Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo ciężko się czyta. Dużo oczywistości , powtarzania tego co wszędzie indziej, to znaczy w innych książkach o psach, jest już lepiej opisane. Nic nowego czy ciekawego. Bardzo dużo ponurych i przygnebiających refleksji autorki o tym jacy ludzie są dla psów niedobrzy, i teraz i w przeszłości. Niby wszystko prawda, chociaż bardzo ,bardzo pesymistycznie przedstawiona. Ale czy warto pisać książkę tylko po to żeby ponownie napisać to co zostało już napisane wielokrotnie? Tym bardziej że autorka pisze o wszystkim i o niczym konkretnie -dużo o psich imionach i gadaniu do psów, co nie było wcale dla mnie interesujące. Dużo o eksperymentach na psach -to samo co jest w każdej innej książce o psach, i serio nie miałam ochoty ponownie tego czytać, więc skakałam -wszystkie przykłady już znałam. O rasach, po łebkach bardzo. O sterylizacji -dość kontrowersyjnie. O psach jako własności - tez bardzo ogólnie; nic przydatnego; O psich rzeczach i psiej karmie - ta sama historia pochodzenia psiej suchej karmy od sucharów marynarskich , tutaj mocno skrócona, jest opisana w wielu innych książkach. Podsumowując -jestem rozczarowana, pomimo że wielokrotnie się z autorka zgadzam. Książka jest mocno pesymistyczna. I jest jedną wielka refleksją. Autorka pisze o swoich odczuciach, bardzo subiektywnych, swoim przygnębieniu, swoich psach. To pewnie bardzo szczera książka, ale mało praktyczna czy interesująca. To znaczy miałam nadzieję, byłam przekonana, że autorka jako badaczka tego w jaki sposób psy postrzegają świat -dokładnie o tym będzie pisała w swojej książce. Nie spodziewałam się opisów eksperymentów na psach czy długiego rozdziału o psich imionach. Dokładnie chciałam się dowiedzieć jak zdaniem badaczki psy postrzegają ludzi; bo tytuł książki jest Psy i my. A to jest jedynie książka o tym jak od lat, bo autorka sięga w przeszłość, ludzie znęcali się nad psami -bardziej czy mniej świadomie.