Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętnik Dawida Rubinowicza Reszta nie jest milczeniem Wydanie I Towarzystwo Dawida Rubinowicza, Bodzentyn 2010 Aż wstyd się przyznac, że odkąd mam w domu tą książkę, a jest to dosyc sporo czasu, nie odważyłam się jej przeczytac wcześniej. Tak samo jak z książką "Nadzieja umiera ostatnia" zwlekałam długi czas, tak z tą musiałam się oswoic i dojrzec, by ją przeczytac. Czuję się jednak usprawiedliwiona, gdyż temat wielkiej masakry za którą stoi Hitler jest trudny, ale brawa dla wszystkich, którzy nie boją się przeszłości, chcą ją poznawac i sięgają po takie lektury. Wszystkie teksty i komentarze (oprócz pamiętnika) są przekazane czytelnikowi ciekawie i przejrzyście, z ogromem faktów. Jeśli chodzi o sam pamiętnik, nie ma co się rozpisywac. Są to poprostu autentyczne zapiski młodego chłopca, żyjącego w czasie II wojny światowej. Chwytają za serce i zdumiewają. Takie książki są nam potrzebne. Pokazują prawdę, do której tak wiele z nas przecież się ucieka. Będąc istotą ciekawską, bo za taką właśnie uważa się człowieka, zastanawiam się, czy Dawidek pisząc swój pamiętnik robił to tak poprostu, odruchowo, z wewnętrznej potrzeby, bo to sprawiało mu ulgę, było może ucieczką od codziennosci, czy zdawał sobie byc może sprawę z tego, że kiedyś, jacyś ludzie będą trzymac jego zapiski w rękach, i czy pisał je w tym właśnie konkretnym celu... Ten pamiętnik jest szczególnie wyjątkowy, bo napisał go chłopiec, który to wszystko przeżył. To zapisy chłopca, który po tych wszystkich przeżyciach, tak poprostu został jednym z wielu, zabitym Żydem. Co innego jest czytac książkę osoby ocalałej, która opisała w pełni świadomie co przeżyła, a co innego czytac zapiski kogoś, kto pisał je z dnia na dzień i pewnego dnia zginął z rąk hitlerowców. *** Dawidek był bardzo mądrym chłopcem. W swoim zeszycie zapisał: "Jedno nieszczęście to jest mało, tylko musi sie zejśc kilka razem, i dopiero wtedy przygniotą człowieka". Dawid napisał też: "Takie nastały ciężkie czasy co musowo sprzedawac swe własne rzeczy co trza było krwawo pracowac na to ale trudno, dziękuję się Bogu, że jest co sprzedawac". A my, ludzie XXI wieku, ludzie nowocześni, jak głupcy zabiegamy o iPody, iPhony, smartphony, komórki, plazmy na ścianach. Właśnie tak na to patrzę, i już nie wiem czy mam się śmiac czy płakac... "18 kwietnia: Dziś jest taka pogoda jaka już dawno nie była. Żeby tylko była wolnośc to by było wszystko dobrze. A tak nie wolno wyjśc nawet za miasto. Jesteśmy teraz uwięzieni jak psy na łańcuchu". Doceniajmy to co mamy obecnie. Wolnośc jest wszystkim, pozwala na indywidualnośc, za rozwój. Dawid i jego rówieśnicy tego nie mieli. Więc wykorzystujmy szansę, że żyjemy w takich a nie gorszych czasach. Nie narzekajmy, że jest nam źle, podczas gdy prawdziwe cierpienie spotkało innych, którzy znaleźli się w martwym punkcie, w pułapce życia. My mamy możliwośc wyboru. My mamy wolnośc. *** Bardzo podoba mi się, że autorzy tej książki nie ograniczyli się do umieszczenia w niej samego pamiętnika poprzedzonego wstępem, lecz dołączyli komentarze, studium porównawcze, nieco zdjęc, rozmowy z ludźmi, którzy mogli wiedziec coś więcej o Dawidzie i w ogóle więcej informacji o wojnie, okupacji niemieckiej i życiu w tamtym okresie. *** Ta książka chwyta za serce. Przyciąga prawdziwością, autentycznością. Nie jest pusta, są w niej emocje tych wszystkich ludzi, a nawet autorów, dla których widac, że historia Dawida była i z pewnością nadal jest niezmiernie ważna. I choc jest to pozycja z literatury tej "cięższej", zachęcam przyczytac. Jednocześnie pragnę podziękowac mojej dawnej szkole, której zawdzięczam tak piękny prezent jakim jest Pamiętnik Dawida Rubinowicza "Reszta nie jest milczeniem".