Galsan Tschinag (ur. jako Irgit Shynykbai-oglu Dshurukuwaa) - mongolski pisarz. Przyszedł na świat w Zachodniej Mongolii, w rodzinie Tuwińców, a jego ojciec był szamanem. Absolwent lipskiego Uniwersytetu Karola Marksa (Karl-Marx-Universität) w NRD (germanistyka). Po powrocie do kraju został wykładowcą niemieckiego na Narodowym Uniwersytecie Mongolskim (Монгол Улсын Их Сургууль). W wieku 36 lat pogorszył się u niego stan zdrowia serca. Pomogły mu praktyki szamańskie, i od tej pory stał się ich wielkim zwolennikiem. Wielki strażnik kultury Tuwińców. Autor kilkunastu książek w języku niemieckim. Uhonorowany Nagrodą im. Adelberta von Chamisso (wraz z syryjskim Kurdem, Adelem Karasholim, 1992) W 2002 roku został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Verdienstorden der Bundesrepublik Deutschland). Wybrane siążki pisarza: "Eine tuwinische Geschichte und andere Erzählungen" (1981),"Das Ende des Liedes" (1993, "Koniec pieśni", 2008),"Der weiße Berg" (2000),"Das geraubte Kind" (2004),"Gold und Staub" (2012).http://www.galsan.info/
Kłopoty i radości spotyka się bowiem wszędzie, chadzają ręka w rękę, współistnieją. Przed pierwszymi nie da się uciec, tak samo jak drugich ...
Kłopoty i radości spotyka się bowiem wszędzie, chadzają ręka w rękę, współistnieją. Przed pierwszymi nie da się uciec, tak samo jak drugich nie można dogonić. To one - radości i smutki - składają się na nasze życia.
Książka ta jest podróżą w przeszłość nie tak odległą, a jednak wydającą się opowieścią sprzed setek lat. Autor opisując losy bohaterów przybliża nam charakter kultury ludów wędrownych zamieszkujących Ałtaj, kulturę, której kres wraz z postępem cywilizacji stał się nieunikniony. Obyczaje, sposób życia, nazwy i historia pozostały żywe we wspomnieniach ostatnich członków plemiennych.
To magiczne przejście do rzeczywistości będącej częścią nieodległej przeszłości. To tęsknota za tym, co utracone, choć nieuniknione.
Refleksyjna.
Poruszająca.
Galsan Tschinag przenosi nas na stepy odległego Ałtaju by opowiedzieć niezwykle przejmującą historię życia zamieszkujących tam ludzi i zwierząt, panującej kultury i obyczajów. Poznajemy z bliska tak odległy dla nas obraz, i historię o jakich nie czyta się często. Koniec Pieśni to powieść, w ktoŕej nie dość że przywiązujemy się do jej bohaterów, to jednocześnie pozycja pouczająca, poszerzająca horyzonty, a na sam koniec okraszona refleksją o wyższych wartościach. O zetknięciu się czasów, dziejów... przemijalności tego co nas otacza - co otaczało naszych bohaterów.
Za takie właśnie cechy wyjątkowo cenię.