Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pocahontas dla wielu jest niezaprzeczalnym symbolem dzieciństwa (w moim przypadku to raczej byli Kubuś Puchatek, Król Lew, Tramp, Lady i Księżniczka łabędzi). Film był wzruszający, ale odbiegający trochę od prawdy historycznej. Z tym postanowiła zmierzyć się Susan Donnell - zebrała potrzebne informacje na temat słynnej indiańskiej księżniczki, i tak powstała powieść o Pocahontas. Gratuluje pisarce odwagi, ale podczas czytania miałam wrażenie, że pani Donnell nie od końca udźwignęła znaczenie postaci Pocahontas - spotkać się można z kilkoma sposobami przedstawiania historii. Na dodatek, najpoważniejszym dla mnie zarzutem to styl pisania. Nie wiem, czy to mogła być wina tłumacza, czy niekonsekwencji autorki, ale język powieści w wielu miejscach nie pasował do historii. Przykłady? Takie określenia jak 'rezonansowe wibracje' (podczas rytualnego tańca Indian) lub zmiana nazw z 'Nowy Świat' na 'Ameryka Północna' (chyba w XVII wieku nie określali nazw kontynentów tak, jak my obecnie...). Jak widać raz możemy znaleźć tekst pisany zupełnie tak, jakby opisywał życie XVII wieku, a potem - współczesny język, nijak mający się do historii Pocahontas. Ten aspekt zaniżył moją ocenę tej książki - wydarzenia tam zawarte nie zrobiły na mnie większego wrażenia, ponieważ wiedziałam o wszystkim, ale sądziłam, że dostanę barwną opowieść godną tytułowej postaci. Jestem trochę zawiedziona.