Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno ocenić w sposób jednoznaczny tą powieść. Pod względem treści i sposobu jej napisania jest bardzo dobra. Zatem też znakomicie czyta się tą książkę. Tom I skupia się głównie na postaci Zygmunta Dynkowicza, któremu nie udało się z przyczyn zdrowotnych wstąpić do armii Andersa. Chodzi tu generalnie o jego niejednoznaczną postawę wobec władza radzieckich i socjalizmu, czy nawet zamierzanie dezercji. Kolejno jednak człowiek ten niejako "prostuje" się, tj. nabiera przekonania do słuszności takiej drogi. Natomiast tom II jest już powiązany bardziej z powstaniem warszawskim, głównie zaś wszystko obraca się wokół Boguty, zastępcy dowódcy kompanii, gdzie jest m.in. Dynkowicz. Jednak od strony historycznej jest to skrajny przypadek propagandy PRL. Wydarzenia historyczne odwrócono o 180 stopni. Okazuje się, że Armia Czerwona doszła do Warszawy po Armii Polskiej, utworzonej w ZSRR. Ponadto Armia Polska z marszu dokonała nieudanej próby przerzutu całej dywizji na drugi brzeg Wisły, by wesprzeć powstanie. Jednak z uwagi na brak chęci współpracy ze strony AK pomoc ta załamuje się, zaś z dywizji niewiele zostaje. Faktycznie jednak żadnej pomocy nie było, zaś Armia Czerwona wyzwalała Warszawę dopiero po klęsce powstania. Chęć współpracy ze strony AK też istniała. Jednak wiadomo ja to traktowano.