Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jedna z takich książek wspomnieniowych, jakie najbardziej lubię. W zasadzie to jest prawie dziennik albo coś napisanego literacko na podstawie dziennika. W związku z tym autor jest zwolniony od wyprowadzania akcji, wprowadzania w kontekst a już szczególnie nie musi prowadzić w jakimś określonym celu - życie może i prowadzi do jakiegoś celu ale kompletnie nie wiemy do jakiego. Może się więc skupić na opisywaniu codzienności pilota i atmosfery jaka towarzyszy jego tułaczce. Nie wiem na ile jest to dziennik "podrasowany" ale mógłby się on znaleźć po prostu wśród świadectw dokumentalnych. Stefan Łaszkiewicz bardzo dobrze pisze i to się od razu rzuca w oczy. Nie są to takie zwyczajne wspomnienia przeciętnego pilota. Już po fakcie sprawdziłem, że on napisał kilka książek w tym dwie były wydane jeszcze przed wojną. Ciekawa sprawa - jego opisy przyrody, krajobrazów, nieba i chmur bardzo mi przypominały książkę, którą niedawno czytałem - "Wołyń" Ułasa Samczuka. Jest jakieś pokrewieństwo stylu i zbliżona wrażliwość. No i zacząłem kojarzyć fakty: Łaszkiewicz pochodził z Ostroga a Samczuk urodził się w Dermaniu, jakieś 10 kilometrów od Ostroga. Mało tego: Samczuk rodził się w styczniu 1905 roku a Łaszkiewicz w listopadzie... 1905 roku! Coś musi być w tym roczniku ludzi z Wołynia... I coś musiało być w tym Wołyniu...