Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstrząsająca lektura. Jedna z tych, po których postanawiasz na nic już w życiu nie narzekać. Jakże małe i śmieszne stają się nasze codzienne problemy z ogromem nieszczęść bohaterek tej książki. Wbrew opisowi z okładki wątek miłości polskiej młodziutkiej więźniarki w hitlerowskim więzieniu i niemieckiego strażnika nie jest tu głównym tematem. Przewija się on wśród wspomnień innej więźniarki - narratorki. Jest to jednak przede wszystkim opis pobytu, egzystencji i codziennego życia w jednym z więzień hitlerowskich, naprędce zorganizowanym w szkole w jakimś mniejszym mieście. (Czytając biografię autorki domyślam się, że chodzi o Kielce, gdzie rzeczywiście była więziona w tych latach). Potem przenosiny do innych więzień, przesłuchania, tortury, poniżanie, zwierzęce warunki przetrzymywania. Głód, bród, smród, strach, niepewność, upodlenie. Oczekiwanie na śmierć... Mimo iż temat oczywiście znany to jednak za każdym razem tego typu lektura wywiera na mnie to samo wrażenie. Czytałam z przerażeniem i niedowierzaniem. Nie mieści się w głowie, że takie rzeczy mogły mieć miejsce… że ludzie potrafią być tacy źli… i że z drugiej strony są w stanie tyle przetrwać… dostosować się.. czepiać się resztek nadziei.. Uzmysławiasz sobie ogrom ludzkich nieszczęść i tragedii. Każdy kto przeżył te czasy ma swoją tragiczną historię… Jedną z nich możemy poznać czytając właśnie „Łagodne oko błękitu”. Jednocześnie książka jest pięknie napisana. Połączenie szczerej i brutalnej prozy z pięknym, poetyckim językiem. Majstersztyk. Ja jestem pod ogromnym wrażeniem. I polecam.