 90. Gjellerup, zafascynowany filozofią Schopenhauera, zwrócił się w stronę buddyzmu; był to jednak buddyzm skażony myślą europejską, obarczony jego spłyconym wizerunkiem w sztuce modernistycznej. Utwory pisarza z tego okresu traktowały o problematyce Nirwany i reinkarnacji w egzystencji ludzkiej. W 1917 Gjellerup napisał swoją ostatnią wielką powieść, Złotą gałąź, która stanowiła powrót pisarza do porzuconej za młodu etyki chrześcijańskiej. W tym samym roku zostaje uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla za różnorodną twórczość poetycką i wzniosłe ideały. Gjellerup zmarł dwa lata później, 11 października 1919 w Klotzshe, koło Drezna.